The Good Student

  Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένα κορίτσι που ζούσε στην εξωτική Θεσσαλονίκη. Όταν το ρωτούσαν δεν ήξερε πότε τι να απαντήσει, δε το πίεζε και κάνεις ιδιαίτερα για κάποια απάντηση, ήταν πάντα εξαιρετική μαθήτρια όποτε πίστευε ότι όταν έρθει η ώρα κάτι θα βρει. Αυτό το κορίτσι έφτασε Β λυκείου με τους εξαιρετικούς της βαθμούς να την ακολουθουν, και έπρεπε να διαλέξει κατεύθυνση. Τα αρχαία τα μισούσε όσο τα μισεί και τώρα, στα μαθηματικά ήταν η καλύτερη της τάξης, άλλα πάντα είχε μεγάλη αγάπη και κλίση προς τα φιλολογικά. Δε το σκέφτηκε ιδιαίτερα, δεν την πίεσε και κανένας, νόμιζε πως όταν έρθει η ώρα κάτι θα βρει και διάλεξε την θεωρητική κατεύθυνση. Αν την ρωτούσες σε ποιες σχόλες οδηγεί αυτί η κατεύθυνση, στο λέω εγώ, δεν ήξερε να σου απαντήσει. Και όμως, παρόλα αυτά, δεν προβληματίστηκε ιδιαίτερα. Ούτε όμως οι καθηγητές στο απαράδεκτο σχολείο της νοιαζόταν για τους μαθητές τους ιδιαίτερα, ούτε οι καθηγητές του φρονφροντιστηρίου που χρυσοπλήρωσαν οι γονείς, έκαναν έστω μια υποτυπώδη προσπάθεια να μιλήσουν στα παιδιά. Οι δε γονείς, πάντα προστατευτικοί και ανοιχτοί στις επιθυμίες των παιδιών τους, πότε δεν μπλέχτηκαν, δεν πίεσαν, δεν επέβαλαν καμιά γνώμη γιατί ήθελαν η γνώμη να είναι ανεξάρτητη και ολόδικη τους. Βεβαια, οι κάλοι γονείς, δεν ήξεραν ότι όσο κακό μπορείς να κάνεις με την πίεση και τα φυτεμένα όνειρα, τόσο κακό μπορείς να κάνεις με την απολυτη εμπιστοσύνη στις δυνατότητες ενός παιδιού που στην τελική, είναι μόλις 17.

  Το κορίτσι έφτασε Γ' λυκείου τα πήγε πολύ καλά, και η μονη σχολή που έλεγε ότι θα βάλει, είναι η Νομική. Μη φανταστείς ότι ήθελε να γίνει δικηγόρος από μικρή, ούτε είχε μπαμπά νομικάριο να του πάρει την πελατεία, ούτε καν λεφτά για πομπώδη μεταπτυχιακά και γραφεία σε μεγάλο δρόμο είχε. Τώρα δεν έχει ούτε αυτά που είχε τότε, άλλα τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το κορίτσι λοιπόν, πιάνει όλες τις σχόλες Θεσσαλονίκης εκτός από την Νομική, που την πιάνει στα περιφερειακά πανεπιστήμια. Δεν θέλει όμως να πάει στα περιφερειακά, μη φανταστείς ότι αρνήθηκαν οι γονείς ή ότι κάτι την κρατούσε εδώ, άλλα στο πλαίσιο του έλα μωρέ, αποφάσισε να διαλέξει από τις εναπομείνασες σχόλες Δεν ξέρει όμως τι να διαλέξει, άλλωστε οι πιότερες επιλογές είναι οι 22 φιλοσοφικές που γέμιζαν την πρώτη σελίδα του μηχανογραφικού της. Κοίταξε από δω, κοίταξε από εκεί, ήταν πολλές οι 22 φιλοσοφικές, και τα αρχαία τα μισούσε. Δεν είχε ίντερνετ στο σπίτι, αυτό όμως δεν είναι δικαιολογία για κανέναν, και αν ρωτήσεις το κορίτσι σήμερα, θα σε πει πως απορεί με την μεγαλειώδη βλακεία που την έδερνε.

