Παρασκευή 29 Ιουλίου 2011

Birthday Girl

  Χτες πήγα στον Οαεδ και σε κάποια φάση έπρεπε να πω την ημερομηνία γέννησης Λεω λοιπόν περήφανη ότι σε λίγες μέρες κλείνω τα 25 για να πάρω την πληρωμένη απάντηση, ότι τα 26 κλείνω και μπαίνω στα 27. Δεν είχα σκοπό να κρύψω χρονιά, λέω πάντα πόσο είμαι, δεν είμαι δα και τόσο πολύ, άλλα με το που το άκουσα έπαθα ένα τέτοιο σοκ που δε το πίστευα Ένιωσα ξαφνικά, ότι μεγάλωσα έναν αιώνα και μια μέρα και το αστείο, φίλε αναγνώστη, είναι ότι δεν είμαι καν σε καμιά κομβική ηλικία που να δικαιολογείται κρίση μέσης ηλικίας Τα 26 δεν είναι ούτε 18, ούτε 25, ούτε 30 και σίγουρα όχι 45. Παρόλα αυτά όμως, το άκουσμα του μου προκάλεσε μια κρίση ηλικίας σε πακέτο δώρου, η οποία δεν έχει φύγει ακόμα από το μυαλό Ίσως φταίει η ζεστή, ίσως ότι δεν είναι κάνεις εδώ, ίσως ότι δεν θα πάω διακοπές, ίσως το καλοκαιρινό διάβασμα, ίσως το να ίσως το άλλο, άλλα από χτες φιλοσοφώ για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον

  Και ξέρεις τι συνειδητοποίησα φίλε αναγνώστη? Οτι τελικά, ότι ηλικία και αν είσαι δεν έχει καμιά σημασία Σημασία έχει πόσο νιώθεις, πόσο σε κάνουν οι άλλοι να νιώθεις μα πάνω όλα πόσο θέλεις να νιώθεις Έχω δει 25ρηδες τόσο βαριεστημένους και μίζερους που δε θα τους έκανες παρέα ούτε επί πληρωμή και έχω δει 60ρηδες με κέφι και ζωντάνια που βαζουνν κάτω δυο 30ρηδες.
Και ξέρεις ποιο είναι το δεύτερο που ανακάλυψα εψές, φίλε αναγνώστη? Ότι σε κάθε ηλικία, από 5 μέχρι 105 οι άνθρωποι θέλουμε τα ίδια πράγματα, πάνω κάτω, άπλα αλλάζει ο τρόπος που το δείχνουμε/ ζητάμε και οι απαιτήσεις μας.

  Στα 10 θέλαμε να μας αγαπάνε οι φίλοι μας, να παίζουμε όλοι μέρα, να μη χρειάζεται να κάνουμε τίποτα μη διασκεδαστικό και αν μπορούσαμε να μη πάμε πότε σχολείο θα το δεχόμασταν χωρίς φόβο άλλα με πολύ πάθος Στα 20/30/40/κτλ θέλουμε να μας αγαπάνε οι φίλοι μας, να μην έχουμε σκοτούρες και βάσανα, να μην κάνουμε τίποτα μη διασκεδαστικό και αν μπορούσαμε να μη πάμε πότε δουλειά οι περισσότεροι από μας, θα το κάναμε με μεγάλη χαρά Στα 10 βεβαία, φιλία ήταν να παίζουμε μαζί, να λέμε ότι θα μαστε για πάντα φίλες, να κλαίμε στις διακοπές λες και πάει ο άλλος φαντάρος στο Ιράκ άλλα με την ίδια ευκολία, ξεχνούσαμε το τάδε παιδάκι αν τυχόν άλλαζε σχολείο, μετακόμιζε η άπλα βαριομασταν Στα ενήλικα χρονιάς μας, φιλια είναι να παίζουμε τα παιχνίδια των μεγάλων(σινεμά, ταξίδια, wiii, ότι γουστάρεις βρε αδερφέ), να πιστεύουμε ότι με την τάδε θα γίνουμε κουμπάρες και ότι πότε δε θα κανε ο άλλος κάτι σε μένα, αφου ψωμί και αλάτι φάγαμε μαζί άλλα φίλε αναγνώστη, το ξέρεις και το ξερω, το χει δει και το χω δει, οι ενήλικες φίλιες μπορεί να διαλυθούν πιο γρήγορα και από πύργο από τραπουλόχαρτα Γιατί όταν μεγαλώνεις, πλέον δεν έχεις να χωρίσεις μόνο τις κούκλες σου, άλλα και τον χρόνο σου, τον χρόνο που θέλεις από τον άλλο, τον χρόνο που θέλει να σου δώσει ο άλλος και δυστυχώς όσο μεγαλώνουμε τόσο πιο ατομικιστές γινόμαστε και νομίζουμε ότι εμείς είμαστε το κέντρο του κόσμου και έχουμε πάντα δίκιο Και στα 10 μας το ίδιο πιστεύαμε, άλλα δε το λέγαμε

