Party Down..

Η μέρα που γίνεται κάποιος 18 είναι ημερα οροσημο, μερα χαράς μέρα γιορτής. Πλεον μπορεις να ψηφισεις, να πιεις νομιμα, να βγαλεις διπλωμα, να κανεις ότι θελεις με οποιον θελεις χωρις να φοβασαι ότι ο άλλος θα μπει φυλακη για αποπλάνηση ανηλικου. Μπορεις να ζησεις μονος σου, να σπουδασεις, να παρεις νομικα οποια αποφαση θες χωρις κηδεμονα. Μπορεις να φυγεις από το σπιτι και να μεινεις μονος αμα εχεις λεφτα. Ή σε κάθε καυγα να απειλεις την μανα σου ότι θα το κανεις γιατι πλεον μπορεις. Γενικως και ειδικως πολλα μπορει σαν κανεις.

 Αυτή η μερα λοιπον είναι μια μερα που ολοι θελουμε να θυμομαστε. Τι εκανα εγω στην δικη μου ενηλικιωση δε θυμαμαι ντιπ αλλα κανεις δε νοιαζεται τωρα γιατι το θεμα της παρουσης ιστοριας δεν ειμαι εγω αλλα ο αγαπημενος φιλος Γιαννης. Για τον φιλο Γιαννη λοιπον, αποφασισαμε να κανουμε μια μικρη χαριτωμενη εκπληξη ολοι οι φιλοι ώστε να χει κατι να θυμαται.

Επειδη όμως ολες οι μεγαλες ιδεες, θελουν και βαθυστοχαστο σχεδιασμο ολος ο περιπλοκος σχεδιασμος ξεκινησε 2 μερες πριν. Παμε που λετε η Ε. η Δ. και η αφεντια μου για καφε ώστε να αναλυσουμε τι και πως. Το προβλημα μεγαλο. Ο Γιαννης γιορταζει Δευτερα, την πρωτη εργασιμη μετα το Πασχα, εχει μαθηματα, διαγωνισματα και πολύ πολύ διαβασμα. Πως μπορουμε λοιπον να βγαλουμε έναν τελειοφοιτο Λυκειου από το σπιτι 32 μερες πριν τις εξετασεις? Πολύ μετα απεδειχθη ότι ηταν εξαιρετικα απλο, αλλα τοτε εμεις τα φτωχα αγνοουσαμε αυτην την μικρη παραμετρο.

Καθομαστε που λετε τα τρια μας και σκεφτομαστε πιθανα σεναρια για να κατεβει ο Γιαννης από το σπιτι αν αρνηθει την πολύ γνωστη και διαδεδομενη προταση «παμε- να -ψοφησουμε –σε- μια –καφετερια- δε- θελω- να ξημερωσει- Δευτερα- τηντυχημουτηνκορδελιαστρα.».

Τι πιο λογικο να σκεφτουμε λοιπον ότι η καλυτερη δυνατη λυση είναι να πουμε ότι η Ε. είναι εγγυος. Τρελη ιδεα, κανουμε ολες χαρουμενα σκουι λες και εχουμε ανακαλυψει το φιναλε του λοστ και λιγο πριν αρχισουμε να αυτοσυγχαιρομαστε πεφτουν οι ερωτησεις. Αν ρωτησει από ποιον τι θα πουμε? Από τον Πετρο. Ποιον Πετρο? Τον Πετρο. Και αμα πει που τον ξερουμε τον Πετρο? Από το χωριο. Και ποτε πηγες εσυ χωριο? Πηγα και γυρισα. Και γιατι να μη πει καποια άλλη ότι είναι εγγυος. Γιατι δε μπορω να μεινω εγγυος? Προφανως και μπορεις. Τοτε τι θετε? Ενώ αυτος ο διαλογος συνεχιζοταν εσαει, η ωρα μας κλονιζε γιατι ολες ειχαμε κατι να κανουμε μετα. Δινουμε λοιπον τα χερια, ευχομαστε από μεσα μας να κατεβει χωρις πολλα πολλα την Κυριακη και παμε να κλεισουμε τραπεζι σε ένα πολύ ομορφο μαγαζι.

