American Pie: Reunion

Το 1999 τέσσερις φίλοι, ξεκίνησαν τις προσπάθειες για να χάσουν την παρθενιά τους. Από τότε πέρασαν πολλά χρονιά και πολλά έχουν αλλάξει.

Τα τέσσερα αγόρια έγιναν άνδρες, άλλοι νοικοκυρεύτηκαν, άλλοι όχι, άλλα όλοι στην συνάντηση παλιών συμμαθητών είναι αποφασισμένοι να αναβιώσουν τα ένδοξα νιάτα τους. Τα τελευταία χρόνια, είναι πολλές οι ταινίες, με άνδρες πρωταγωνιστές που παρότι έχουν μεγαλώσει, παρέμειναν για πάντα παιδιά και διαρκώς αναζητούν να αναβιώσουν το τιμημένο παρελθόν τους, με ολέθρια συνήθως αποτελέσματα.

Μια επιτυχημένη τέτοια ταινία, είναι το Ηangover, που απέδειξε ότι ο συνδυασμός αδιανόητης καφρίλας και έξυπνου χιούμορ, είναι ο καλύτερος για όσους θέλουν να γελάσουν με την ψυχή τους. Το American Pie από την άλλη, είναι το ακριβώς αντίθετο.

Αντί να χρησιμοποιήσει την οικειότητα του θεατή με τους ήρωες και να πλημμυρίσει η οθόνη νοσταλγική καφρίλα, καταλήγουμε να παρακολουθούμε μια ταινία χωρίς χιούμορ ή ζωντάνια, αλλά μπουκωμένη από παλιμπαιδισμούς και κακό 90's χιούμορ. Είναι κρίμα που οι δημιουργοί θεώρησαν ότι τα χοντροκομμένα σεξοαστεία, που προκαλούσαν γέλιο μια φορά και έναν καιρό, θα παρέμεναν επίκαιρα τόσα χρόνια μετά.

Το πρώτο American Pie δημιούργησε σχολή και στα 13 χρονιά που μεσολάβησαν, έχει αντιγραφεί τόσο πολύ, που ακόμα και τα αστεία που το ίδιο εισήγαγε, πλέον μυρίζουν μούχλα. Το χιούμορ αλλάζει, άλλα οι συντελεστές δεν φαίνεται να το έχουν αντιληφθεί. Έτσι, αντί να γράψουν μια έξυπνη σάτιρα για τους 30αρηδες που αρνούνται να μεγαλώσουν, επιλεγούν να στραφούν στο φθηνό, ξεπερασμένο χιούμορ, που ίσως προκαλεί γέλιο σε κάποιες στιγμές, άλλα τις περισσότερες φόρες είναι αμήχανο και κουραστικό.

Εν έτει 2012, δεν υπάρχει κοινό για αυτού του είδους τις ταινίες. Οι σημερινοί 18ρηδες δεν έχουν καμιά σχέση με τους 18ρηδες του πρώτου American Pie και οι σημερινοί 30αρηδες επιζητούν περιπέτειες τύπου hangover, αντί να μπλέκουν με ανήλικα νυμφίδια και σεξομανείς 50αρες. Έτσι, η ταινία καταλήγει να μην απευθύνεται ούτε στους νέους, που πλέον ενθουσιάζονται με έξαλλα πάρτι τύπου Project- X, ούτε στους μεγαλύτερους, που δύσκολα θα έμπλεκαν σε παρόμοιες περιπέτειες γυμνασιακού επίπεδου.

Το American Pie, είναι μια ταινία με μετριότατες ερμηνείες από ένα μάτσο ηθοποιών β' διαλογής, κάνεις εκ των οποίων δεν έχει να παρουσιάσει κάποια μεγάλη καλλιτεχνική επιτυχία. Δυστυχώς, αντί να μας κάνει να αναρωτιόμαστε που ήμασταν το 1999 και που καταντήσαμε και να φιλοσοφούμε για την άτιμη κοινωνία που ποδοπάτησε τα τρελά εφηβικά μας όνειρα, καταλήγουμε να νιώθουμε οίκτο για αυτούς τους 30ρηδες, που δεν έμειναν αιώνιοι έφηβοι με την ρομαντική σημασία, άλλα απλώς κόλλησαν στα 18 τους, χωρίς ίχνος εξέλιξης.