  Στα 10 θέλαμε να μας αγαπάει ο Κωστάκης με τον οποίο περπατούσαμε χέρι χέρι στα κρυφά και λέγαμε ότι θα τον παντρευτούμε Μπορεί να του δίναμε και καμιά σοκολάτα δωρο, δε ξερω τι κάνουνε τώρα οι νέοι, εμείς τότε ειμεθα αθώοι Στα ενήλικα χρονιά πάλι το ίδιο θέλουμε, άλλα δυστυχώς έχουν γίνει τόσο περίπλοκες οι σχέσεις που θα πρεπε να κυκλοφορούν με οδηγίες χρίσης Τωρα οι σοκολάτες έχουν μεταμορφωθεί από λουλούδια(στην πολύ καλύτερη) μέχρι κοσμήματα, ακριβά δείπνα και ότι μπορείς να φανταστείς και ναι, δεν μας αρκεί το χέρι χέρι στα κρυφά άλλα το ζουμί είναι ότι θέλουμε να μας αγαπάει κάποιος Εχει αλλάξει ο τρόπος άλλα η ανάγκη είναι η ίδια και δεν νομίζω να φεύγει πότε Και το άσχημο, το αληθινά άσχημο, είναι ότι η 10χρονη, ανέμελη, πάντα γελαστή περσονα μας θα μπορούσε να παντρευτεί και να ξεπαντρευτει όσες φόρες ήθελε και κανένα παιδάκι δε θα το δείχνε με το δάκτυλο Τα ενήλικα δακτυλάκια σηκώνονται επικριτικά με πολύ μεγαλύτερη ευκολία και αυτός είναι ο λόγος που αναλωνόμαστε σε σχέσεις μισές, που δε μας ολοκληρώνουν ή που ακόμα και μας μειώνουν, μόνο και μόνο γιατί φοβόμαστε τι θα πει ο κόσμος 'Η ότι μεγαλώνουμε 'Η επειδή όλοι παντρεύονται, έχουν μόνιμη σχέση, είναι πιο γαματοι 'Η επειδή ο τάδε συμπληρώνει όλα τα κλισέ κριτήρια, εσύ πρέπει να τον φορτωθείς γιατί που θα βρεις καλύτερο? Η έστω άλλον?

Να κάνω τον παραλληλισμό δουλειάς- σχολείου ή να τον αφήσω για σένα φίλε αναγνώστη που σε ξέρω είσαι τζιμάνι από τα λίγα? Θα στα αφήσω γιατί ζεσταίνομαι.

  Και λίγο πριν πάω να δώσω δωρο γενεθλίων στο αδερφάκι που αύριο γίνεται 23 και είναι ακόμα στην υπεροχή ηλικία μεταίχμιο μεταξύ φοιτητικής ζωής- μόνιμης δουλειάς(η ανεργίας εδώ που φτάσαμε), κοιτά με στα μάτια, φίλε αναγνώστη, λοιπόν και εξηγήσου Γιατί όσο μεγαλώνουμε ξεχνάμε το παιδί μέσα μας και παρότι θέλουμε ακριβός τα ίδια πράγματα δεν έχουμε στόμα να τα ζητήσουμε? Γιατί κάνουμε τα άπλα δύσκολα? Και γιατί έχει τόσο αδιανόητη ζεστή?

Ε?

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

μωρέ όπως νιώθει κανείς :)))

eva είπε...

Ακριβως το ιδιο πιστευω φιλενας!

Nikos_Spa είπε...

Γιατί βρε να σε παρεξηγήσουμε, μια χαρά τα λες.

Έχουμε να χωρίσουμε τον χρόνο μας, πολύ μου άρεσε αυτό και το βρίσκω πολύ εύστοχο.
Πλέον πιάνω τον εαυτό μου να μην θέλει να παραχωρήσει ούτε ένα καφέ σε παλιούς γνωστούς(βέβαια αυτό είναι πολύπλοκη απόφαση, αλλά ο καφές είναι ένας καφές ρε παιδί μου)

"Αλλά δυστυχώς έχουν γίνει τόσο περίπλοκες οι σχέσεις που θα πρεπε να κυκλοφορούν με οδηγίες χρήσης"
και δεν είναι οι σοκολάτες τα λουλούδια οι προθέσεις και οι κινήσεις, είναι οι σχέσεις ως σχέσεις. Κάθε μέρα βιώνεις(εγώ σίγουρα) καταστάσεις κι από γνώριμα πρόσωπα ακόμα που σε κάνουν να μπερδεύεις αυτά που ξέρεις, και να αμφισβητείς τον εαυτό σου και τη λογική σου..

πάω να τσεκάρω αν έχει δροσιά στην αυλή, με πείραξε κι εμένα η ζέστη :P

eva είπε...

Φιλε Νικο, ολοι εχουμε να πουμε μια ιστορια απο 1-2-3 φιλους, γνωστους, γκομενους για τους οποιους αλλη γνωμη ειχαμε και αλλιως μας φερθηκαν. αλλα μιλαμε για χαωδη διαφορα συμπεριφορας απο την προσδοκωμενη. Και ξερεις τι φταιει? Οτι δεν μιλαμε, προσπαθουμε να μαστε ολοι τυπικοι και σωστοι και καταληγουμε να μαζευουμε μπαγαζια με αποτελεσμα καποια στιγμη οταν ανοιξουμε το στοματακι μας να γινει το ελ αλαμεην. Αν ημασταν απο την αρχη ολοι ειλικρινεις(η εστω σε ενα μεγαλο μερος) η ζωη μας θα ηταν πιο ευκολη. Ουτε εγω δινω πλεον τον καφε μου ευκολα, ενω καποτε μπορουσα να γινω 10 κομματια για να δω τους παντες ακομα και αν δεν ηταν καν στην κατηγορια γνωστος. Αυτο συμβαινει γιατι μετα απο τις 1-2-3 απογοητευσεις εχουμε γινει ολοι επιφυλακτοι και μαζι με τα ξερα καιγονται και τα χλωρα. Μετα δεν μιλαμε λογω προτερης κακης εμπειρας και βουαλα ο φαυλος κυκλος ειναι μπροστας μας.

Nikos_Spa είπε...

Νομίζω το μόνο που μας σώζει είναι ένα μεγαλοπρεπές reborn, τώρα που ξέρουμε τί φταίει, θα ξεκινήσουμε μία ζωή με αισιοδοξία η οποία θα καταλήξει σε διαφορετικά λάθη τα οποία μετά από χρόνια θα καταλάβουμε, και θα ζητήσουμε κι άλλη ευκαιρία..

Ανώνυμος είπε...

Συγγνωμη, δεν ξερεις ποσο χρονων εισαι;