Φτανουμε στο μαγαζακι, κανουμε την συμφωνια, δακρυα χαρας κυλουνε και λιγο πριν τον δευτερο κυκλο αυτοσυγχαρησματος μου ερχεται μηνυμα στο κινητο « αμα θετε να με δειτε τελευταια φορα ως ανηλικο, παμε καφε το Σαββατο». Αυτά είναι. Του στελνω ότι δε γινεται γιατι ο ενας εχει να κανει αυτό ο άλλος το άλλο, ο τριτος  το παραλο και τελος παντων τον καημο σου Γιαννη παιδι μου δε τον εχουμε και προσπαθω να τον πεισω να βγουμε Κυριακη. Ο φιλτατος όμως εχει παθει μαλλον κριση συνειδησης και δηλωνει βαρυγδουπα ότι θα διαβαζει και αν προλαβει θα ερθει.

Τελος Παρασκευης.

Ξημερωνει Κυριακη. Τα πουλακια κελαηδουν, οι μελισσουλες ζουζουνιζουν, οι γατουλες νιαουριζουν, ολη η φυση τραγουδα χαρμοσυνα. Ακομα βεβαια ο Γιαννης δεν εχει πει τι θα κανουμε και ακομα το μονο πλανο μας είναι να βγαλουμε γκαστρωμενη την Ε. Λιγο πριν παρουμε τους δρομους για τεστ εγγυσυνης του αφηνει ζουζουνιαρικο μηνυμα παμε βολτα, θελω τον αερα μου, κατεβα λιγο να σε δω όπως και αν εισαι σε αγαπω και απλα σταυρωνουμε δακτυλακια να δεησει να ερθει. Και τοτε ο μικρος θεουλης μου στελνει μηνυμα «παμε βολτα με το τουτου». Τριτος γυρος χαρουμενων σκουι ξεκινα, δακρυα κυλουν, στελνουμε ραπορτο στους υπολοιπους να παρουν την τουρτα και στις 12 να ερθουν να τραγουδησουμε ολοι μαζι χαπι μπερθντευ του γιου και ειμαστε απλα τοσο χαρωπες.

Αλλα σιγα και δεν. Λιγες ωρες μετα εχει φτασει 7 ειμαστε 4 ατομα σε μσν συνδιασκεψη και η Ε. και εγω προσπαθουμε να πουμε ότι γεια σας φευγουμε παμε βολτα και παρεπιπτοντως θα περασουμε να σε παρουμε για ατα γιατι εισαι πανω στο δρομο μας. Ο Γ.εχει καταλαβει ότι θα παμε Cosmos για ποτο, εμεις να του λεμε όχι εσυ κοσμος δε θα πας εμεις οι δυο θα παμε, γιατι αλλιως να ερθουμε να σε παρουμε από εκει που μενεις? Ο τριτος της παρεας να αναρωτιεται γιατι να παμε για ποτο τοσο νωρις αφου του χουμε πει ότι θα βρεθουμε 9.30, και γιατι φευγουμε, και γιατι εμεις θα παμε πρωτες βολτα και θα ερθουν αυτοι μετα. Αφου η συζητηση εχει φτασει στα ορια του απολυτου παραλογισμου καταφερνουμε να μιλησουμε στα μουλωχτα και να εξηγησουμε ολοι σε ολους που ειμαστε τι κανουμε, τι λεμε στον εορταζοντα και τι είναι αληθεια. Τοσο απλα.

Αμ δε. Η ωρα εχει φτασει 9, εχω παει να παρω τον Λ. από το σπιτι του και μετα παμε να παρουμε την Ε. και τον Γ. ώστε να παμε τελος παντων και στο birthday boy. Βρισκομαστε λοιπον με τον Λ. φτανουμε στο σημειο συναντησης και ξαφνικο ο Λ. ανοιγει την πορτα και φευγει. Απλα φευγει. Δευτερολεπτα μετα ερχεται η Ε. η οποια νομιζε ότι θα ειμαστε οι δυο μας και να προσπαθω να εξηγησω ότι και ο Λ. ηταν εκει αλλα ξαφνικα απλα εφυγε. Λογικα η κοπελα αναρωτιοταν γιατι καποιος να φυγει και πανω που ημουν ετοιμη να πιστεψω ότι τα βγαλα όλα από το μυαλο μου και ο Λ. απλα δεν μπηκε ποτε στο αμαξι τσουπ ο Λ. και ο Γ.(όχι ο birthday boy, ο φιλος μας ο Γ. ας τον ονομασουμε Γ2 για να συννενοουμαστε).

