P.S

 Το παρον μπλογκ δημιουργηθηκε μια νυχτα με φεγγαρι για να φιλοξενησει μικρες αστειες, χαριτωμενες, παλαβες ιστοριες που συνεβαιναν σε μενα και στους ανθρωπους μου. Η αληθεια είναι ότι κατεγραψα μερικες, άλλες της ξεχασα, άλλες είναι πολύ μεγαλες για να ειπωθουν σε λιγες γραμμες, άλλες χανουν την μαγεια τους αμα δεν εισαι εκει μπροστα να τις ζησεις.

Οι μερες, οι βδομαδες, οι μηνες περασαν και παροτι οι βολτες και οι καφρομαζωξεις συνεχιζονται, η συγγραφεας μεσα μου θρηνει γιατι δεν εχω υλικο για καλο τρου στορυ. Λιγο το να λιγο το αλλο δεν μπορω να αποτυπωσω στο χαρτι καμια καλη ιστορια παροτι από την ημερα που μετακομισα σχεδον καθημερινα γινεται κατι. Μια θα ναι ο γειτονας που κανει σςςςςςςςςς στα σκυλια και στα μωρα που κλαινε, μια θα ναι ο τυπας από κατω που βαζει καψουροτραγουδα, μια που ηπιαμε ένα καρπουζι γεματο βοτκα και ηταν πιο πικρο από την πικρα(εγω δεν ηπια). Και παλι όμως δεν εμπνεομαι.

Γιαυτο αποφασισα να κανω ένα μικρο ρεκτιφιε, μια μικρη αλλαγη πλευσης βρε αδερφε και να επεκτεινω προς δυσμας και ανατολας τα ορια τουτου του διαδικτυακου τοπου. Ετσι, πλεον δεν θα εχει μονο αστεια τρου στορις αλλα θα εχει και ότι άλλο μου κατεβει. Γιατι όπως λεει και ενας αγαπημενος φιλος, ποιος νοιαζεται για τις αστειες ιστοριες? Κανεις. Ποιος νοιαζεται για τις προσωπικες σου αποψεις? Δυο φορες κανεις.

Και επειδη δυστυχως τον πιστευω ότι αν όχι κανεις ελαχιστοι ασχολουνται δινω αδεια στον εαυτο μου να γραφει ότι θελει. Όταν γινω διασημη υποσχομαι να είναι πολύ συμμαζεμενο το βιβλιο σχετικα με το μπλογκ.

Crazy on the Outside..

Η ψυχοθεραπεια είναι καλο πραγμα. Αν αφηνουμε πραγματα μεσα μας, καταληγουν να μας τρωνε την ζωη και να μας υποσκαπτουν εσωτερικα. Τι καλυτερο λοιπον και πιο απελευθερωτικο από το να βγουμε στους δρομους και ανευ φοβου και παθους να πουμε τι τρελα κουβαλαει ο καθενας μας.

 Το συγκεκριμενο θεματακι σχετιζεται με τα μικρα, παλαβα και χαριτωμενα που ολοι μας κανουμε στην καθημερινοτητα μας.Τι κανετε που το θεωρειτε χαριτωμενο αλλα ολοι σας κοιτανε με απορια? Με τι γελατε και οι αλλοι κανουν γκριματσες? Τι τρωτε, τι δε τρωτε, τι χουγια εχετε ρε αδερφε? Τι ειναι αυτο το κατι το μικρουλι που νομιζετε οτι μονο εσεις κανετε αλλα τελικα θα αποδειχτει οτι υπαρχουν και αλλοι ομοιδεατες στον κοσμο τουτο?

Cinema paradiso..

Απο μικρή μου αρεσε να γραφω. Μαλιστα εγραφα πολυ ωραιες και αστειες εκθεσεις στο λυκειο οποτε θεωρουσα οτι εχω δικιο που μου αρεσει το γραψιμο. Τα χρονια περασαν, προφανως ουτε συγγραφεας εγινα, ουτε καν δημοσιογραφος γιατι πολλα ειμαι, ανοητη δεν ειμαι και γρηγορα συνειδητοποιησα οτι πολλοι ανθρωποι γραφουν πολυ καλυτερα και πιο εξυπνα απο μενα.

