Cabin in the woods(2012)

Μια ωραία πρωία πέντε φίλοι αποφασίζουν να περάσουν ένα όμορφο σαββατοκύριακο σε ένα παλιό, τρομακτικό σπίτι στο βουνό. Το σπίτι είναι τόσο βαθιά χωμένο στο δάσος, που δεν πιάνει σήμα το κινητό, άλλα οι ήρωες μας δεν πτοούνται. Ούτε προβληματίζονται από το γεγονός ότι είναι μια χαζή ξανθιά, ένας αθλητής, ένας κουλτουριάρης, ένα τζανκι, μια παρθενοπιπίτσα, ΟΠΩΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΤΑΙΝΙΑ ΜΕ ΞΕΚΟΙΛΙΑΣΜΑΤΑ.

Κακώς, πολύ κακώς.

Όπως έχουν δηλώσει οι δημιουργοί της, η ταινία ακολουθεί την δομή μιας κλασσικής ταινίας τρόμου. Αυτό σημαίνει ότι είναι μια από τις ταινίες που ο θεατής πάει προετοιμασμένος να δει τους πέντε αρχετυπικούς ήρωες να βασανίζονται, παλουκώνονται, αποκεφαλίζονται και αντί να γυρίζει το κεφάλι με αποστροφή, απολαμβάνει κάθε μαχαιριά. Οι δύο ιθύνοντες όμως, αγαπούν το σινεμά και δεν τους έφτανε η δημιουργία ακόμα μιας ταινίας τρόμου.

Απηυδισμένοι που πλέον τα horror/gore έργα έχουν γίνει προβλέψιμα, οι θάνατοι ολοένα και πιο σιχαμεροί και οι χαρακτήρες ολοένα πιο χάρτινοι, αποφάσισαν να πάνε ένα βήμα παραπέρα. Το Σπίτι από την μια αποτίει φόρο τιμής σε όλες τις ταινίες του είδους και από την άλλη στηλιτεύει τα αίτια της παρακμής τους.

Το horror είδος έχει δώσει εμβληματικές ταινίες, άλλα πλέον η πλειονότητα της παραγωγής είναι προβλέψιμη σε ενοχλητικό βαθμό. Οι θεατές έχουν συγκεκριμένες -και χαμηλές- προσδοκίες και πλέον είναι ένα είδος σε σταθερή τροχιά παρακμής, καταδικασμένο να μην ανακάμψει. Η Καμπίνα όμως δεν είναι μια από αυτές τις ταινίες.

Αντιθέτως, είναι ένα έργο, έξυπνο και αστείο που παρότι υπηρετεί βήμα βήμα όλες τις συνταγές του είδους καταφέρνει να είναι τόσο καλύτερο από οτιδήποτε σχετικό έχουμε δει. Δεν έχει καμιά μεγάλη ανατροπή, δεν έχει ευφάνταστους τρόπους θανάτου, είναι γεμάτο κλισέ. Αυτό που έχει όμως, είναι έντονη αγάπη για το είδος του. Οι κινηματογραφικές αναφορές είναι πολλές και οργανικά ενσωματωμένες στο σενάριο, οι λεπτομέρειες είναι φροντισμένες και το ιδιαίτερο στυλ των δημιουργών (ειδικά του μάστορα Whedon) είναι διάχυτο. Το μεγάλο στοίχημα της ταινίας είναι αν θα ικανοποιήσει τους fan του τρόμου, μιας και δεν είναι “πρωτότυπη”, δεν είναι ιδιαιτέρως τρομακτική, δεν προσθέτει κάτι στο είδος, ίσα ίσα το αποδομεί. Το trailer δε, είναι αρκετά παραπλανητικό μιας και προϊδεάζει για μια απλή ταινία τρόμου, άλλα η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική.

Οι Whedon και Goddard δεν προσπαθούν απλώς να παρωδήσουν τα κλισέ του είδους, άλλα να τα χρησιμοποιήσουν με τρόπο που να ακυρώνει τις εύκολες υποθέσεις του “εκπαιδευμένου” θεατή. ‘Ο,τι γίνεται έχει κάποιο πολύ συγκεκριμένο λόγο και οι σκοτωμοί δεν δικαιολογούνται με το απλό “γιατί έτσι” που χαρακτηρίζει τις περισσότερες από αυτές τις ταινίες.

