Ο κόσμος συχνά λέει ότι δεν πρέπει να μετανιώνουμε για ότι κάναμε και να προχωραμε μπροστά χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος. Η αλήθεια είναι ότι προσωπικά δεν μπορώ να προχωρήσω τόσο εύκολα, ειδικά αν δεν έχω διορθώσει το προηγούμενο λάθος μου. Ένα τέτοιο λάθος είναι και η επιλογή του μηχανογραφικού τέτοια εποχή πριν 8 χρόνια* και αυτός είναι ο λόγος που γράφω αυτόν τον μικρό οδηγό για κάθε πονεμένο τελειόφοιτο.
1) «Πάρε ένα χαρτί, παιδί μου»
Ίσως το πιο παλιό κλίσε στην όμορφη χωρα μας και η πιο πολυχρησιμοποιημένη ατάκα που ακούει κάθε παιδί από τότε που αρχίζει το σχολειό μέχρι την ημέρα που καταθέτει το μηχανογραφικού. Η λατρεία της ελληνικής κοινωνίας για πάσης φύσεως «χαρτιά» μας γέμισαν γιατρούς, δικηγόρους, καθηγητές. Και άντε όλα αυτά τα επαγγέλματα είναι μεν υπερκορασμένα αλλά όλο και κάποιο τρόπο θα βρεις να τα εφαρμόσεις. Τι γίνεται όμως με τα πτυχία που είναι έξαρχος βέβαιο ότι δε θα βρεις ποτέ δουλεία σχετική αλλά τα δηλώνεις είτε γιατί δεν έβγαλες μεγαλύτερο βαθμό είτε γιατί προτιμάς να περπατήσεις πάνω σε αναμμένα κάρβουνα παρά να πεις στην μανά σου ότι δεν έπιασες κάποια καλή σχολή?
Τα πανεπιστημιακά πτυχία δεν είναι χαρτιά να τα κάνεις συλλογή. Απαιτούν χρόνο, διάβασμα, χρήματα(εδικά άμα σπουδάζεις εκτός) και υποτίθεται είναι μια δέσμευση για το μέλλον σου, προετοιμασία για το επαγγέλμα που θα ακόλουθεις όλη σου τη ζωή. Γιατί να σπουδάσεις ΤΕΙ ιχθυοκαλλιέργειας την στιγμή που ΔΕΝ θα βρεις ποτέ δουλεία σχετική? Κάπου εδώ κάποιος θα πει ότι κάνεις δε χάνεται, και ότι άμα έχεις όρεξη και κέφι και σπιρτάδα θα βρεις δουλεία. Ναι καλά, θα πω εγώ.
2) «Θέλω να ζήσω φοιτητική ζωή».
Η αγαπημένη ατάκα των απανταχού 17ρηδων οδήγησε πολλούς νεανίες και κορασίδες σε βουνά και κορφοβούνια γιατί τους ήταν αδιανόητο ότι δε θα ζήσουν την πολυθρύλητη φοιτητική ζωή. Μαθητές δηλώνουν σχολές με μονό κριτήριο το πόσο μακριά είναι από το σπίτι τους ή πόσο μεγάλη είναι η πόλη χωρίς να εξετάζουν καλά καλά ούτε το είδος των σπουδών ούτε το επαγγελματικό αντίκρισμα του πτυχίου. Ας πούμε η δική μου η σχολή έχει παραρτήματα σε κάθε πιθανή και απίθανη πόλη και συνολικά 20 τμήματα. ΕΙΚΟΣΙ ΦΙΛΕ! Πόσο καλή επιλογή να ναι αραγες?
3) « Μα που να τον αφήσω?»
Τα 17 είναι μια πανέμορφη ηλικία, όλο χαμογελά, χοροπήδηχτες ορμόνες, άγχη και ανασφάλειες. Επίσης, είναι η εποχή που νομίζεις ότι θα αγαπάς τον Κωστάκη για πάντα, για πάντα, για πάντα.Οποτε πως να χωριστειτε? Τι γίνεται όμως αν ο Κωστάκης δεν είναι τόσο κάλος μαθητής και συ είσαι το μικρό αστεράκι? Δηλώνετε σετάκι τις σχολές ακόμα και αν στην χ πόλη που σίγουρα πιάνει ο Κωστάκης εσύ δεν πολυτρελαινεσαι? Ένα απο τα μεγαλύτερα λάθη που κάνουν παιδια είναι να δηλώνουν σχολές μονό και μονό για να είναι μαζί με κάποιον έρωτα ή φίλο χωρίς να σκέφτονται δεύτερη φορά, Τεράστιο λάθος γιατί μάντεψε: οι έρωτες και οι φιλίες σε τέτοιες ηλικίες πεθαίνουν με τα πρώτα φθινοπωρινά αεράκια.
