It's a wonderfull life

Χτες είδα το It's a wonderfull life, για πρώτη φορά μετά από 26 χρόνια που περπατώ σε αυτόν τον πλανήτη. Κανονικά θα έπρεπε να δω την Ομορφότερή Ιστορία του κόσμου ή κάτι σχετικό για να μπω στο κλίμα των ημερών άλλα αντ' αυτού είδα μια αμιγώς χριστουγεννιάτικη ταινία. Και έχασα το μυαλό μου με το πόσο όμορφη ήταν!

Η ταινία άφορα στον Τζορτζ Μπέιλι που όλη την ζωή του είναι αλτρουιστής, γενναιόδωρος και πάντα προσφέρει ό,τι έχει και δεν έχει στους ανθρώπους που αγάπα Ο Τζορτζ όμως, από μωρό παιδί ονειρευόταν να ταξιδέψει ανά τον κόσμο, να γνωρίσει την ομορφιά που κρύβεται σε απίθανα μέρη, να γευτεί το κάθε τι. Δυστυχώς όμως, ήταν άτυχος και κάθε φορά που ετοιμαζόταν να σαλπάρει στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, κάποια σοβαρή αναποδιά τον κρατούσε πίσω με αποτέλεσμα να περάσει μια ζωή δεμένος στον τόπο του. Έναν τόπο που αγάπησε πολύ και βοήθησε τους ανθρώπους του με κάθε τρόπο, άλλα από τον οποίο ήθελε να φύγει απεγνωσμένα. Ώσπου, μια Χριστουγεννιάτικη βραδιά, μετά από μια μεγάλη αναποδιά, αντιμετωπίζει ένα σοβαρό οικονομικό πρόβλημα που μπορεί να τον στείλει άμεσα στην φυλακή και ο καλόκαρδος Τζορτζ απελπίζεται. Τάσο πολύ, που σκέφτεται σοβαρά να αυτοκτονήσει Όμως, ο Τζορτζ δεν είναι μόνος μιας και τον παρακολουθούν στενά από τον Παράδεισο και αποφασίζουν να του στείλουν τον φύλακα άγγελο του να τον συνετίσει. Πράγματι, ο Άγγελος Κλάρενς συνάντα τον απελπισμένο ήρωα μας και του δείχνει μια what if εκδοχή της ζωής, αν αυτός δεν είχε γεννηθεί και του αποδεικνύει ότι παρόλο που είναι φτωχός και φαινομενικά ασήμαντος, με την καλή του καρδιά είχε επηρεάσει την ζωή τόσο πολλών ανθρώπων που ενδεχόμενη απώλεια του θα ήταν δυσβάσταχτη.

Δεν θα πω παραπάνω για αυτήν την πραγματικά αριστουργηματική ταινία, η οποία παρότι είναι γυρισμένη το 1946 είναι τόσο μοντέρνα, τόσο φρέσκια, τόσο αστεία, τόσο τέλεια από κάθε άποψή που ο χαρακτηρισμός κλασσική νομίζω την αδικεί Πολλές από τις κλασσικές τις βλέπουμε σήμερα και λέμε “ωραία ταινία, φαντάζομαι στην εποχή της θα ήταν αριστούργημα” άλλα δεν είμαστε ικανοί να νιώσουμε αυτό το ουαου συναίσθημα που θα είχε νιώσει ο θεατής εκείνης της πρώτης προβολής, γιατί πλέον έχουμε δει όλα τα άλλα που έχουν αντιγράψει το -συνήθως εξαιρετικό- πρωτότυπο και δυστυχώς δεν μπορούμε να εντυπωσιαστούμε Στην υπεροχή ζωή όμως κάτι τέτοιο δεν ισχύει, μιας και μιλάει στην ψυχή των ανθρώπων κάθε εποχής, είναι τόσο διαχρονική, τόσο αληθινή, που κατά την ταπεινή μου άποψη όσα χρόνια και αν περάσουν, οι άνθρωποι θα την βλέπουν με το ίδιο χαζό χαμόγελο και το δάκρυ εκεί στην άκρη του ματιού που την είδα και εγώ Γιατί είναι μια ταινία ζεστή σαν την σοκολάτα που πίνεις δίπλα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο και γλυκιά σαν τα μελομακάρονα που τρως ξετυλίγοντας τα δώρα

(εγώ είδα την ασπρόμαυρη, αλλά πλέον κυκλοφορεί και έγχρωμη)

Μα πάνω από όλα είναι μια ταινία που μιλά για την αγάπη και την προσφορά, δυο έννοιες που δυστυχώς συχνά τις παραμελούμε Η καθημερινότητα είναι δύσκολη και όλοι μας θεωρούμε ότι με το να αγαπάμε την οικογένεια και τους 10 φίλους μας, έχουμε κλείσει σαν άνθρωποι ή ότι προσφορά σημαίνει κόπος και χρήμα που δεν έχουμε ή δεν θέλουμε να διαθέσουμε. Αυτή η όμορφη ταινία όμως δείχνει, ότι μπορεί να είσαι φτωχός όπως ο Τζορτζ, άλλα πάντα να βρίσκεις τρόπο να χαμογελάς και να δημιουργείς ελπίδα στους άλλους, χωρίς αδιανόητο κόπο άλλα με τρόπο.

Και όπως λέει και ο άγγελος Κλάρες “Remember, George: no man is a failure who has friends”. Μεγάλη, τεράστια αλήθειά που τόσο συχνά την ξεχνάμε όταν τα άγχη και οι δυσκολίες μας καταβάλλουν και νομίζουμε ότι είμαστε οι πιο μόνοι, άχρηστοι, κουρασμένοι άνθρωποι στην γη. Κάνεις δεν είναι ασήμαντος, όλοι έχουμε την άξια μας, μια άξια που πολλαπλασιάζεται όταν έχουμε έστω και έναν άνθρωπο που μας αγάπα αληθινά. Αυτός ο κάποιος μπορεί να είναι η οικογένεια ή ακόμα και οι κατ' επιλογήν συγγενείς μας, οι φίλοι Οι άνθρωποι με τους οποίους μοιραζόμαστε χαρές και λύπες, άγχη και αγωνίες, ξέγνοιαστα γέλια και ανόητες διασκεδάσεις. Είναι οι άνθρωποι που μαλώσεις μαζί τους και νιώθεις έτοιμος να τους σπάσεις το κεφάλι, άλλα την άλλη στιγμή είσαι έτοιμος να δείρεις οποίον τους πειράξει Οι άνθρωποι που είναι διπλά μας, ο καθένας με τον τρόπο του, έναν τρόπο που μπορεί να μην μοιάζει πάντα με τον κοινώς αποδεκτό, ούτε είναι εμφανής με την πρώτη ματια, άλλα εσύ ξέρεις ότι πάντα έχεις κάπου να πιαστείς Και αυτοί ξέρουν ότι έχουν πάντα εσένα να στραφούν και ότι η απώλεια τους θα σου αφήσει μια τρυπούλα στην καρδιά, που όσοι άνθρωποι και αν περάσουν, πότε δε θα την κλείσουν Θα γεμίσουν το χώρο γύρω γύρω, αλλά πάντα θα υπάρχει μια γωνίτσα, που θα σου θυμίζει τον άνθρωπό που έχασες από λάθος σου, λάθος του ή συγκυρίες

Merry Christmas.