The Good Student

  Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένα κορίτσι που ζούσε στην εξωτική Θεσσαλονίκη. Όταν το ρωτούσαν δεν ήξερε πότε τι να απαντήσει, δε το πίεζε και κάνεις ιδιαίτερα για κάποια απάντηση, ήταν πάντα εξαιρετική μαθήτρια όποτε πίστευε ότι όταν έρθει η ώρα κάτι θα βρει. Αυτό το κορίτσι έφτασε Β λυκείου με τους εξαιρετικούς της βαθμούς να την ακολουθουν, και έπρεπε να διαλέξει κατεύθυνση. Τα αρχαία τα μισούσε όσο τα μισεί και τώρα, στα μαθηματικά ήταν η καλύτερη της τάξης, άλλα πάντα είχε μεγάλη αγάπη και κλίση προς τα φιλολογικά. Δε το σκέφτηκε ιδιαίτερα, δεν την πίεσε και κανένας, νόμιζε πως όταν έρθει η ώρα κάτι θα βρει και διάλεξε την θεωρητική κατεύθυνση. Αν την ρωτούσες σε ποιες σχόλες οδηγεί αυτί η κατεύθυνση, στο λέω εγώ, δεν ήξερε να σου απαντήσει. Και όμως, παρόλα αυτά, δεν προβληματίστηκε ιδιαίτερα. Ούτε όμως οι καθηγητές στο απαράδεκτο σχολείο της νοιαζόταν για τους μαθητές τους ιδιαίτερα, ούτε οι καθηγητές του φρονφροντιστηρίου που χρυσοπλήρωσαν οι γονείς, έκαναν έστω μια υποτυπώδη προσπάθεια να μιλήσουν στα παιδιά. Οι δε γονείς, πάντα προστατευτικοί και ανοιχτοί στις επιθυμίες των παιδιών τους, πότε δεν μπλέχτηκαν, δεν πίεσαν, δεν επέβαλαν καμιά γνώμη γιατί ήθελαν η γνώμη να είναι ανεξάρτητη και ολόδικη τους. Βεβαια, οι κάλοι γονείς, δεν ήξεραν ότι όσο κακό μπορείς να κάνεις με την πίεση και τα φυτεμένα όνειρα, τόσο κακό μπορείς να κάνεις με την απολυτη εμπιστοσύνη στις δυνατότητες ενός παιδιού που στην τελική, είναι μόλις 17.

My Big Fat Greek Wedding

Η αλήθεια είναι οτι έχω πολυ καιρο να γραψω στο αγαπημενο τουτο μπλογκ αλλα για να λεμε του στραβου το δικιο δεν ειχα και ορεξη. Μια το ενα μια το αλλο, μια που ειμαι γνωστη γκαντεμω δεν ειχα ποτε την επαρκη αναλογια διαθεσης και χρονου για να κατσω να καταθεσω τις βαρυγδουπες σκεψεις μου.

Χτες το βραδυ ομως, ηρθε στο σπιτι μια φιλη να συζητησει κατι θεματακια της και ξαφνικα μου ηρθε μια απιστευτη ορεξη να αμπελοφιλοσοφησω. Και επισης αποφασισα να μην γραφω στο μπλογκ μου μονο αστειες ιστοριες αλλα καθημερινες σκεψεις. Ποτε δεν ειχα ημερολογιο, ουτε ηθελα κιολας αλλα μια μικρη αυτοψυχαναλυση ενιοτε ειναι επιθυμητη και γιατι οχι απαραιτητη.

Και επειδη η εμπνευση σου ερχεται απο εκει που δεν το περιμενεις, σημερα μου ηρθε η επιφοιτηση. Πηγα που λετε στο σπιτι μιας οικογενειακης φιλης με την μανα μου. Η κοπελια παντρευτηκε πριν ενα μηνα και επειδη εγω ελειπα σε τοπους μαγικους και ονειρεμενους δεν μπορεσα να παρεβρεθω.Σημερα λοιπον, ηταν η μερα της επισκεψης οπου ειδαμε φωτο, πηραμε μπουμπουνιερες, παιξαμε με το νεογεννητο μωρακι της φιλης μας και γενικα ημασταν μια ωραια ατμοσφαιρα. 