  Ρωτά λοιπόν την ιδιαίτερου της για τις φιλολογίες και ποσα από τα μισητά αρχαία και λατινικά έχει η σχολή και η τύπισσα άπαντα “μπα λίγα, είναι διαλέγεις κατεύθυνση μετά”. Ξέχασε όμως να της πει, ότι τα δυο πρώτα χρόνια της φιλολογίας έχουν σύνολο καμιά 15 αρχαία και λατινικά και ότι οι μεταφράσεις πρωτοτύπου κείμενου θα βρίσκονταν μπροστά της σε κάθε μάθημα σχεδόν. Ξέχασε να της πει ότι το ιστορικό-αρχαιολογικο είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα σχολή, γεμάτη ιστορίες, λαογραφίες, ιστορία της τέχνης, που ίσως της ταίριαζαν καλύτερα. Ξέχασε να της πει ότι από το ΦΠΨ αποκτάς πτυχίο φιλόλογου, άλλα ανάθεμα αν κάνεις κανένα σοβαρό αρχαίο η λατινικό και ότι έχει και αυτό το ενδιαφέρον του και ίσως να την ενδιέφερε. Ξέχασε να της πει ότι ότι το καθηγητές παιζαν ξύλο από το 98 και μετά, έξω από το Υπουργείο Παιδείας για το ΑΣΕΠ με την ατελείωτη ύλη και ότι είναι λίγο αδύνατο να βρεις φιλολογική δουλειά εκτός φροντιστηρίου γιατί οι άνεργοι φιλόλογοι είναι αμέτρητοι. Ξέχασε να της πει ότι εκείνη τη χρονιά είχε ψηφιστεί ο νόμος για την ίδρυση των ολοήμερων δημοτικών και ότι οι δρόμοι για την πανεύκολη πρόσληψη δασκάλων είχε ανοίξει.

 Τα ίδια πράγματα, ξέχασε να της πει και η φιλόλογος του σχολείου, υπεύθυνη τμήματος και η ντεμέκ καλύτερη καθηγήτρια του κωλοχανείου που σπούδασε το κορίτσι. Τα ίδια δεν της είπε και ο διευθυντής του φροντιστηρίου που πήγε να ρωτήσει, όπως και η κυρία από το δημόσιο γραφείο επαγγελματικού προσανατολισμού στο οποίο απευθύνθηκε. Και άντε φίλε αναγνώστη, το κορίτσι ήταν χαζό και δεν ήξερε τι θα πει γκουγκλ, δεν ήξερε που να ρωτήσει, δεν ήξερε πόσο σημαντικό είναι η σωστή επιλογή, όλοι οι άλλοι οι μεγάλοι, οι μορφωμένοι, οι ειδικοί, τι καλύτερο είχαν να κάνουν? Δεν έπρεπε να βοηθήσουν ένα παιδί που δεν ήξερε και ρωτούσε ξανά και ξανά?

  Οι μήνες περνούν, τα αποτελέσματα βγαίνουν, το κορίτσι περνά φιλολογία Θεσσαλονικης, οι βάσεις του παιδαγωγικού από 13 πάνε στο 18, το κορίτσι αλήθεια δεν κατάλαβε, πάρα καιρό μετά τι έχει συμβεί, και όλα πήραν το δρόμο τους. Γράφηκε στη σχολή, την παρακολούθησε, την αγάπησε όσο δεν πίστευε πότε ότι θα μπορούσε, πήρε πτυχίο στην ώρα της, δεν το κανε όμως κορνιζα γιατί πλέον είχε καταλάβει το λάθος που έκανε. Διάβασε ένα χρόνο για το ασεπ, έχασε τον ύπνο της, έβγαλε μεγάλο βαθμό πολύ κοντά στους διοριστέους άλλα όχι, δε διορίστηκε Απο τότε κάνει μαθήματα σε παιδιά, έμαθε τι σημαίνει γκουγκλ, πόσο αδιανόητα σημαντική είναι η ενημέρωση των μαθητών και δεν έχει σταματήσει να βοηθάει οποίον την ρωτήσει σχετικά με τις σπουδές Ακόμα και αυτούς που δεν την ρωτάνε τους στέλνει πληροφορίες, θέλοντας και μη, και σίγουρα κάποιοι την θεωρούν τρελή ή πιεστική άλλα δεν την νοιάζει.

 Γιατί αν κάποιος είχε κάνει το ίδιο, εκείνο το καλοκαίρι του 2003 για αυτήν, τώρα δεν θα γράφε σε αυτό το μπλογκ από την Θεσσαλονίκη, άλλα από καποιο μικρο νησάκι που θα χε ήδη διοριστεί ως δασκάλα Και σίγουρα δεν θα είχε ξαναδώσει στα 25 πανελλήνιες για να περάσει με μεγάλη καθυστέρηση φέτος στο παιδαγωγικό. Μια επιλογή που ίσως στην χρεοκοπημένη Ελλάδα, δεν έχει πλέον καμιά σημασία, άλλα δε βαριέσαι..Κακό πράγμα το απωθημένο, αδερφάκι μου.

                                   

Αυτό επρεπε να μου πεις κάποιος: