Tom at the farm (2013)

Ο Τομ είναι ένας νεαρός άνδρας που ταξιδεύει στο τόπο καταγωγής του συντρόφου του, με σκοπό να παρευρεθεί στην κηδεία του. Όταν φτάνει στην απομονωμένη φάρμα της οικογενείας όμως, τον περιμένει μια δυσάρεστη έκπληξη: κάνεις δεν γνωρίζει την ύπαρξη του ούτε το γεγονός ότι ο αποθανών ήταν ομοφυλόφιλος. Και όχι μόνο αυτό, άλλα ο μεγάλος γιος της οικογένειας είναι ένας περίεργος, βίαιος άνδρας που έχει σκοπό να κάνει κόλαση την ζωή του εύθραυστου Τομ.

Ο Χαβιε Ντολάν είναι μόλις 24 ετών και έχει προφτάσει να κάνει 4 ταινίες μεγάλου μήκους που όλες πήγαν σε μεγάλα φεστιβάλ. Φύσει και θέσει αλαζονικός, επιλέγει να κάνει -ωραίες- ταινίες που μοιάζουν με πολύχρωμα βιντεοκλίπ γεμάτα εντυπωσιακές εικόνες και υπέροχες μουσικές, που όμως έχουν μικρή ή καμία σχέση με την ιστορία της ταινίας. Αυτήν την φορά όμως, έκανε κάτι αρκετά διαφορετικό. Ο “Τομ στην Φάρμα””είναι η πιο συγκρατημένη ταινία του, η λιγότερο εγωκεντρική άλλα αυτή που -μάλλον- θα του δώσει ώθηση για να γίνει γνωστός στο ευρύ κοινό. Είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ, με πολύ ενδιαφέροντες χαρακτήρες, ταιριαστή σκηνοθεσία και εξαιρετική μουσική. Ειδικά στο θέμα της μουσικής πρέπει να σταθούμε παραπάνω, μιας και για πρώτη φορά στη καριέρα του Ντολάν είναι τόσο ταιριαστή με τις εικόνες που πλαισιώνει και δεν είναι καθόλου άξιο απορίας, ότι πολλοί συγκρίνουν την χρήση της μουσικής με αυτήν του Χίτσκοκ. Τι γίνεται όμως με το σενάριο;

Το σενάριο βασίζεται στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Μισέλ Μαρκ Μπουσάρντ, και έχει διασκευαστεί από τον ίδιο και τον Ντολάν. Είναι μια τυπική ιστορία κακοποίησης, κρυμμένων οικογενειακών μυστικών και νοσηρότητας από αυτές που έχουμε δει πολλάκις. Ωστόσο, αυτό που την διαφοροποιεί από το σωρό είναι ότι δομείται γύρω από έναν αρκετά πειστικό κακό, τον Φράνσις του Πιερ Ιβ Καρντινάλ που πείθει σαν διαταραγμένος, σαδιστής, αγροίκος. Αντιθέτως, ο ρόλος του Τομ, δεν είναι τόσο καλά δοσμένος, είναι αρκετά χάρτινος και τα κίνητρα των πράξεων του δεν είναι πότε ιδιαιτέρως ευδιάκριτα. Φυσικά, δεν είναι -πολύ- δύσκολο να υποθέσει ο θεατής ποια είναι αυτά( πρότερη ιστορία κακοποίησης; ψυχολογική αστάθεια; κακή διαχείριση του πένθους; Ο καθένας διαλέγει και παίρνει), άλλα σε ένα ψυχολογικό θρίλερ που πραγματεύεται το πάντα ενδιαφέρον Σύνδρομο της Στοκχόλμης θα περίμενε κάνεις έναν πιο πολυεπίπεδο χαρακτήρα στο κεντρικό ρόλο. Χωρίς να είναι εξόφθαλμα κακός, είναι ένας μάλλον άχρωμος και αψυχολόγητος χαρακτήρας. Πάρα τα προβλήματα όμως, η ταινία παραμένει καλή γιατί εκτός του ότι είναι αισθητικά άρτια, δεν επαναπαύεται σε αυτό, αλλά μελετά ενδιαφέρουσες θεματικές και εστιάζει στη σωματική ένταση, την καταπιεσμένη σεξουαλικότητα και στο πένθος, αναζητώντας τα όρια μεταξύ αγάπης και
ψυχολογικής καταπίεσης. Μάλιστα πάρα το βαρύ της θέμα, δεν είναι μελόδραμα, μιας και σε αρκετά σημεία διανθίζεται με χιούμορ και ειρωνικά κλεισίματα του ματιού, αποφορτίζοντας την ατμόσφαιρα. Το σίγουρο είναι ότι ο ταλαντούχος κύριος Ντολάν, θα μας απασχολήσει πολύ στο μέλλον, αν καταφέρει να ισορροπήσει ανάμεσα στο hype που τον συνοδεύει και στις απαιτήσεις κοινού και κριτικών.



Το κείμενο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο www.authority.gr