Με τα πολλα ξεκιναμε, δε θυμαμαι καν τι λεγαμε μεσα στο αμαξι, τιποτα με λογικη συνοχη τελος παντων και μετα κοπων και βασανων φτανουμε στο σπιτι του Γιαννη. Τον οποιο Γιαννη περιμενουμε κανα δεκαλεπτο, να τηλεφωνιομαστε κάθε τρεις και λιγο, ο Γιαννης να μη μας βρισκει. Καποια φαση τα δυο αγορια της παρεας βγαινουν τσαρκα να βρουν τον χαμενο Γιαννη ο οποιος όταν τελικα μας βρηκε δηλωσε ότι δε σταματαμε εκει οποτε παμε σπιτι του. Όχι εκει σταματαμε. Όχι δε σταματαμε. Όχι σταματαμε.(Φυσικα και σταματαμε, αποθηκευμενο στο gps είναι, δε παιζει να μη σταματαμε).

Και καπου εδώ ξεκινα το καλο. Πως θα πεισουμε τον birthday boy να παμε στο συγκεκριμενο μαγαζι χωρις να φανει στημενο? Οποιος εχει βγει και μια φορα μαζι μας ξερει ότι πρωτα θα μαλωνουμε μια ωρα για τοπου θα παμε, με λογικους προορισμους αποτο Φεγγαρι μεχρι την Λιλιπουπολη και μετα θα παμε καπου. Η μπορει απλα να περπαταμε ασκοπα για ωρες να καταληξουμε στο πιο θλιβερο μαγαζι της πολης και μετα να παμε σπιτι μας. Όλα αυτά εχουν γινει. Αλλα είναι τρου στορυ αλλης μερας. Οποτε τι πιο λογικο από το να στησουμε ένα ψευτικο καυγα για χαρη αληθοφανειας.

Που θα παμεεεεεεεεεεεεεεε? Παμε Μηχανιωνα. Παμεεεεεεεεεεεε.. Παμε Καβαλα. Παμεεεεεεεεεεεεεεε. Παμε Αριστοτελους. Δε θελω Αριστοτελους. Καπου εκει που ερχεται η εμπνευση ότι στο μαγαζι που θα πηγαιναμε φερνουν πολλα συνοδευτικα με το ποτο οποτε λεω πειναω, θελω να φαω. Χαριτωμενο τιπ : εβγαλα δοντι πριν λιγες μερες δε μπορω να φαω και πολλα πραγματα, αλλα ποιος νοιαζετα για λεπτομερειες. Που θες να φας? Καπου. Παμε ταβερνα. Δε θελω ταβερνα. Παμε Γουντις δε θελω γκουντις. Η μανα μου εκανε φακες λεει ο Λ. Παμε στο σπιτι του Λ. να φαμε φακες. Όχι παμε να παρουμε τις φακες και να τις παμε στο σπιτι του Ν.( Ο Ν. είναι ενας φιλος του Λ. ο οποιος του αφησε τα κλειδια για το Πασχα και ο οποιος ειχε ηδη φτασει Θεσσαλονικη και θα μπαινε σπιτι του από λεπτο σε λεπτο. Αλλα προφανως και ηταν μια λογικη επιλογη). Ενώ η συννενοηση μπουζουκι συνεχιζοταν, καποιος βλεπει την αφισα για το θεατρικο « Αποψε τρωμε στης Ιοκαστης». Οποτε το πιο λογικο είναι να φαμε στης Ιοκαστης. Η να παρουμε τις φακες και να παμε στης Ιοκαστης να φαει και αυτή. Η να παρουμε τις φακες καιτην Ιοκαστη και να παμε στο σπιτι του Ν.

Να μη τα πολυλογω καποτε φτανουμε εξω από το μαγαζι, παρκαρω και ξεκιναμε να μπουμε μεσα. Μπαινω πρωτη συννενοουμαι με τον σερβιτορο μας βαζουνε σε ένα μεγαλο καναπε και όταν εχουν μπει και οι υπολοιποι ερχεται ενας ασχετος σερβιτορος και λεει ότι είναι ρεζερβε. Το ακουει ολη η ομυγυρη ο Γ2 αρπαζει τον Γ. να βγουνε εξω, εγω λεω του σερβιτορου ότι εχουμε κρατηση και εν τελει καθομαστε.

Εν τω μεταξυ ο birthday boy είναι πεπεισμενος ότι εχω κανει προστυχες συμφωνιες με τον σερβιτορο, οι αλλοι λενε διαφορες χαζομαρες για το ποσο χαζο είναι που μας καθησα σε ένα καναπε ενώ εμαστε 5 ατομα και η βραδια ακομα δεν εχει αρχισει.

Καπου εδώ κανω ένα λογικο αλμα 2 ωρων γιατι τα ενδιαμεσα δεν μας αφορουν και φτανουμε 11 και κατι που ακομα δεν εχουμε καταφερει να κανουμε τον Γιαννη να κατσει πλατη στην πορτα ώστε να μην δει την παρεα μας να μπαινει με την Τουρτα στα χερια. Τι τον ειπαμε κατσε εκει δε χωρας εδώ δυο μετρα παλικαρι, τι εχουμε παει ολοιο τουαλετα και εχουμε κατσει αλλου, τι ο Λ. απλα του ειπε κατσε. Απτοητος ο Γιαννης δε σηκωνοταν με καμια Δυναμη. Λιγο πριν απελπιστουμε ολοι χτυπαει το τηλ μου  και μαθαινουμε ότι οιαλλοι είναι σχεδον απεξω. Γυριζοντας λοιπον βλεπω τα τρια αγορια στρογγυλοκαθισμενα στον καναπε και ο Γ2 μου κανει νοημα σηκωσε τον. Πως ακριβως? Με την δυναμη της θελησης?  Και τοτε μιρακολο. Θυμαμαι ότι στο σπιτι του Γ2 παντα καθομαι μονη μου στο τριθεσιο καναπε και ολοι οι αλλοι καθονται στο πατωμα η στο διθεσιο καναπεδακι.  Αρχισω λοιπον εγω να τον τραβαω. Τιποτα. Τραβαω τους υπολοιπους για την ρημαδα την  αληθοφανεια τιποτα. Ο ενας εχει παρει αγκαλια το μαξιλαρι ο άλλος εχει απλωθει σαν την νυφη στο κρεβατι και ο Γιαννης μου ριχνει 2 κεφαλια και κατι κιλα. Από το πολύ τραβα μπρος και μη σε μελει στο παρατσακ θα πεφτα στο διπλα τραπεζι και ολοι θα χανε να με θυμουνται.  Τελος παντων καταληγω να κανω ηρωικο σαλτο μορταλε αναμεσα τους(πραγματικα δε ξερω αν θα παω τωρα κοντα στο μαγαζι) και βρισκομαστε τα 4 μας στριμωγμενα στο καναπε και γυρω μας 5-6 αδειες καρεκλες και η Ε. μονη της. Ευτυχως εδεησε ο μικρος να σηκωθει πηγε καθησε, ηρθαν τα παιδια, σβησαμε την τουρτα αγαπηθηκαμε ολοι μαζι και ημασταν μια ωραια ατμοσφαιρα. Και τοτε ρωτανε ολοι «το χες καταλαβει». Και λεει ο θεουλης ότι δεν ειχε καταλαβει τιποτα με μπολικο καθολου.

Τιποτα? Ουτε που ελεγα ότι θελω να φαω φαγακια και σας εσυρα στο μαγαζι? Ουτε που χτυπουσαν τηλεφωνα συνεχεια? Ουτε που καθησαμε ετσι απλα σε ένα ρεζερβε τραπεζι μονο και μονο επειδη κατι ειπα του σερβιτορου? Ουτε που εκανα αμαν να σε σηκωσω γιατι εχω εμμονη με τους καναπεδες? Ποιος εχει καναπεδοεμμονη τελος παντων?

Και η απαντηση του λατρεμενου birthday boy. Από σενα πλεον όλα τα περιμενω, όλα αυτά είναι πλεον ρουτινα. Why god why? Εγω που ειμαι τοσο καλο καιλογικο κοριτσι? Γιατι κάθε βλακεια να ναι προσδοκωμενη συμπεριφορα?

Καπου εδώ θα κουλουριαστω και θα κλαψω αλλα παλι δεν είναι αυτό το θεμα μας. Το θεμα μας είναι ότι ο Γιαννης μας μεγαλωσε ένα χρονο, ενηλικιωθηκε, το συμπαν ριγησε και αυτό το τρου στορυ είναι το δωρο μου από μενα για αυτόν με πολύ αγαπη. Ναι το ξερω προτιμουσες λεφτα σε κλειστο φακελο αλλα αυτό ειχα αυτό δινω.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!