Birthday Girl

  Χτες πήγα στον Οαεδ και σε κάποια φάση έπρεπε να πω την ημερομηνία γέννησης Λεω λοιπόν περήφανη ότι σε λίγες μέρες κλείνω τα 25 για να πάρω την πληρωμένη απάντηση, ότι τα 26 κλείνω και μπαίνω στα 27. Δεν είχα σκοπό να κρύψω χρονιά, λέω πάντα πόσο είμαι, δεν είμαι δα και τόσο πολύ, άλλα με το που το άκουσα έπαθα ένα τέτοιο σοκ που δε το πίστευα Ένιωσα ξαφνικά, ότι μεγάλωσα έναν αιώνα και μια μέρα και το αστείο, φίλε αναγνώστη, είναι ότι δεν είμαι καν σε καμιά κομβική ηλικία που να δικαιολογείται κρίση μέσης ηλικίας Τα 26 δεν είναι ούτε 18, ούτε 25, ούτε 30 και σίγουρα όχι 45. Παρόλα αυτά όμως, το άκουσμα του μου προκάλεσε μια κρίση ηλικίας σε πακέτο δώρου, η οποία δεν έχει φύγει ακόμα από το μυαλό Ίσως φταίει η ζεστή, ίσως ότι δεν είναι κάνεις εδώ, ίσως ότι δεν θα πάω διακοπές, ίσως το καλοκαιρινό διάβασμα, ίσως το να ίσως το άλλο, άλλα από χτες φιλοσοφώ για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον

  Και ξέρεις τι συνειδητοποίησα φίλε αναγνώστη? Οτι τελικά, ότι ηλικία και αν είσαι δεν έχει καμιά σημασία Σημασία έχει πόσο νιώθεις, πόσο σε κάνουν οι άλλοι να νιώθεις μα πάνω όλα πόσο θέλεις να νιώθεις Έχω δει 25ρηδες τόσο βαριεστημένους και μίζερους που δε θα τους έκανες παρέα ούτε επί πληρωμή και έχω δει 60ρηδες με κέφι και ζωντάνια που βαζουνν κάτω δυο 30ρηδες.

Και ξέρεις ποιο είναι το δεύτερο που ανακάλυψα εψές, φίλε αναγνώστη? Ότι σε κάθε ηλικία, από 5 μέχρι 105 οι άνθρωποι θέλουμε τα ίδια πράγματα, πάνω κάτω, άπλα αλλάζει ο τρόπος που το δείχνουμε/ ζητάμε και οι απαιτήσεις μας.

  Στα 10 θέλαμε να μας αγαπάνε οι φίλοι μας, να παίζουμε όλοι μέρα, να μη χρειάζεται να κάνουμε τίποτα μη διασκεδαστικό και αν μπορούσαμε να μη πάμε πότε σχολείο θα το δεχόμασταν χωρίς φόβο άλλα με πολύ πάθος Στα 20/30/40/κτλ θέλουμε να μας αγαπάνε οι φίλοι μας, να μην έχουμε σκοτούρες και βάσανα, να μην κάνουμε τίποτα μη διασκεδαστικό και αν μπορούσαμε να μη πάμε πότε δουλειά οι περισσότεροι από μας, θα το κάναμε με μεγάλη χαρά Στα 10 βεβαία, φιλία ήταν να παίζουμε μαζί, να λέμε ότι θα μαστε για πάντα φίλες, να κλαίμε στις διακοπές λες και πάει ο άλλος φαντάρος στο Ιράκ άλλα με την ίδια ευκολία, ξεχνούσαμε το τάδε παιδάκι αν τυχόν άλλαζε σχολείο, μετακόμιζε η άπλα βαριομασταν Στα ενήλικα χρονιάς μας, φιλια είναι να παίζουμε τα παιχνίδια των μεγάλων(σινεμά, ταξίδια, wiii, ότι γουστάρεις βρε αδερφέ), να πιστεύουμε ότι με την τάδε θα γίνουμε κουμπάρες και ότι πότε δε θα κανε ο άλλος κάτι σε μένα, αφου ψωμί και αλάτι φάγαμε μαζί άλλα φίλε αναγνώστη, το ξέρεις και το ξερω, το χει δει και το χω δει, οι ενήλικες φίλιες μπορεί να διαλυθούν πιο γρήγορα και από πύργο από τραπουλόχαρτα Γιατί όταν μεγαλώνεις, πλέον δεν έχεις να χωρίσεις μόνο τις κούκλες σου, άλλα και τον χρόνο σου, τον χρόνο που θέλεις από τον άλλο, τον χρόνο που θέλει να σου δώσει ο άλλος και δυστυχώς όσο μεγαλώνουμε τόσο πιο ατομικιστές γινόμαστε και νομίζουμε ότι εμείς είμαστε το κέντρο του κόσμου και έχουμε πάντα δίκιο Και στα 10 μας το ίδιο πιστεύαμε, άλλα δε το λέγαμε

