Από μικρό κοριτσάκι είχα άγνοια κινδύνου. Ποτέ δε με θυμάμαι να φοβάμαι το σκοτάδι ή τι βρίσκεται κάτω από το κρεβάτι. Μετά που μεγάλωσα, ποτέ δεν φοβήθηκα να περπατήσω μονή σε σκοτεινούς δρόμους και όταν έγινα οδηγός ποτέ δεν με πανικόβαλαν οι δυσκολίες της οδήγησης. Όλα αυτά βεβαία, είχαν σαν αποτέλεσμα, πολλές φορές να τρομάζω εγώ τους άλλους ή να τους κάνω να ανησυχούν, αλλά το θέμα είναι ότι ο φόβος είναι κάτι που νόμιζα ότι μπορώ να ελέγξω.
Ωστόσο, μεγαλώνοντας, συνειδητοποίησα ότι ο φόβος δεν είναι μονό για αυτά τα προφανή και τα εύκολα. Φόβος υπάρχει μέσα μας καθημερινά και είναι αυτή η δύναμη που μας περιορίζει στις αποφάσεις μας και μας δεσμεύει στα όνειρα.
Ο φόβος της απόρριψης από κάποιον, μας κάνει να μη μιλάμε για πολύ καιρό, χάνοντας πολύτιμο χρόνο μαζί του. Άλλωστε ακόμα και αν την φάμε την χυλόπιτα, καλύτερη δεν είναι η γνώση?
Ο φόβος μήπως δεν βρουν κάτι άλλο καλύτερο έχει δεσμεύει κόσμο και κοσμάκη σε σπουδές που δε θέλουν, δουλεία που δεν αγαπούν ή σχέση που δεν τους ολοκληρώνει. Ο φόβος του αγνώστου και της αρχής από το μηδέν, αποτελεί βάρβαρο φρένο στην διψά μας για παρακάτω, και άραγε πόσες φόρες όλοι μας δεν είπαμε «καλά είμαι μωρέ που να τρέχω» και μετά απλά αφήσαμε τον χρόνο να κυλίσει?
Ο φόβος ότι δεν είμαστε αρκετά καλοί στο οτιδήποτε, μας γεμίζει ανασφάλεια και μας ρίχνει σε συμπεριφορές και καταστάσεις που μόνο κακό μας κάνουν.
Ο φόβος της μη αποδοχής από το κοινωνικό σύνολο, μας κάνει να μην θέλουμε να ξεχωρίζουμε και απλά να γινόμαστε ένας από τους πολλούς. Μη πούμε κάτι διαφορετικό, μη ντυθούμε λίγο αλλιώτικα, μη διασκεδάσουμε με άλλο τρόπο. Μα τι θα πει ο κόσμος?
Ο φόβος ότι δε θα προλάβουμε να τα κάνουμε όλα σωστά. Ο φόβος ότι δε θα μπορέσουμε. Ο φόβος ότι κάνεις δεν νοιάζεται. Ο φόβος ότι κάνεις δε είναι εκεί για μας. Ο φόβος ότι είμαστε απλά περαστικοί από τις ζωές των ανθρώπων που αγαπάμε και ότι είτε είμαστε είτε όχι, δεν κάνει καμία διάφορα.
Ο φόβος ότι χάθηκαν οι ευκαιρίες, ότι μπορούσαμε να είχαμε πράξει κάτι αλλιώτικο, ότι το λάθος δε θα διορθωθεί ποτέ.
Τελικά, ο φόβος είναι παντού και πουθενά. Κρύβεται στο καθημερινό άγχος της μάμας, στο τρομαγμένο βλέμμα του παιδιού όταν πέφτει για ύπνο και δε μπαίνει φως από κάπου, φωλιάζει στο νου του καθενός μας όταν σκέφτεται το μέλλον σε μια χώρα με δυσοίωνο παρόν. Άραγε όμως υπάρχει γιατρικό? ‘Η απλά το «σκάσε και κολύμπα» είναι και εδώ η ενδεδειγμένη συμβουλή?
Το post αυτό γράφτηκε για την "Ημέρα ενάντια στο φόβο". Δείτε περισσότερα (μαζί με ένα εκπληκτικό video) εδώ