Το σασπένς κορυφώνεται στο τρίτο μέρος της ταινίας, όπου μέσα σε είκοσι λεπτά συμπυκνώνονται  όσες εξελίξεις αντέχεις και μέχρι να πέσουν οι τίτλοι έχεις αυτοχαστουκιστεί που νόμιζες ότι ήξερες τι  θα δεις όταν μπήκες στην αίθουσα.

Η ταινία είναι "pure fun", είναι αστεία, ποδοπατά τις συμβάσεις και, όπως οι ήρωες της, αρνείται να διαιωνίσει τις παθογένειες τους είδους. Αρνείται να μας δείξει αυτά που περιμένουμε να δούμε  και τουναντίον, μας παροτρύνει να είμαστε έτοιμοι για κάτι καινούριο και να μην φοβόμαστε τις αλλαγές, όσο τρομακτικές και αν μας φαίνονται.

Γιατί στο φινάλε φινάλε, ποσά τρικέφαλα τέρατα και ξεκοιλιασμένες τσιρληντερ που πεθαίνουν με σειρά αναγνωσιμότητας αντέχουμε να δούμε ακόμα;

WHEDON SE A.G.A.P.O

Σκηνοθέτης:

Drew Goddard

Συγγραφείς:

Joss Whedon, Drew Goddard

Πρωταγωνιστές:

Kristen Connolly, Chris Hemsworth Fran Kranz,Jesse Williams, Anna Hutchison

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο : http://www.authority.gr

It's a wonderfull life

Χτες είδα το It's a wonderfull life, για πρώτη φορά μετά από 26 χρόνια που περπατώ σε αυτόν τον πλανήτη. Κανονικά θα έπρεπε να δω την Ομορφότερή Ιστορία του κόσμου ή κάτι σχετικό για να μπω στο κλίμα των ημερών άλλα αντ' αυτού είδα μια αμιγώς χριστουγεννιάτικη ταινία. Και έχασα το μυαλό μου με το πόσο όμορφη ήταν!

Η ταινία άφορα στον Τζορτζ Μπέιλι που όλη την ζωή του είναι αλτρουιστής, γενναιόδωρος και πάντα προσφέρει ό,τι έχει και δεν έχει στους ανθρώπους που αγάπα Ο Τζορτζ όμως, από μωρό παιδί ονειρευόταν να ταξιδέψει ανά τον κόσμο, να γνωρίσει την ομορφιά που κρύβεται σε απίθανα μέρη, να γευτεί το κάθε τι. Δυστυχώς όμως, ήταν άτυχος και κάθε φορά που ετοιμαζόταν να σαλπάρει στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, κάποια σοβαρή αναποδιά τον κρατούσε πίσω με αποτέλεσμα να περάσει μια ζωή δεμένος στον τόπο του. Έναν τόπο που αγάπησε πολύ και βοήθησε τους ανθρώπους του με κάθε τρόπο, άλλα από τον οποίο ήθελε να φύγει απεγνωσμένα. Ώσπου, μια Χριστουγεννιάτικη βραδιά, μετά από μια μεγάλη αναποδιά, αντιμετωπίζει ένα σοβαρό οικονομικό πρόβλημα που μπορεί να τον στείλει άμεσα στην φυλακή και ο καλόκαρδος Τζορτζ απελπίζεται. Τάσο πολύ, που σκέφτεται σοβαρά να αυτοκτονήσει Όμως, ο Τζορτζ δεν είναι μόνος μιας και τον παρακολουθούν στενά από τον Παράδεισο και αποφασίζουν να του στείλουν τον φύλακα άγγελο του να τον συνετίσει. Πράγματι, ο Άγγελος Κλάρενς συνάντα τον απελπισμένο ήρωα μας και του δείχνει μια what if εκδοχή της ζωής, αν αυτός δεν είχε γεννηθεί και του αποδεικνύει ότι παρόλο που είναι φτωχός και φαινομενικά ασήμαντος, με την καλή του καρδιά είχε επηρεάσει την ζωή τόσο πολλών ανθρώπων που ενδεχόμενη απώλεια του θα ήταν δυσβάσταχτη.

