Ghost Rider 2

Ο Johny Blaze, χρόνια πριν, προσπάθησε να σώσει τον πατέρα του και έκανε συμφωνία με τον διάολο. Μάλλον όμως, δεν ήξερε ότι τέτοιες συμφωνίες είναι ασύμφορες για τον θνητό της παρέας και έτσι κατέληξε φορτωμένος μια αρχαία κατάρα, που τον υποχρεώνει να μεταμορφώνεται σε Ghost Rider και να σκοτώνει αμαρτωλούς.

Προσπαθώντας να απαλλαγεί από την κατάρα του, αποφασίζει να αποσυρθεί κάπου στην Ευρώπη, μέχρι που ένας περίεργος μοναχός του ζητάει βοήθεια για να σώσουν ένα αγόρι από τα χέρια του Διαβόλου.

Έτσι, άλλη μια περιπέτεια ξεκινά και ο Johny πέρα από την σωτηρία του αγοριού, πρέπει να ασχοληθεί με τους προσωπικούς του δαίμονες και να κατορθώσει να ελέγξει τον Ghost Rider.

Παρακολουθώντας επί μιάμιση μαρτυρική ώρα την ταινία, αναρωτιόμουν πόσο πιο χαμηλά μπορεί να πέσει ένας ηθοποιός, που στις καλές του εποχές, είχε συνεργαστεί με εξαιρετικούς δημιουργούς και μάλιστα είχε πάρει και Όσκαρ ερμηνείας.

Την τελευταία δεκαετία ο αξιότιμος κος Cage παίζει σε μια σειρά ανεκδιήγητων ταινιών με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και η συγκεκριμένη δεν αποτελεί εξαίρεση.

Είναι δύσκολο να ερμηνεύσω γιατί ένας από τους -κάποτε- πιο διάσημους και ακριβοπληρωμένους ηθοποιούς δέχεται να παίζει ρόλους που ταιριάζουν σε εικοσάρηδες, να ντύνεται σαν να βγήκε από κακή βιντεοκασέτα του 80 και να μιλάει με τον ίδιο άοσμο, άχρωμο, αδιάφορο και ψιθυριστό τρόπο σε κάθε μία σκηνή του.

Οι δε γκριμάτσες του σε συνδυασμό με το χαμένο βλέμμα και την βαρεμάρα που αναδίδει με κάθε κίνησή του, μόνο θυμηδία προκαλούν και σίγουρα δεν παραπέμπουν στον καταραμένο εκδικητή της Marvel. Εξίσου αδιανόητο μου φαίνεται πως οι δημιουργοί της ταινίας, είχαν ως βάση ένα σκοτεινό comic και κατάφεραν να στήσουν μια ταινία με φλύαρους, κλισέ διαλόγους, παρατραβηγμένες σκηνές και σενάριο που δεν πείθει κανέναν.

Σαφώς, δεν είναι ταινία που διεκδικεί Όσκαρ σεναρίου, αλλά είναι σοκαριστική η ποσότητα κακών διαλόγων χωρίς νόημα, που μπορεί να διαθέτει μια και μόνο ταινία.

Η σκηνοθεσία κινείται στα ίδια ποιοτικά επίπεδα, μιας και είναι από τις πιο ασυνάρτητες ever. Πολύ φασαρία, πολύ κουνημένη κάμερα, ελάχιστες και μικρές σκηνές δράσης που βάζουν την αδρεναλίνη για ύπνο και σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν θα δεις κάτι παραπάνω από αυτά που είδες ήδη στο trailer.

Δεν θα δεις, μην ελπίζεις και είναι απορίας άξιο, τι ήταν αυτό που είδαν αυτοί που την όρισαν ως κατάλληλη για θεατές άνω των 13.

Από την άλλη πλευρά, ακόμα και αυτή η τόσο κακή ταινία έχει και δυο καλά στοιχεία. Το πρώτο είναι τα εντυπωσιακά εφέ, που κλέβουν την παράστασή αλλά και τα motion comic που εξηγούν εύκολα και γρήγορα τα γεγονότα της πρώτης ταινίας και την ιστορία των δαιμόνων. Αμφότερα, υπηρετούν άψογα την comic αισθητική της ταινίας και είναι αυτά που θα θυμάσαι μόλις βγεις από την αίθουσα.

Τίποτα από τα δυο όμως, δεν μπορεί να σώσει την ταινία, που πνίγεται κάτω από το βάρος της κάκιστης υποκριτικής όλων των ηθοποιών της και μιας ιστορίας που προσπαθεί να μας εντυπωσιάσει με μυστικιστικά τάγματα και εσχατολογικές προφητείες και αντ' αυτού μας παραδίδει μια χλιαρή περιπέτεια που δεν πείθει κανέναν.

Πρώτη δημοσίευση στο www.authority.gr