Το Α.P reunion, αντί να σεβαστεί τον όποιο μύθο κουβαλά, επιλέγει την εύκολη λύση του χιλιοπαιγμένου χιούμορ, δεν προσθέτει τίποτα καινούργιο και ποντάρει στην νοσταλγική διάθεση των τότε 20αρηδων που θα έρθουν να δουν τι απέγιναν οι ήρωες με τους οποίους κάποτε ταυτίστηκαν.

Και θα απογοητευτούν βλέποντας κουρασμένους άνδρες που προσπαθούν να φερθούν όπως αρμόζει στην ηλικία τους, άλλα τελικά φέρονται χειρότερα από 15χρονα, και τις πάλαι πότε δροσερές υπάρξεις να χουν γίνει αγνώριστες από τις πλαστικές.

Πρώτη δημοσίευση στο www.authority.gr

Snow White and the Huntsman

Έχουν περάσει δέκα χρονιά από την δολοφονία του Βασιλιά από την πανέμορφη Ραβένα, την πρώτη νύχτα του γάμου τους. Τώρα, χρειάζεται μια αγνή καρδιά για να καταφέρει να διατηρήσει την ομορφιά και την δύναμη της και η καλύτερη υποψήφια είναι η φυλακισμένη κόρη του Βασιλιά.

  Η νεαρή κοπέλα όμως, καταφέρνει να ξεφύγει και κρύβεται στο Σκοτεινό Δάσος, ένα τρομακτικό μέρος, γεμάτο επικίνδυνα ζώα και φυτά. Τότε, η Ραβένα στέλνει στο κατόπι της τον Κυνηγό άλλα όταν αυτός την εντοπίζει, διστάζει να την σκοτώσει. Και τότε η ιστορία παίρνει μια τελείως αλλιώτικη τροπή...

Το “Snow White and the Huntsman” είναι αλλη μια διασκευή του πασίγνωστου παραμυθιού των αδερφών Γκριμ και η δεύτερη του 2012, μετά το πολύ παραμυθένιο και διασκεδαστικό Mirror Mirror. Οπως έχουν δηλώσει οι δημιουργοί της, ενθουσιάστηκαν όταν ανέλαβαν το φρεσκάρισμα της αγαπημένης ιστορίας και αποφάσισαν να την κάνουν πιο σκοτεινή, πιο τρομακτική, πιο ενήλικη.

Έτσι η Χιονάτη, είναι δυναμική, πραγματική πολεμίστρια και με το σπαθί της διεκδικεί το βασίλειο της, αντί να περιμένει το φιλί του Πρίγκιπα. Επίσης, θέλησαν να αποτυπώσουν την διαμάχη της Ραβενας με την Χιονάτη ως την μάχη της ζωής απέναντι στον θάνατο άλλα και να προσδώσουν στην Μάγισσα τις φοβίες όλων των γυναικών, σχετικά με το γήρας και την απώλεια της ομορφιάς. Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη, ήθελε η ιστορία του να διδάξει ότι πρέπει να χαιρόμαστε την ζωή, γιατί η ζήλια και η κακία μας στερούν από πολύτιμα συναισθήματα και εμπειρίες. Αυτή ήταν η επιθυμία των δημιουργών, αλλά τα κατάφεραν άραγε;

Η αλήθεια είναι πως μάλλον όχι. Καταρχήν, η Kristen Stewart είναι η χειρότερη δυνατή επιλογή για Χιονάτη. Σε καμιά περίπτωση δεν είναι ομορφότερη της πάντα πανέμορφης Θερόν και πέραν τούτου, αδυνατεί να αποτυπώσει την γλυκύτητα και την αθωότητα που υποτίθεται χαρακτηρίζουν την αέρινη Χιονάτη. Η αξιότιμη δεσποινίς Stewart και σε αυτήν την ταινία, παίζει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που παίζει στο Twilight Saga.Για πολλοστή φορά,η υποκριτική της δεινότητα εξαντλείται σε κενά βλέμματα, αργόσυρτη εκφορά λογού και πολύ άγχος σε κάθε κίνηση της. Αντιθέτως, η Charlize είναι εκθαμβωτική για αλλη μια φορά και αποτελεί την ιδανική ενσάρκωση του απόλυτου κακού. Ο ρόλος της είναι ο πλέον καλογραμμένος, πείθει απόλυτα σαν Κακιά Μάγισσα που αρνείται να πεθάνει και για άλλη μια φορά αποδεικνύει ότι είναι μια πολύ καλή ηθοποιός που δεν διστάζει να τσαλακωθεί.

