Λούφα και παραλλαγή..

  Πριν λιγες μερες ψαχναμε με την αδερφη πληροφοριες για τα ελληνικα στρατα μιας και ο φιλος της παει φανταρος και ηθελε να ξερει κατιτις παραπανω. Πεσαμε λοιπον σε ενα πολυ ωραιο και ενημερωτικο σαιτ, το οποιο αναμεσα σε πολλα ανελυε και την διατροφη των φανταρων. Το παραθετω παρακατω με ελαφρυ σχολιασμο οχι για να το κοροιδεψω αλλα γιατι ειναι τραγικα αστεια η ακριβολογια τους. Προφανως και πρεπει να μετρανε τις μεριδες, τοσα στοματα ταιζουν αλλα να χουν οδηγια για 202 γρ. Κρεας ανα ατομο?

The Usual Suspects

-          Θα δουμε. Τι θα δουμε? Ποιοι θα δουμε και ποτε θα το δουμε? Πες χριστιανε μου ναι η ου και ασε τα μισα τα οποια με δεσμευουν.

           

-          Ελεος και ημαρτον σε αυτους που εχουν ντεμεκ ιδεολογιες, κοσμοθεωριες και ακλονητα πιστευω τα οποια ποδοπατουν αλυπητα όταν ερθει η δυσκολη ωρα της εφαρμογης τους.

-          Διπλο ελεος στις γκομενες που κυκλοφορουν  με ξανθο εξτεσιον-τεραστιο μαυρο γυαλι-κολλητο τζιν-χαιμαλια-μεγαλη τσαντα και πανακριβο κινητο. Αυτά τα κανει η Μπεκαμ που α)εχει τοσα λεφτα που δε ξερει που να τα βαλει β)εχει τοσο λεφτα οποτε μπορει να κωλοβαρεσει οσο γουσταρει.

-          Αν ξανακουσω άλλη μια να λεει ότι διατηρει αναλογιες μοντελου με πολύ νερο και γιογκα θα σπασω την τηλεοραση. Εγω οποτε πινω πολύ νερο γιατι μονο φουσκωνω και κατουριεμαι? Αλλα ουτε η πεινα φευγει ουτε αδυνατιζω?

 -          Δεν υπαρχει πιο ενοχλητικο από αυτους που λενε ότι ξερουν να κανουν κατι και ενώ φαινεται πως δεν το χουν καθονται παλευουν με αποτελεσμα να σου χαλανε και ότι ηδη ειχες κανει. Δεν είναι κακο να λεμε καμια φορα ότι δεν ξερουμε.

-          Η ατακα «που χαααααααααααθηκες» από ξεχασμενο φιλο, συμφοιτητη, συμπεθερο που σε βλεπει μια φορα στα χιλια χρονια και σου κανει μουτρακια είναι τουλαχιστον ηλιθια. Και η συνεπακολουθη επιμονη να παμε για καφε επιτοπου είναι αν μη τι άλλο ενοχλητικη.

-          Εξισου ενοχλητικο με την πωλητρια που θα κανει οτιδηποτε για να πουλησει την πραγματεια της ακομα και αν αυτό σημαινει πως θα κυκλοφορω σαν ξαδερφη της Λαιδη Γκαγκα. Γιατι δεν καταλαβαινουν ότι μια κακη αγορα είναι περισσοτερο αποτρεπτικη από την μη αγορα? Και ότι ο απογοητευμενος η πιεσμενος πελατης δε θα ξαναρθει?

-          Επισης αγαπητοι φιλοι, γνωστοι και αγνωστοι αμα θετε κατι ανοιξτε το στοματακι σας και πειτε το. Αν δεν μπορω να το καταλαβω μονη μου σημαινει ότι το φτωχο μου μυαλουδακι δεν φτανει μεχρι εκει οποτε χρειαζομαι υποτιτλισμο. Το να κρατας μουτρα η το χειροτερο κρυμμενα μυστικα και ντοκουμεντα πως ακριβως βοηθα στην επιλυση του οποιου προβληματος?

-          Το οποιο παει πακετο με το ηλιθιο «εγω το ξερα/καταλαβα/ψυχανεμιστηκα» από τοτε αλλα δεν ειπα τιποτα γιατι δεν είναι δουλεια μου. Συγγνωμη χρυσο μου αν θελησω να πεσω στο θερμαικο για να δω αν θα βγαλω λεπια θα με αφησεις? Όταν ο άλλος κανει κατι στραβο το λεει ο άλλος που και καλα νοιαζεται. Γιατι η κατεπιφασην διακριτικοτητα είναι αδιαφορια και όχι τακτ.

Αυτό το τριχαριτωμενο ποστ γκρινιας γραφηκε χωρις κανεναν συγκεκριμενο αποδεκτη και μαλιστα σε μια μερα που ειμαι εξαιρετικα χαρουμενη αφου μου εκαναν εκπληξη κουρκουμπινοπιτα και πεταω. Απλα μου ηρθε η εμπνευση οποτε μη με ρωτατε τι και πως. Σας αγαπω ολους.

Home alone

 Χρονια ηθελα να μεινω μονη μου αλλα λιγο που σπουδασα στην πολη μου λιγο που η δουλεια μου δεν ειναι σταθερη μια το ενα μια το αλλο ποτε δε τα ειχα καταφερει. Τελικα φετος, αρκετα ξαφνικα και πολυ γρηγορα ηρθαν ετσι οι συγκυριες και βρεθηκα κυρα και αρχοντισσα στο φτωχικο μου.

