My Big Fat Greek Wedding

Η αλήθεια είναι οτι έχω πολυ καιρο να γραψω στο αγαπημενο τουτο μπλογκ αλλα για να λεμε του στραβου το δικιο δεν ειχα και ορεξη. Μια το ενα μια το αλλο, μια που ειμαι γνωστη γκαντεμω δεν ειχα ποτε την επαρκη αναλογια διαθεσης και χρονου για να κατσω να καταθεσω τις βαρυγδουπες σκεψεις μου.

Χτες το βραδυ ομως, ηρθε στο σπιτι μια φιλη να συζητησει κατι θεματακια της και ξαφνικα μου ηρθε μια απιστευτη ορεξη να αμπελοφιλοσοφησω. Και επισης αποφασισα να μην γραφω στο μπλογκ μου μονο αστειες ιστοριες αλλα καθημερινες σκεψεις. Ποτε δεν ειχα ημερολογιο, ουτε ηθελα κιολας αλλα μια μικρη αυτοψυχαναλυση ενιοτε ειναι επιθυμητη και γιατι οχι απαραιτητη.

Και επειδη η εμπνευση σου ερχεται απο εκει που δεν το περιμενεις, σημερα μου ηρθε η επιφοιτηση. Πηγα που λετε στο σπιτι μιας οικογενειακης φιλης με την μανα μου. Η κοπελια παντρευτηκε πριν ενα μηνα και επειδη εγω ελειπα σε τοπους μαγικους και ονειρεμενους δεν μπορεσα να παρεβρεθω.Σημερα λοιπον, ηταν η μερα της επισκεψης οπου ειδαμε φωτο, πηραμε μπουμπουνιερες, παιξαμε με το νεογεννητο μωρακι της φιλης μας και γενικα ημασταν μια ωραια ατμοσφαιρα. 

Καποια στιγμη το κοριτσι με λεει να δοκιμασω το ομολογουμενως πανεμορφο νυφικο της και εγω αλλο που δεν ηθελα, δεχτηκα. Δεν εχω καμια ιδιαιτερη αγωνια να παντρευτω αλλα τα νυφικα τα λατρευω γενικως και ειδικως. Τα θεωρω πανεμορφα και μαλλον αυτο προκυπτει απο την γενικοτερη αγαπη μου σε εκεινες τις ομορφες εποχες που οι γυναικες φορουσαν μακρυα πανεμορφα μπλουμιστα φορεματα. Ναι το ξερω ηταν πολυ ζεστα, σκουπιζαν τους δρομους κανονικοτατα, σε εσφιγγαν ανελεητα, δε μπορουσες να φας, να κουνηθεις και τα λοιπα και τα λοιπα αλλα προσωπικα δε με νοιαζει. Στο μυαλο μου παντα θα ναι μια απο τις εποχες με τα πιο ομορφα ρουχα.

Βαζω που λετε το φορεμα, κανω τις σβουρες μου, βγαζω τις φωτο μου, καμαρωνω σαν παγωνι γιατι ημανε και οπτασια απο τις λιγες και γενικα ομορφα ητανε. Ωστοσο η μαμα της νυφης απο τη στιγμη που το φορεσα μεχρι την ωρα που φυγαμε(μιση ωρα μετα) δε σταματησε να λεει "στα δικα σου", και "αντε περιμενω τηλ να σου δανεισουμε το νυφικο" και "την επομενη φορα που θα ερθεις, να ειναι για να παρεις το φουστανι". Το ειπε μια, το ειπε δυο, το ειπε χιλιες εκατο στο τελος δεν αντεξα. Γενικα εχω τα νευρα μου, με κλονισε και η κυρια και της λεω "λετε να τον εχω ετοιμο και να τον κρυβω?". Οχι οτι πτοηθηκε ιδιαιτερα αλλα εγω ενιωσα λιγο καλυτερα και η μανα μου χαμογελασε.

Τι κακο ειναι αυτο με τις ελληνιδες μανες? Γιατι ντε και καλα πρεπε να παντρευομαστε? Γιατι αμα περασεις μια ηλικια ειναι η πιο σταντε ευχη το "και με ενα καλο παιδι"? Και στη τελικη 25 ειμαι, οχι 105, αλλες στην ηλικια μου ουτε πανεπιστημιο δεν εχουν τελειωσει. Ναι φυσικα, αλλες εχουν δυο παιδια και μια κολλητη μου φιλη εχει παιδι και μεταπτυχιακο. Αυτο ομως, δε λεει κατι. Ο γαμος δεν σε κανει αυτοματως ουτε ολοκληρωμενο, ουτε πληρη. Αν θες να παντρευτεις και το επιδιωκεις, φυσικα και σε ολοκληρωνει. Ρωτανε ομως ολες αυτες που ευχονται χιλιες φορες "στα δικα μου" αν ο γαμος ειναι αυτο που εγω και καθε κοπελα επιθυμει? 

Για να μη με λετε