Οι υπόλοιποι ηθοποιοί, δεν είναι κάτι ιδιαίτερο, ούτε καλοί ούτε κακοί. Ο "Thor", Chris Hemsworth, είναι καλός σαν μέθυσος, απογοητευμένος, Κυνηγός άλλα όπως και ο Πρίγκιπας, οι Νάνοι και όλοι οι δευτερεύοντες χαρακτήρες δεν έχουν την ευκαιρία να αναπτύξουν τους χαρακτήρες τους και μένουν σε ρόλους απλώς διεκπεραιωτικούς. Ακόμα και το τρίο που θέλουν να εισάγουν ως στοιχείο αποδήμησης της ρομαντικής ιστορίας των Γκριμ, δεν ξεδιπλώνεται επαρκώς και τελικά δεν προκαλεί το ενδιαφέρον των θεατών.

Από άποψη σκηνοθεσίας δεν είναι κακό, άλλα επίσης δεν ανταποκρίνεται ιδιαίτερα στις επικές προσδοκίες που το ίδιο θέτει. Με σύμμαχο την ομολογουμένως εξαιρετική φωτογραφία, τα πανέμορφα τοπία/κουστούμια και τα καλοφτιαγμένα εφέ, προσπάθησαν να στήσουν μια γοτθική περιπέτεια άλλα δεν τα καταφέρνουν.

Η έντονα "μπαρτονική" αισθητική, τα δάνεια από τον Άρχοντα και η ακατανόητη επιλογή να παρουσιάσουν το παραμύθι σαν σεξπηρικό δράμα, με αγγλικές προφορές και περισπούδαστες εκφράσεις, δεν νομίζω ότι αποδίδουν ιδιαίτερα. Η προσεγμένη παραγωγή πάντα προσθέτει, αλλά όταν οι εντυπωσιακές σκηνές μάχης καταντούν κουραστικές και η Χιονάτη δεν μπορεί να πάρει πάνω της την ταινία, τα περιφερειακά δεν έχουν τόσο σημασία.

Κλείνοντας αυτό το άρθρο, πρέπει να ειπωθεί ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτής της ταινίας είναι το σενάριο της. Η ιδέα της πολεμίστριας Χιονάτης δεν είναι καθόλου κακή, άλλα δε τους πέτυχε ουδόλως. Πάμπολλες σεναριακές ευκολίες, ειδικά ως προς την ταχύτητα που η επί δεκαετίες φυλακισμένη πριγκιποπούλα μεταμορφώθηκε σε Ζαν Ντ' Αρκ, άλλα και ως προς την ευκολία με την οποία πείθει όλο το κόσμο να την ερωτεύεται και να την ακολουθεί στον πόλεμο.

Εν ολίγοις, το "Snow White and the Huntsman" είναι ακόμη ένα έπος της σειράς, διασκεδαστικό για λίγο, γρήγορα βαρετό και εντελώς αδιάφορο στο τέλος. Είναι κρίμα, γιατί ξεκινά σαν μια μια προσπάθεια αποδόμησης ενός κλασσικού παραμυθιού και καταλήγει να είναι μια προβλέψιμη ταινία φαντασίας, καταδικασμένη στην λήθη.


Πρώτη δημοσίευση στο www.authority.gr

Men in Black 3

Δέκα χρόνια μετά την τελευταία τους περιπέτεια, οι Άνδρες με τα Μαύρα, επιστρέφουν για να σώσουν το κόσμο από την απόλυτή καταστροφή. Τα πράγματα όμως δεν είναι εύκολα, μιας και ο τρομερός εξωγήινος Μπόρις, έχει αλλάξει τον ρου της ιστορίας και ο J. πρέπει να κάνει ταξίδι στο χρόνο για να καταφέρει να τον αντιμετωπίσει πριν είναι πολύ αργά, όχι μόνο για την ανθρωπότητα αλλά και για τον συνεργάτη του.

Η αλήθεια είναι πως όταν ακούστηκε ότι το ΜΙΒ θα αποκτήσει τρίτο μέρος, όλοι αντιμετωπίσαμε την είδηση με δυσπιστία. Ειδικά δε αν αναλογιστούμε ότι το ΜΙΒ2 είναι μια μάλλον μέτρια ταινία, οι οιωνοί για το ΜΙΒ3 δεν ήταν οι πλέον ευοίωνοι. Παρόλα αυτά, οι δημιουργοί κατάφεραν να διαψεύσουν τις δυσοίωνες Κασσάνδρες και να μας προσφέρουν μια απολαυστική περιπέτεια, ιδανική για καλοκαιρινά βράδια.