Δεν θα πω παραπάνω για αυτήν την πραγματικά αριστουργηματική ταινία, η οποία παρότι είναι γυρισμένη το 1946 είναι τόσο μοντέρνα, τόσο φρέσκια, τόσο αστεία, τόσο τέλεια από κάθε άποψή που ο χαρακτηρισμός κλασσική νομίζω την αδικεί Πολλές από τις κλασσικές τις βλέπουμε σήμερα και λέμε “ωραία ταινία, φαντάζομαι στην εποχή της θα ήταν αριστούργημα” άλλα δεν είμαστε ικανοί να νιώσουμε αυτό το ουαου συναίσθημα που θα είχε νιώσει ο θεατής εκείνης της πρώτης προβολής, γιατί πλέον έχουμε δει όλα τα άλλα που έχουν αντιγράψει το -συνήθως εξαιρετικό- πρωτότυπο και δυστυχώς δεν μπορούμε να εντυπωσιαστούμε Στην υπεροχή ζωή όμως κάτι τέτοιο δεν ισχύει, μιας και μιλάει στην ψυχή των ανθρώπων κάθε εποχής, είναι τόσο διαχρονική, τόσο αληθινή, που κατά την ταπεινή μου άποψη όσα χρόνια και αν περάσουν, οι άνθρωποι θα την βλέπουν με το ίδιο χαζό χαμόγελο και το δάκρυ εκεί στην άκρη του ματιού που την είδα και εγώ Γιατί είναι μια ταινία ζεστή σαν την σοκολάτα που πίνεις δίπλα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο και γλυκιά σαν τα μελομακάρονα που τρως ξετυλίγοντας τα δώρα

(εγώ είδα την ασπρόμαυρη, αλλά πλέον κυκλοφορεί και έγχρωμη)

Μα πάνω από όλα είναι μια ταινία που μιλά για την αγάπη και την προσφορά, δυο έννοιες που δυστυχώς συχνά τις παραμελούμε Η καθημερινότητα είναι δύσκολη και όλοι μας θεωρούμε ότι με το να αγαπάμε την οικογένεια και τους 10 φίλους μας, έχουμε κλείσει σαν άνθρωποι ή ότι προσφορά σημαίνει κόπος και χρήμα που δεν έχουμε ή δεν θέλουμε να διαθέσουμε. Αυτή η όμορφη ταινία όμως δείχνει, ότι μπορεί να είσαι φτωχός όπως ο Τζορτζ, άλλα πάντα να βρίσκεις τρόπο να χαμογελάς και να δημιουργείς ελπίδα στους άλλους, χωρίς αδιανόητο κόπο άλλα με τρόπο.

Και όπως λέει και ο άγγελος Κλάρες “Remember, George: no man is a failure who has friends”. Μεγάλη, τεράστια αλήθειά που τόσο συχνά την ξεχνάμε όταν τα άγχη και οι δυσκολίες μας καταβάλλουν και νομίζουμε ότι είμαστε οι πιο μόνοι, άχρηστοι, κουρασμένοι άνθρωποι στην γη. Κάνεις δεν είναι ασήμαντος, όλοι έχουμε την άξια μας, μια άξια που πολλαπλασιάζεται όταν έχουμε έστω και έναν άνθρωπο που μας αγάπα αληθινά. Αυτός ο κάποιος μπορεί να είναι η οικογένεια ή ακόμα και οι κατ' επιλογήν συγγενείς μας, οι φίλοι Οι άνθρωποι με τους οποίους μοιραζόμαστε χαρές και λύπες, άγχη και αγωνίες, ξέγνοιαστα γέλια και ανόητες διασκεδάσεις. Είναι οι άνθρωποι που μαλώσεις μαζί τους και νιώθεις έτοιμος να τους σπάσεις το κεφάλι, άλλα την άλλη στιγμή είσαι έτοιμος να δείρεις οποίον τους πειράξει Οι άνθρωποι που είναι διπλά μας, ο καθένας με τον τρόπο του, έναν τρόπο που μπορεί να μην μοιάζει πάντα με τον κοινώς αποδεκτό, ούτε είναι εμφανής με την πρώτη ματια, άλλα εσύ ξέρεις ότι πάντα έχεις κάπου να πιαστείς Και αυτοί ξέρουν ότι έχουν πάντα εσένα να στραφούν και ότι η απώλεια τους θα σου αφήσει μια τρυπούλα στην καρδιά, που όσοι άνθρωποι και αν περάσουν, πότε δε θα την κλείσουν Θα γεμίσουν το χώρο γύρω γύρω, αλλά πάντα θα υπάρχει μια γωνίτσα, που θα σου θυμίζει τον άνθρωπό που έχασες από λάθος σου, λάθος του ή συγκυρίες

Merry Christmas.