Cabin in the woods(2012)

Μια ωραία πρωία πέντε φίλοι αποφασίζουν να περάσουν ένα όμορφο σαββατοκύριακο σε ένα παλιό, τρομακτικό σπίτι στο βουνό. Το σπίτι είναι τόσο βαθιά χωμένο στο δάσος, που δεν πιάνει σήμα το κινητό, άλλα οι ήρωες μας δεν πτοούνται. Ούτε προβληματίζονται από το γεγονός ότι είναι μια χαζή ξανθιά, ένας αθλητής, ένας κουλτουριάρης, ένα τζανκι, μια παρθενοπιπίτσα, ΟΠΩΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΤΑΙΝΙΑ ΜΕ ΞΕΚΟΙΛΙΑΣΜΑΤΑ.

Κακώς, πολύ κακώς.

Όπως έχουν δηλώσει οι δημιουργοί της, η ταινία ακολουθεί την δομή μιας κλασσικής ταινίας τρόμου. Αυτό σημαίνει ότι είναι μια από τις ταινίες που ο θεατής πάει προετοιμασμένος να δει τους πέντε αρχετυπικούς ήρωες να βασανίζονται, παλουκώνονται, αποκεφαλίζονται και αντί να γυρίζει το κεφάλι με αποστροφή, απολαμβάνει κάθε μαχαιριά. Οι δύο ιθύνοντες όμως, αγαπούν το σινεμά και δεν τους έφτανε η δημιουργία ακόμα μιας ταινίας τρόμου.

Απηυδισμένοι που πλέον τα horror/gore έργα έχουν γίνει προβλέψιμα, οι θάνατοι ολοένα και πιο σιχαμεροί και οι χαρακτήρες ολοένα πιο χάρτινοι, αποφάσισαν να πάνε ένα βήμα παραπέρα. Το Σπίτι από την μια αποτίει φόρο τιμής σε όλες τις ταινίες του είδους και από την άλλη στηλιτεύει τα αίτια της παρακμής τους.

Το horror είδος έχει δώσει εμβληματικές ταινίες, άλλα πλέον η πλειονότητα της παραγωγής είναι προβλέψιμη σε ενοχλητικό βαθμό. Οι θεατές έχουν συγκεκριμένες -και χαμηλές- προσδοκίες και πλέον είναι ένα είδος σε σταθερή τροχιά παρακμής, καταδικασμένο να μην ανακάμψει. Η Καμπίνα όμως δεν είναι μια από αυτές τις ταινίες.

Αντιθέτως, είναι ένα έργο, έξυπνο και αστείο που παρότι υπηρετεί βήμα βήμα όλες τις συνταγές του είδους καταφέρνει να είναι τόσο καλύτερο από οτιδήποτε σχετικό έχουμε δει. Δεν έχει καμιά μεγάλη ανατροπή, δεν έχει ευφάνταστους τρόπους θανάτου, είναι γεμάτο κλισέ. Αυτό που έχει όμως, είναι έντονη αγάπη για το είδος του. Οι κινηματογραφικές αναφορές είναι πολλές και οργανικά ενσωματωμένες στο σενάριο, οι λεπτομέρειες είναι φροντισμένες και το ιδιαίτερο στυλ των δημιουργών (ειδικά του μάστορα Whedon) είναι διάχυτο. Το μεγάλο στοίχημα της ταινίας είναι αν θα ικανοποιήσει τους fan του τρόμου, μιας και δεν είναι “πρωτότυπη”, δεν είναι ιδιαιτέρως τρομακτική, δεν προσθέτει κάτι στο είδος, ίσα ίσα το αποδομεί. Το trailer δε, είναι αρκετά παραπλανητικό μιας και προϊδεάζει για μια απλή ταινία τρόμου, άλλα η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική.

Οι Whedon και Goddard δεν προσπαθούν απλώς να παρωδήσουν τα κλισέ του είδους, άλλα να τα χρησιμοποιήσουν με τρόπο που να ακυρώνει τις εύκολες υποθέσεις του “εκπαιδευμένου” θεατή. ‘Ο,τι γίνεται έχει κάποιο πολύ συγκεκριμένο λόγο και οι σκοτωμοί δεν δικαιολογούνται με το απλό “γιατί έτσι” που χαρακτηρίζει τις περισσότερες από αυτές τις ταινίες.

Το σασπένς κορυφώνεται στο τρίτο μέρος της ταινίας, όπου μέσα σε είκοσι λεπτά συμπυκνώνονται  όσες εξελίξεις αντέχεις και μέχρι να πέσουν οι τίτλοι έχεις αυτοχαστουκιστεί που νόμιζες ότι ήξερες τι  θα δεις όταν μπήκες στην αίθουσα.

Η ταινία είναι "pure fun", είναι αστεία, ποδοπατά τις συμβάσεις και, όπως οι ήρωες της, αρνείται να διαιωνίσει τις παθογένειες τους είδους. Αρνείται να μας δείξει αυτά που περιμένουμε να δούμε  και τουναντίον, μας παροτρύνει να είμαστε έτοιμοι για κάτι καινούριο και να μην φοβόμαστε τις αλλαγές, όσο τρομακτικές και αν μας φαίνονται.

Γιατί στο φινάλε φινάλε, ποσά τρικέφαλα τέρατα και ξεκοιλιασμένες τσιρληντερ που πεθαίνουν με σειρά αναγνωσιμότητας αντέχουμε να δούμε ακόμα;

WHEDON SE A.G.A.P.O

Σκηνοθέτης:

Drew Goddard

Συγγραφείς:

Joss Whedon, Drew Goddard

Πρωταγωνιστές:

Kristen Connolly, Chris Hemsworth Fran Kranz,Jesse Williams, Anna Hutchison

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο : http://www.authority.gr