Sweet November

 Η μέρα που μόλις μας αποχαιρέτησε και χάθηκε στον χωροχρόνο, ήταν η 1/1/11. Αν και μου αρέσουν οι περίεργες ακολουθίες αριθμών, αντιστάθηκα στον πειρασμό και δεν πόσταρα το κείμενο μου στις 11:11. Δεν βαριέσαι φίλε αναγνώστη, εδώ ο κόσμος καίγεται, ποιος νοιάζεται για τις δικές μου χαριτωμένους.

  Σήμερα που λες, φίλε αναγνώστη και συ ιστορικέ του μέλλοντος, φάγαμε όλη την μέρα να μιλάμε για ένα δημοψήφισμα. Όχι από αυτά που βγάζουν 99,9% σε διάφορες περίεργες χώρες άλλα κανείς δεν αμφισβητεί την νομιμότητα τους. Ούτε από τα άλλα που ρωτούσαν αν θέμε να επιστρέψει ο Κοκός ή όχι. Μιλούσαμε για το δημοψήφισμα που ανακοίνωσε ο ΓΑΠ και θα γίνει κάποτε, θα μας ρωτήσουν κάτι και εμείς θα διαλέξουμε το μέλλον αυτής της έρμης χωράς Της χωράς που γέννησε την δημοκρατία, το θέατρο, την λέξη φιλότιμο, το πιτόγυρο και το φραπέ. Της χωρας που την κλέψανε, την ξανακλεψανε, πουλήσανε, ξεπουλήσανε, πήγαν να την σώσουν και τώρα που το καράβι βουλιάζει σαν ένας νέος Τιτανικός, αποφάσισαν να μετατοπίσουν την ευθύνη στον λαό. Έναν λαό που δεν τον ρώτησαν καν αν θέλει εξαρχής να σωθεί, που δε του εξήγησαν ούτε τα βασικά, που τον έπνιξαν στα χημικά. Όχι ότι και αυτός ο λαός είναι άμοιρος ευθυνών. Περάσαν χρονια και καιροί που η λαμογιά και η κλεψιά ήταν σαν τίτλοι μαγκιάς για αυτούς που τις έπρατταν και δεν τους καταλάβαιναν. Που η μόνη σχέση μας με την πολιτική ήταν η ψήφος κάθε τέσσερα χρόνια και η οποία αν δεν ήταν ίδια με αυτήν που έριχναν οι γονείς μας, καθοριζόταν από τα δικά μας προσωπικά συμφέροντα. Που ζούσαμε ζωή και κότα και κάνεις δεν ρώτησε, που τα βρήκε μια χωρά που δεν παράγει τίποτα

  Να σου πω όμως και κάτι φίλε αναγνώστη? Γιατί να αναρωτηθεί που όλα πάνε καλά? Ο άνθρωπος είναι φύσει και θέσει καλοπερασάκιας, γιατί να χαλάσει την ζαχαρένια του? Δεν θα πω αν καλώς ή κακώς φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, δεν θα πω ότι μαζί ή χώρια τα φάγαμε, δεν θα πω ότι όλοι είμαστε απολιτικ εγωίσταροι Όλα είναι αλήθεια, και όλα είναι ψέμματα. Το θέμα είναι από δω και πέρα τι κάνουμε. Και η απάντηση φίλε αναγνώστη, αυτί η απάντηση που μου τσουρουφλίζει το μυαλό και με γεμίζει άγχος και πανικό είναι μια και άλλη καμιά: Δεν ξέρω.

  Δεν ξέρω τι θα γίνει αύριο, δεν ξέρω αν θα ξεχρεώσουμε πότε, δεν ξέρω αν θα βρουν δουλειά οι τόσοι άνεργοι, δεν ξέρω τι μέλλει γενέσθαι. Δεν ξέρω αν μας συμφέρει η παλιά δραχμή, η νέα δραχμή, η μνα ή ο φοίνικας. Δεν ξέρω αν θα καταλήξουμε όλοι να πλένουμε πιάτα στο Λεβερκουζεν ή αν ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός. Μακάρι να ήξερα, άλλα δεν ξέρω Και αυτό με κάνει να νιώθω μουδιασμένη, ανήμπορη, τρομαγμένη.

  Το θέμα είναι ότι τώρα που η μέρα ξημέρωσε 2/11/11 και η ώρα δεν είναι 11:11, κάθομαι κουλουριασμένη με μια κουβέρτα γιατί θέρμανση δεν έχουμε στο σπίτι. Ούτε πέρυσι είχαμε, ούτε φέτος θα αποκτήσουμε και έτσι όπως τα οικονομικά μου, όχι μόνο δεν μπορώ να πάω σε σπίτι με θέρμανση άλλα πολύ φοβάμαι μήπως γυρίσω πάλι στο πατρικό μου. Δεν με πειράζει όμως, όσο έχω κουβέρτες θα ζεσταίνομαι, άλλοι δεν έχουν ούτε αυτό. Ξέρεις τι με πειράζει?