4) «Έλα μωρέ όλα ιδία είναι»
Ένα άλλο μεγάλο λάθος είναι η πίστη ότι όλες οι σχολές με παρόμοιο τίτλο είναι ίδιες ποιοτικά.MEGA FAIL. Οι προαναφερθείσες 20 σχολές ναι αναγνωρίζονται ως ισότιμες από το κράτος, το ΑΣΕΠ, τον εργοδότη ίσως αλλά όχι δεν είναι το ίδιο. Έχουν διαφορετικά μαθήματα, διαφορετικές ειδικεύσεις, διαφορετικής ποιότητας καθηγητές, διαφορετική δυσκολία. Δεν είναι το ίδιο, όπως και να το κάνουμε. Δυστυχώς όμως, η ενδελεχή έρευνα των σχολών ακόμα και σήμερα στην εποχή του ιντερνέτ είναι κάτι που ελάχιστοι μαθητές κάνουν. Λάθος, αν με ρωτάτε.
Η συμπλήρωση του μηχανογραφικού είναι μια πολύ σοβαρή απόφαση η οποία δυστυχώς λαμβάνεται ελαφρά την καρδία από γονείς, καθηγητές και μαθητές. Ναι, ο καλός δε χάνεται, ναι μπορεί να σπουδάσεις κάτι κορεσμένο και να βρεις δουλεία, ναι πρέπει να ακολουθούμε τα όνειρα μας ναι, ναι, ναι. Αν καθώς τα κάνουμε όλα αυτά, κάνουμε και μια ερευνά αγοράς η ζωή μας θα γίνει πιο ροζ και δε θα φτάνουμε λίγα χρόνια μετά να σκεφτόμαστε τον 17χρονο εαυτό μας και να θέλουμε να του ρίξουμε μια κουτουλιά να στανιάρει.
* Η φιλολογία είναι μια πανέμορφη, πολύπλευρη επιστήμη που νιώθω οτι με έκανε καλύτερο άνθρωπο σε πολλούς τομείς της ζωής. Είναι όμως ενα κορεσμένο επάγγελμα που το διάλεξα μέσα σε πέντε λεπτά χωρις να ξέρω καν τι μαθήματα θα διδαχτω. Ναι, τόσο ηλίθια.
8 σχόλια:
To θέμα του μηχανογραφικού είναι πονεμένη ιστορία και αρκετοί την έχουν πατήσει έτσι.
Καταρχάς, αν περιμένεις από κάποιον μέσα στην τρέλα της εφηβείας και την πίεση λυκείου-εξετάσεων-φροντιστηρίων-διαβάσματος κτλ να πάρει μια τόσο σοβαρή απόφαση η οποία θα καθορίσει το μέλλον του ΑΠΟ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, ε θα πρέπει να περιμένεις ότι υπάρχει μια τεράστια πιθανότητα να τα κάνει θάλασσα. Οι περισσότεροι γονείς εξ όσων καταλαβαίνω δεν έχουν την παραμικρή γνώση για να βοηθήσουν το παιδί με τον επαγγελματικό προσανατολισμό (οι γνώσεις τους συνήθως περιορίζονται στο «ο Ταδε μακρινός συγγενής είπε ότι αυτό έχει λεφτά» -και δεν έχει προφανώς). Στα σχολεία, το μάθημα του επαγγελματικού προσανατολισμού χάθηκε κάπου στις εγκυκλίους και έτσι μας μένουν μόνο οι καλές προθέσεις του εκάστοτε καθηγητή, που και πάλι η εμπειρία μου λέει ότι τις περισσότερες φορές ή χέστηκαν ή κι αυτοί στον κόσμο τους είναι.
«Πάρε ένα χαρτί, παιδί μου» - Ίσως ένα από τα πιο άχρηστα, ανόητα και καταστροφικά κλισέ των τελευταίων δεκαετιών. Οδήγησε σε ποιος ξέρει πόσα πεταμένα (ή φαγωμένα ;) ) χρήματα για εντελώς άχρηστες σχολές και επίσης και ένα σορό νέους προς την ανεργία. Ο θυμόσοφος λαός μας λέει «μάθε τέχνη κι άσ' την κι αν πεινάσεις πιάσ' την». Τεχνίτες πχ υδραυλικοί, ακούω μέχρι και σήμερα από παντού ότι βγάζουν καλό μεροκάματο. Αντί όμως να έχουν τη δέουσα προσοχή τέτοια επαγγέλματα, συνήθως αντιμετωπίζονται με σνομπισμό.