  Στα 10 θέλαμε να μας αγαπάει ο Κωστάκης με τον οποίο περπατούσαμε χέρι χέρι στα κρυφά και λέγαμε ότι θα τον παντρευτούμε Μπορεί να του δίναμε και καμιά σοκολάτα δωρο, δε ξερω τι κάνουνε τώρα οι νέοι, εμείς τότε ειμεθα αθώοι Στα ενήλικα χρονιά πάλι το ίδιο θέλουμε, άλλα δυστυχώς έχουν γίνει τόσο περίπλοκες οι σχέσεις που θα πρεπε να κυκλοφορούν με οδηγίες χρίσης Τωρα οι σοκολάτες έχουν μεταμορφωθεί από λουλούδια(στην πολύ καλύτερη) μέχρι κοσμήματα, ακριβά δείπνα και ότι μπορείς να φανταστείς και ναι, δεν μας αρκεί το χέρι χέρι στα κρυφά άλλα το ζουμί είναι ότι θέλουμε να μας αγαπάει κάποιος Εχει αλλάξει ο τρόπος άλλα η ανάγκη είναι η ίδια και δεν νομίζω να φεύγει πότε Και το άσχημο, το αληθινά άσχημο, είναι ότι η 10χρονη, ανέμελη, πάντα γελαστή περσονα μας θα μπορούσε να παντρευτεί και να ξεπαντρευτει όσες φόρες ήθελε και κανένα παιδάκι δε θα το δείχνε με το δάκτυλο Τα ενήλικα δακτυλάκια σηκώνονται επικριτικά με πολύ μεγαλύτερη ευκολία και αυτός είναι ο λόγος που αναλωνόμαστε σε σχέσεις μισές, που δε μας ολοκληρώνουν ή που ακόμα και μας μειώνουν, μόνο και μόνο γιατί φοβόμαστε τι θα πει ο κόσμος 'Η ότι μεγαλώνουμε 'Η επειδή όλοι παντρεύονται, έχουν μόνιμη σχέση, είναι πιο γαματοι 'Η επειδή ο τάδε συμπληρώνει όλα τα κλισέ κριτήρια, εσύ πρέπει να τον φορτωθείς γιατί που θα βρεις καλύτερο? Η έστω άλλον?

Να κάνω τον παραλληλισμό δουλειάς- σχολείου ή να τον αφήσω για σένα φίλε αναγνώστη που σε ξέρω είσαι τζιμάνι από τα λίγα? Θα στα αφήσω γιατί ζεσταίνομαι.

  Και λίγο πριν πάω να δώσω δωρο γενεθλίων στο αδερφάκι που αύριο γίνεται 23 και είναι ακόμα στην υπεροχή ηλικία μεταίχμιο μεταξύ φοιτητικής ζωής- μόνιμης δουλειάς(η ανεργίας εδώ που φτάσαμε), κοιτά με στα μάτια, φίλε αναγνώστη, λοιπόν και εξηγήσου Γιατί όσο μεγαλώνουμε ξεχνάμε το παιδί μέσα μας και παρότι θέλουμε ακριβός τα ίδια πράγματα δεν έχουμε στόμα να τα ζητήσουμε? Γιατί κάνουμε τα άπλα δύσκολα? Και γιατί έχει τόσο αδιανόητη ζεστή?

Ε?