American Pie: Reunion

Το 1999 τέσσερις φίλοι, ξεκίνησαν τις προσπάθειες για να χάσουν την παρθενιά τους. Από τότε πέρασαν πολλά χρονιά και πολλά έχουν αλλάξει.

Τα τέσσερα αγόρια έγιναν άνδρες, άλλοι νοικοκυρεύτηκαν, άλλοι όχι, άλλα όλοι στην συνάντηση παλιών συμμαθητών είναι αποφασισμένοι να αναβιώσουν τα ένδοξα νιάτα τους. Τα τελευταία χρόνια, είναι πολλές οι ταινίες, με άνδρες πρωταγωνιστές που παρότι έχουν μεγαλώσει, παρέμειναν για πάντα παιδιά και διαρκώς αναζητούν να αναβιώσουν το τιμημένο παρελθόν τους, με ολέθρια συνήθως αποτελέσματα.

Μια επιτυχημένη τέτοια ταινία, είναι το Ηangover, που απέδειξε ότι ο συνδυασμός αδιανόητης καφρίλας και έξυπνου χιούμορ, είναι ο καλύτερος για όσους θέλουν να γελάσουν με την ψυχή τους. Το American Pie από την άλλη, είναι το ακριβώς αντίθετο.

Αντί να χρησιμοποιήσει την οικειότητα του θεατή με τους ήρωες και να πλημμυρίσει η οθόνη νοσταλγική καφρίλα, καταλήγουμε να παρακολουθούμε μια ταινία χωρίς χιούμορ ή ζωντάνια, αλλά μπουκωμένη από παλιμπαιδισμούς και κακό 90's χιούμορ. Είναι κρίμα που οι δημιουργοί θεώρησαν ότι τα χοντροκομμένα σεξοαστεία, που προκαλούσαν γέλιο μια φορά και έναν καιρό, θα παρέμεναν επίκαιρα τόσα χρόνια μετά.

Το πρώτο American Pie δημιούργησε σχολή και στα 13 χρονιά που μεσολάβησαν, έχει αντιγραφεί τόσο πολύ, που ακόμα και τα αστεία που το ίδιο εισήγαγε, πλέον μυρίζουν μούχλα. Το χιούμορ αλλάζει, άλλα οι συντελεστές δεν φαίνεται να το έχουν αντιληφθεί. Έτσι, αντί να γράψουν μια έξυπνη σάτιρα για τους 30αρηδες που αρνούνται να μεγαλώσουν, επιλεγούν να στραφούν στο φθηνό, ξεπερασμένο χιούμορ, που ίσως προκαλεί γέλιο σε κάποιες στιγμές, άλλα τις περισσότερες φόρες είναι αμήχανο και κουραστικό.

Εν έτει 2012, δεν υπάρχει κοινό για αυτού του είδους τις ταινίες. Οι σημερινοί 18ρηδες δεν έχουν καμιά σχέση με τους 18ρηδες του πρώτου American Pie και οι σημερινοί 30αρηδες επιζητούν περιπέτειες τύπου hangover, αντί να μπλέκουν με ανήλικα νυμφίδια και σεξομανείς 50αρες. Έτσι, η ταινία καταλήγει να μην απευθύνεται ούτε στους νέους, που πλέον ενθουσιάζονται με έξαλλα πάρτι τύπου Project- X, ούτε στους μεγαλύτερους, που δύσκολα θα έμπλεκαν σε παρόμοιες περιπέτειες γυμνασιακού επίπεδου.

Το American Pie, είναι μια ταινία με μετριότατες ερμηνείες από ένα μάτσο ηθοποιών β' διαλογής, κάνεις εκ των οποίων δεν έχει να παρουσιάσει κάποια μεγάλη καλλιτεχνική επιτυχία. Δυστυχώς, αντί να μας κάνει να αναρωτιόμαστε που ήμασταν το 1999 και που καταντήσαμε και να φιλοσοφούμε για την άτιμη κοινωνία που ποδοπάτησε τα τρελά εφηβικά μας όνειρα, καταλήγουμε να νιώθουμε οίκτο για αυτούς τους 30ρηδες, που δεν έμειναν αιώνιοι έφηβοι με την ρομαντική σημασία, άλλα απλώς κόλλησαν στα 18 τους, χωρίς ίχνος εξέλιξης.

Το Α.P reunion, αντί να σεβαστεί τον όποιο μύθο κουβαλά, επιλέγει την εύκολη λύση του χιλιοπαιγμένου χιούμορ, δεν προσθέτει τίποτα καινούργιο και ποντάρει στην νοσταλγική διάθεση των τότε 20αρηδων που θα έρθουν να δουν τι απέγιναν οι ήρωες με τους οποίους κάποτε ταυτίστηκαν.

Και θα απογοητευτούν βλέποντας κουρασμένους άνδρες που προσπαθούν να φερθούν όπως αρμόζει στην ηλικία τους, άλλα τελικά φέρονται χειρότερα από 15χρονα, και τις πάλαι πότε δροσερές υπάρξεις να χουν γίνει αγνώριστες από τις πλαστικές.

Πρώτη δημοσίευση στο www.authority.gr