Το θέμα είναι τόσο σοβαρό, κι όμως περνάει τόσο στο ντούκου. Το γαμάτο εκπαιδευτικό μας σύστημα μάλλον μας έχει κάνει όλους να βλέπουμε το δέντρο (πανελλήνιες) και να χάνουμε το δάσος (ΜΕΤΑ τις πανελλήνιες). Κι όταν το δούμε επιτέλους το δάσος, δυστυχώς για κάποιους είναι αργά.
Ακριβως, Το παιδι εν μεσω εξετασεων φυσικα ουτε θελει ουτε μπορει να αναρωτηθει. Μπορει ομως απο τον Σεπτεμβρη να ρωτησει φιλους και συγγενεις που σπουδασαν κατι, μπορει να γκουγκλαρει, μπορει να παει σε καποια σχολη και να ρωτησει. Μπορει απλα να βρει εναν επαγγελματια του κλαδου που θελει να ακολουθησει και να ρωτησει δυο πραγματα.
Σαν τωρα το θυμαμαι οταν εβγαλα τα 16.500 μορια μου, εγω η παντα καλη μαθητρια, η παντα ανετη, η παντα χωρις στοχο να αναρωτιεμαι τι θελω να δηλωσω. Την 1η σχολη σε βαθμο(νομικη) δε την επιανα, στην σπηλια που ζουσα δεν ειχα ακουσει οτι το παιδαγωγικο ειχε ανοιξει οποτε η φιλολογια ηταν το αμεσως πιο υψηλοβαθμο. Παντα μισουσα τα αρχαια οποτε απλα ρωταω την καθηγητρια πουμου κανε ιδιαιτερο και τυχαια ειχε ερθει να πληρωθει αν η σχολη εχει πολλα αρχαια. Και μου λεει η βλαμμενη, σιγα μωρε.
Μαντεψε, μονο αρχαια εκανα 9 μαθηματα και αλλα τοσα λατινικα. Στα πρωτα ΔΥΟ χρονια.
ΤΟΣΟ ηλιθια. xD
Πονεμενη ιστορια...
Εγω διαλεξα λαθος σχολη και αυτο μου στοιχισε... Αναγκαστηκα να εγκαταλειψω την αγαπημενη μου Θεσσαλονικη :(
Καλο ομως ειναι να σκεφτομαστε και τα θετικα οποιας αποφασης παιρνουμε. Ισως ετσι επρεπε να γινουν τα πραγματα. Ισως καλυτερα που εγιναν ετσι τα πραγματα. Εγω περασα πολλες δυσκολιες εξαιτιας αυτου του μηχανογραφικου και γενικα αυτου του συστηματος αλλα εμαθα πολλα μεσα απο ολο αυτο. Εκεινη τη στιγμη ετσι σκεφτομασταν. Ας μην κατηγορουμε τον εαυτο μας. Εσυ ας πουμε μπορει να σκεφτεσαι οτι καλυτερα θα ηταν να διαλεγες αλλη σχολη αλλα τοτε σκεφτοσουν να διαλεξεις αυτη τη σχολη και δε θα τη διαλεγες αν δε σου αρεσε. Δε σε πιεσε κανεις. Σκεψου τα θετικα που εχεις παρει απο αυτη τη σχολη.
What i discover tough is to discover a weblog that can capture me for a minute but your blog is different. Bravo.
Εχεις δικιο και το ειπα και στο ποστ μου. Η φιλολογια ειναι μια εξαιρετικη επιστημη που με ωφελησε σε πολλαπλα επιπεδα, περασα καλα οσο σπουδαζα, την εβγαλα και με καλο βαθμο αλλα αυτο δεν αναιρει το γεγονος οτι κατεληξα εκει ελαφρα την καρδια και για λαθους λογους.
Αυτος ειναι αλλωστε και ο στοχος που ειπα την ιστορια,μπας και "σωσω" καποιον απο μια παρομοια κακη επιλογη που μπορει μεν να με ωφελησε σε καποια σημεια, σιγουρα ομως με επιβαρυνε σε πολλα και σημαντικοτερα.
Σωστές παρατηρήσεις!
Δημοσίευση σχολίου