Remember me..

Θυμαμαι την δασκαλα της πρωτης και της δευτερας δημοτικου που δεν μας εκανε ποτε ουτε μουσικη, ουτε καλλιτεχνικα, ουτε γυμναστικη. Μονο γλωσσα και μαθηματικα την περισσοτερη ωρα. Αχωνευτη.

Θυμαμαι τις ατελειωτες ωρες που περνουσαμε με τα παιδια της γειτονιας στο παρκο μπροστα από το σπιτι μου.

Θυμαμαι τις ακομα πιο ατελειωτες ποδηλαταδες, γυρω γυρω σε ολη τη θεσσαλονικη.

Θυμαμαι τον δασκαλο της 6^ης δημοτικου, τον κ. Θοδωρη που φορουσε παντα πουλοβερ ακομα και το κατακαλοκαιρο και ηταν ο αγαπημενος μου δασκαλος εβερ.

Θυμαμαι τα καλοκαιρια στο Πευκοχωρι με τους γονεις μου και το μαγαζι με τις υπεροχες κρεπες και τα ακομα πιο υπεροχα παγωτα.

Θυμαμαι την ημερα που ηρθαν στο σχολειο και από ένα πορτοκαλι εκτρωμα το γεμισαν υπεροχα γκραφιτι.

Θυμαμαι την πρωτη φορα που δοκιμασα τσιγαρο σε ένα μπαλκονι χροοοοοονια πριν.

Θυμαμαι το πρωτο μου κινητο που ηταν μικρο, μπλε και θλιβερο.

Θυμαμαι την προσφορα της Βονταφον κάθε Πεμπτη με τα 100 δωρεαν μηνυματα και ολο το κοσμο να στελνει ότι ναναι εκεινη την μερα.

Θυμαμαι την ημερα που γυρισα από την καταθεση του μηχανογραφικου και βρηκα το γραμμα ότι περασα το προφισιενσυ και την μαμα μου με σπασμενο χερι.

Θυμαμαι τα Σαββατα να καθομαι στο Σταρ και να βλεπω ολες τις σειρες ακομα και τις μερες που πνιγομουν στο διαβασμα.

Θυμαμαι την πρωτη μερα που πηγα για μαθημα στο πανεπιστημιο. Αρχαια 1.-01, 11-1, δευτερος οροφος.

Θυμαμαι να δινω τα Λατινικα 1.01 ξανα και ξανα με την ιδια καθηγητρια και να το περναω την 6^η φορα με άλλη καθηγητρια, τα τριπλα θεματα, και ακομα μεγαλυτερη υλη.

Θυμαμαι την πρωτη μερα που κατεβασα τραγουδι από το ιντερνετ και το Lets get loud εκανε πανω από δεκα λεπτα να κατεβει.

Θυμαμαι την ημερα που εδινα πτυχιακο και ο διπλανος μου εχοντας διαβασει 30 σελιδες περασε με μεγαλυτερο βαθμο γιατι η εξεταση ηταν προφορικη και ηξερε την καθηγητρια.

Θυμαμαι τις πρωτες μου διακοπες.

Θυμαμαι τις καλυτερες μου διακοπες.

Θυμαμαι την πρωτη φορα που δοκιμασα παρδαλο κοκτεηλ και αποφασισα ότι τετοια ποτα είναι φτιαγμενα για μενα.

Θυμαμαι την ημερα που μπηκα μονη μου στο αμαξι και ανεβαινα ανηφοριες με την ψυχη στο στομα.

Θυμαμαι την πρωτη εκδρομη με το αμαξι λιγες μερες μετα εκτος πολης και το πώς γλυτωσαμε από του Χαρου τα δοντια.

Θυμαμαι την ημερα που μετακομισα σε δικο μου σπιτι.

Θυμαμαι την ημερα που γνωρισα κάθε σημαντικο μου ανθρωπο.

Και παροτι θυμαμαι κάθε τι μικρο χαζο και ανοητο, ξεχναω ονοματα, που εβαλα τα μισα μου πραγματα, τι εχω να κανω, τι εχω διαβασει στο ταδε βιβλιο ή τι πραγματευεται η άλλη ταινια. Τι σου είναι η μνημη τελικα..