Το σενάριο δεν έχει να πει πολλά. Επιστροφές στο παρελθόν έχουμε δει πολλές και η συγκεκριμένη δεν είναι η καλύτερη. Δεν μπαίνουν καν στο κόπο να εξηγήσουν τις σεναριακές τρύπες που δημιουργούνται, αλλά τους συγχωρούμε γιατί το γενικότερο πακέτο είναι ικανοποιητικό. Η βάση της ταινίας είναι μια απλούστατη ιστορία, εμπλουτισμένη με χιούμορ και γενναίες δόσεις εκφυλισμού της “κανονικής” ιστορίας. Η δράση τοποθετείται ώρες πριν την εκτόξευση του Απολλο 11, ένα ιστορικό αθλητικό γεγονός και μια μεγάλη επίδειξη του Αντι Γουόρχολ. Το κόλπο του ταξιδιού στο χρόνο με σκοπό τη μετάλλαξη του παρόντος είναι μεν χιλιοπαιγμένο άλλα εδώ λειτουργεί εξαιρετικά. Η μεγάλη επιτυχία της ταινίας είναι ότι δεν αναλώνεται σε χαριτωμένους κωμικούς αναχρονισμούς αλλά με όχημα το χρονοτάξιδο, σκιαγραφεί εύστοχα κάποιες πλευρές της σχέσης μεταξύ των δυο ηρώων.

Το πιο διασκεδαστικό κομμάτι της ταινίας άφορά στην παραποίηση των ιστορικών δεδομένων και το δίδυμο των δυο πρωταγωνιστών είναι το καταλληλότερο για να συμμετάσχει σε αυτό. Βεβαία ο Brolin, δεν έχει το ερμηνευτικό βάρος ενός Tommy Lee Jones, άλλα παρόλα αυτά είναι άξιος συμπρωταγωνιστής του Will Smith. Η ομοιότητά δε των δυο βερσιόν του Κ. είναι τόσο προφανής όποτε εύκολα οι δυο ηθοποιοί πείθουν ότι ο ένας είναι η νεότερη εκδοχή του άλλου.

Σε αυτήν την ταινία ο Smith είναι ο αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής. Κεφάτος, αστείος, cool, ατακαδόρος υποδύεται με χαρακτηριστική άνεση τον χαρακτήρα του και κλέβει εύκολα την παράσταση. Πέρα όμως από τους δυο πρωταγωνιστές, όλοι οι υπόλοιποι είναι απολύτως περιφερειακοί χαρακτήρες. Όλο το βάρος πέφτει στην σκιαγράφηση του πρωταγωνιστικού διδύμου, ενώ ακόμα και ο εξωγήινος εχθρός είναι αρχετυπικός – και ολίγον κακογραμμένος- κακός, χωρίς καμιά προσπάθεια εμβάθυνσης.

Απο όλους τους β' ρόλους, ο απολαυστικότερος μακράν είναι ο χαρακτήρας του Michael Stuhlbarg που υποδύεται έναν εξωγήινο προικισμένο να βλέπει ταυτοχρόνως όλες τις παράλληλες διαστάσεις και να προσπαθεί να μαντέψει την έκβαση κάθε στιγμής. Από άποψη παράγωγης είναι αδιαμφισβήτητο ότι οι παράγωγοι δεν τσιγκουνεύτηκαν. Τα εφέ είναι εξαιρετικά, η αισθητική αποτύπωση της εποχής πειστική και οι σκηνές δράσης επαρκώς ικανοποιητικές.

Γενικά το ΜΙΒ3 είναι μια ταινία που ισορροπεί ανάμεσα στην δράση, στο χιούμορ και το εύκολο σενάριο, και χωρίς να είναι τίποτα παραπάνω από το μέτριο, κατορθώνει να μην κουράζει άλλα αντιθέτως να αποτελεί μια καλή επιλογή για όσους θέλουν να δουν μια ευχάριστη ταινία, που ειλικρινά θα τους διασκεδάσει.


Πρώτη δημοσίευση στο www.authority.gr