Καποια στιγμη το κοριτσι με λεει να δοκιμασω το ομολογουμενως πανεμορφο νυφικο της και εγω αλλο που δεν ηθελα, δεχτηκα. Δεν εχω καμια ιδιαιτερη αγωνια να παντρευτω αλλα τα νυφικα τα λατρευω γενικως και ειδικως. Τα θεωρω πανεμορφα και μαλλον αυτο προκυπτει απο την γενικοτερη αγαπη μου σε εκεινες τις ομορφες εποχες που οι γυναικες φορουσαν μακρυα πανεμορφα μπλουμιστα φορεματα. Ναι το ξερω ηταν πολυ ζεστα, σκουπιζαν τους δρομους κανονικοτατα, σε εσφιγγαν ανελεητα, δε μπορουσες να φας, να κουνηθεις και τα λοιπα και τα λοιπα αλλα προσωπικα δε με νοιαζει. Στο μυαλο μου παντα θα ναι μια απο τις εποχες με τα πιο ομορφα ρουχα.

Βαζω που λετε το φορεμα, κανω τις σβουρες μου, βγαζω τις φωτο μου, καμαρωνω σαν παγωνι γιατι ημανε και οπτασια απο τις λιγες και γενικα ομορφα ητανε. Ωστοσο η μαμα της νυφης απο τη στιγμη που το φορεσα μεχρι την ωρα που φυγαμε(μιση ωρα μετα) δε σταματησε να λεει "στα δικα σου", και "αντε περιμενω τηλ να σου δανεισουμε το νυφικο" και "την επομενη φορα που θα ερθεις, να ειναι για να παρεις το φουστανι". Το ειπε μια, το ειπε δυο, το ειπε χιλιες εκατο στο τελος δεν αντεξα. Γενικα εχω τα νευρα μου, με κλονισε και η κυρια και της λεω "λετε να τον εχω ετοιμο και να τον κρυβω?". Οχι οτι πτοηθηκε ιδιαιτερα αλλα εγω ενιωσα λιγο καλυτερα και η μανα μου χαμογελασε.

Τι κακο ειναι αυτο με τις ελληνιδες μανες? Γιατι ντε και καλα πρεπε να παντρευομαστε? Γιατι αμα περασεις μια ηλικια ειναι η πιο σταντε ευχη το "και με ενα καλο παιδι"? Και στη τελικη 25 ειμαι, οχι 105, αλλες στην ηλικια μου ουτε πανεπιστημιο δεν εχουν τελειωσει. Ναι φυσικα, αλλες εχουν δυο παιδια και μια κολλητη μου φιλη εχει παιδι και μεταπτυχιακο. Αυτο ομως, δε λεει κατι. Ο γαμος δεν σε κανει αυτοματως ουτε ολοκληρωμενο, ουτε πληρη. Αν θες να παντρευτεις και το επιδιωκεις, φυσικα και σε ολοκληρωνει. Ρωτανε ομως ολες αυτες που ευχονται χιλιες φορες "στα δικα μου" αν ο γαμος ειναι αυτο που εγω και καθε κοπελα επιθυμει? 

Για να μη με λετε

What love is..

  Σήμερα, είναι Σάββατο, ο λατρεμένος ΓΑΠ μολις τελειωσε την ομιλια του στην ΔΕΘ και μας υποσχέθηκε τουλάχιστον εναν εργαζόμενο σε καθε οικογενεια. Δεν μας είπε βεβαια, για πόσα μελη οικογένεια υπολογιζε, αλλά δε βαριέσαι αυτά ειναι ψιλοπράγματα. Αύριο, μεθαύριο θα ανακοινωθούν και αλλά μέτρα, περικοπές μισθών και συντάξεων, απαξίωση υγείας και παιδειας και ειλικρινά δεν ξερω τι άλλο μας περιμένει. Πόσα όνειρα μπορούν να ποδοπατηθούν? Ποσοι άνθρωποι να χασουν τον ύπνο τους και πόσοι την υγεια τους ζώντας καθημερινά σε εναν τόσο παραλογο κόσμο?

Αστα να πανε, φιλε αναγνώστη..

 Γιαυτό εγω, μην αντέχοντας αλλο το σφίξιμο στο στομάχι, αποφάσισα να γραψω κατι σε αυτο το ερμο μπλογκ, μπας και γίνω κάποτε διάσημη απο τα γραπτα μου και παψω να ανησυχώ για το μελλον. Σήμερα λοιπόν, το μενού περιλαμβάνει δυο αρκετά χαριτωμένες ταινιες, σπονδυλωτές, τιγκα στους διάσημους ηθοποιούς, και οχι δεν ειναι αυτες που βγαίνουν καθε χριστουγεννα, πασχα, 15αυγουστο για να υμνησουν την αγαπη. Είναι δυο ταινίες που υμνούν μεν την αγάπη, αλλά πανω απο όλα ήμουν δυο από τις ωραιότερες πόλεις που υπάρχουν στον πλανήτη..