Που η Αθηνά, πνίγεται κάθε τρεις και λίγο στα χημικά, παραλύει ολόκληρη από απεργίες, ξύλο πέφτει, πορείες γίνονται και όλα αυτά ανάθεμα αν έχουν κάποιο αποτέλεσμα. Αν πριν 3-4 χρονιά μας έλεγε κάποιος ότι θα είχαμε απεργίες κάθε βδομάδα και θα το θεωρούσαμε φυσιολογικό και μέρος της καθημερινότητας μας, θα γελούσαμε στα μούτρα του. Πριν λίγο καιρό, όχι τόσο μακρινό, η μια απεργία στο δίμηνο, ήταν αίτια να γκρινιάζεις κάνα διήμερο για την δυσκολία που σε υπέβαλε. Πλέον όχι, κοιτάς τα σχετικά σετ απεργιών και καθορίζεις την μέρα σου.

  Ξέρεις τι άλλο με πειράζει? Που τα σχολεία δεν έχουν βιβλία, δάσκαλους, εργαστήρια, θέρμανση, μερικά ούτε καν κτίρια Έχουμε όμως ψηφιακό σχολείο, τρομάρα μας. Που αν πρόπερσι μας έλεγες ότι 1/11/11, τα σχολειά δεν θα είχαν βιβλία, θα νόμιζες ότι έχουν γκρεμιστεί όλοι οι φούρνοι. Αν μας έλεγες δε, ότι τα νοσοκομεία δεν θα έχουν ούτε Χανζαπλάστ και τα μισά φανάρια της πολης θα είναι χαλασμένα, θα νομίζαμε όλοι ότι ξέφυγες από το μικρο ανυπότακτο χωρίο των Γαλατών.

  Αν μας περιέγραφες δε, το πως θα νιώθουμε όλοι στις 1/11/11, θα νόμιζες ότι περιέγραφες έναν λαό που ελληνικός διόλου δε σου μοιάζει.

  Και όμως φίλε μου αναγνώστη, φτάσαμε εδώ, σε αυτό το ωραίο, ευάερο, ευήλιο σημείο χωρίς επιστροφή. Στο σημείο που τρέμεις αν αύριο θα έχεις δουλειά, αν θα βρεις δουλειά, αν θα χρειαστείς να γυρίσεις στο χωριό σου να σαλαγάς τα ζα. Που αν είσαι στον ιδιωτικό τομέα μπορεί ο μισθός σου να μην φτάνει ούτε για τα βασικά, που κάθε μέρα κάποιος φίλος ή γνωστός μπαίνει στην μεγάλη οικογένεια του Οαεδ. Που τίποτα δεν λειτουργεί και τρέμεις μην αρρωστήσεις και σε πάνε στο δημόσιο νοσοκομείο γιατί δεν έχεις να πληρώσεις την πανάκριβη κλινική Που θες να αγοράσεις κάτι ακριβό και εκτός ότι πρέπει να αποταμιεύεις μια αιωνιότητα και μια μέρα, στο τέλος καταλήγεις με τύψεις. Τύψεις που αν δεν νιώθεις μόνος σου, θα σου προκαλέσουν οι άλλοι, επειδή τόλμησες να αγοράσεις ένα κινητό, να πας ένα ταξίδι, να κεράσεις για την γιορτή σου. Που φτάσαμε να χαιρόμαστε για κάθε δημόσιο υπάλληλο που βγαίνει σε εφεδρεία λες και όλοι ήταν φυτεμένοι από υπουργό ή διορισμένοι σε ανύπαρκτες θέσεις. Που ξεχνάμε ότι ο κάθε καλοπληρωμένος άνθρωπος, δεν είναι απαραίτητα λαμόγιο και φοροφυγάς, άλλα που ξέρεις, μπορεί να αξίζει τα λεφτά του.

  Μα πάνω από όλα φίλε μου, φτάσαμε στις εποχές που οι άνθρωποι αυτοκτονούν λόγω χρεών, που τόσοι πολλοί απέκτησαν πρόβλημα άγχους και κατάθλιψης, που το μόνο που σκεφτόμαστε είναι τα λεφτά. Λεφτά για να ζήσουμε, λεφτά να αποταμιεύσουμε(σε μασούρια, όχι στις κακές τράπεζες), λεφτά να δώσουμε στον φόρο Α, Β, ν-οστό Λεφτά, λεφτά, λεφτά, όλοι γύρω μας μιλάνε για λεφτά. Λεφτά που δεν έχουν, λεφτά που χρωστάνε, λεφτά που είναι στην ελβετια, λεφτά που θα χάσουμε αύριο, μεθαύριο, η χτες.

  Μη με ρωτήσεις, τι προτείνω, δεν έχω λύση. Οικονομικά δεν γνωρίζω, πολιτική ούτε καν, μόνο πως τα βγάζω πέρα εγώ θα σου πω. Το καλύτερο που έχεις να κάνεις φίλε και αναγνώστη μου, είναι να βρεις την χαρά στα πράγματα που βρίσκονται γύρω σου. Στο χαμόγελο ενός παιδιού, στο αστείο που θα ακούσεις, στο αγαπημένο σου τραγούδι, στην χαζοεκπομπη που σε διασκεδάζει, στο κρασί που θα μοιραστείς με δυο φίλους. Στην βόλτα που θα πας με τον άνθρωπο σου, στο φαΐ που θα σου μαγειρέψει η γυναίκα σου, στην μισή ώρα ύπνο που θα ξεκλέψεις το πρωί. Γιατί, άμα φτάσεις στα όρια σου και κάνεις μπουμ, θα αλλάξει κάτι?Οχι, εγώ στο λέω και να με ακούς.