Οσο καιρο ζουσα με τους γονεις μου ακουγα ιστοριες τρελας απο φιλους αλλα ποτε δεν εδινα αρκετη σημασια θεωρωντας οτι αυτα δε θα συμβουν ποτε σε μενα. Ακομα και οταν η φιλη Ε. εγινε το πρωτο μου τρου στορυ με την τρελογρια γειτονισσα της, συνεχιζα να τρεφω την βαθια και ακλονιστη πιστη οτι εγω παντα θα ημουν η απολυτη νοικοκυρα, δουλα και κυρα.Οτι το σπιτι μου θα ηταν ενα ηλιολουστο καταφυγιο που σαν κουκουλι θα με εκλεινε μεσα του. Μια ζεστη φωλιτσα για να εξισορροπω το τσι μου και να καθαριζω το καρμα μου.Ενα ησυχαστηριο οπου το πνευμα μου θα αντικρυζε το εσωτερικο του φως.

Και μετα μετακομισα.

No Questions Asked

  Η όρεξη μου να μονολογω σε ένα κενό ιντερνετικο χαρτί δεν εχει ακομα χαθει οποτε αποφασισα να συμπληρώσω το λεγόμενο ερωτηματολόγιο του Προυστ που δεν είναι δικό του, βέβαια. Είναι ένα πολύ γνωστό παιχνίδι του 19ου αιώνα, που επέζησε επειδή έτυχε να το συμπληρώσει ο Προυστ. H πρώτη του εκδοχή βρίσκεται σε ένα αγγλικό λεύκωμα με τίτλο Confessions. An Album to Record Thoughts, Feelings, &c., που ανήκε στην Aντουανέτ Φωρ, φίλη του Προυστ. Tο λεύκωμα αυτό το βρήκε ένας από τους γιους της Φωρ, ο Aντρέ Mπερζ, ο οποίος δημοσίευσε τις απαντήσεις του Προυστ το 1924. Kατά τον Mπερζ χρονολογούνται μεταξύ των ετών 1884 και 1887 (ο Προυστ γεννήθηκε το 1871). Yπάρχει και μεταγενέστερη εκδοχή του, με άλλες απαντήσεις φυσικά, τις οποίες ο Προυστ τιτλοφορείMarcel Proust par lui-même. Προέρχονται από το 1890 ή λίγο αργότερα.

Βρηκα δυο εκδοχες και επειδη οπως εχω πει, ειμαι μεγαλη πολυλογου, θα τα απαντησω ολα, να χετε να με καμαρωνετε..

The butterfly effect..

Εχετε αναρωτηθει ποτε τι θα γινοταν αν υπηρχαν παραλληλα συμπαντα οπου εμεις θα ζουσαμε αλλες εκδοχες του εαυτου μας; Που θα ακολουθουσαμε ενα απο τα δεκαδες δρομολογια που ανοιγονται μπροστα μας αλλα εμεις πρεπει καθε φορα να παρουμε μονο ενα? Αραγε ειναι το σωστοτερο? Αραγε τα πραγματα θα ηταν καλυτερα αν καναμε αυτο και οχι το αλλο? Πως θα νιωθαμε αν μπορουσαμε για λιγο να ριξουμε μια κλεφτη ματια στην δευτερη επιλογη μας? 

Αυτο ειναι ενα απο τα αγαπημενα μου φιλοσοφικα ερωτηματα, τα οποια λατρευω να παρακολουθω σε ταινιες και σειρες.Το γνωστο και μη εξαιρετεο φαινομενο της πεταλουδας διδασκει οτι καθε επιλογη μας οδηγει σε μια ατερμονη αλληλουχια γεγονοτων τα οποια ειναι τοσο αρηκτα δεμενα αν και σπανιως αυτο ειναι εμφανες απο την αρχη. Δεν ξερω αν το φτερουγισμα μιας πεταλουδας στα Τρικαλα δημιουργει τσουναμι στην Χαβαη, αλλα εχω νιωσει πολλες φορες αυτην την απολυτη αλληλουχια που με συναρπαζει και ταυτοχρονα με τρομαζει.

Me, myself and I..

Είχα να γραψω τοσο καιρο.Χρωσταω ηδη αρκετα τρου στορις. Κεφια πολλα δεν εχω. Και ομως μου βγαινει μια απιστευτη αναγκη να γραφω. Επειδη να καταπιεζομαστε καλο δεν ειναι, ειπα να συμπληρωσω μερικα απο τα γνωστοτερα μπλογκοπαιχνιδα. Οχι οτι με διαβαζει κανεις ξενος, τα περισσοτερα ειναι γνωστα αλλα αφου μου ρθε μη το καταπνιξω.

My Big Fat Greek Wedding

Η αλήθεια είναι οτι έχω πολυ καιρο να γραψω στο αγαπημενο τουτο μπλογκ αλλα για να λεμε του στραβου το δικιο δεν ειχα και ορεξη. Μια το ενα μια το αλλο, μια που ειμαι γνωστη γκαντεμω δεν ειχα ποτε την επαρκη αναλογια διαθεσης και χρονου για να κατσω να καταθεσω τις βαρυγδουπες σκεψεις μου.

Χτες το βραδυ ομως, ηρθε στο σπιτι μια φιλη να συζητησει κατι θεματακια της και ξαφνικα μου ηρθε μια απιστευτη ορεξη να αμπελοφιλοσοφησω. Και επισης αποφασισα να μην γραφω στο μπλογκ μου μονο αστειες ιστοριες αλλα καθημερινες σκεψεις. Ποτε δεν ειχα ημερολογιο, ουτε ηθελα κιολας αλλα μια μικρη αυτοψυχαναλυση ενίοτε ειναι επιθυμητη και γιατι οχι απαραιτητη.