Medianeras

Η Mariana και ο Martin, ζουν στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο και παρότι κυκλοφορούν στα ίδια μέρη δεν έχουν γνωριστεί ποτέ. Αυτός είναι αγοραφοβικός και σπανίως βγαίνει από το σπίτι μετά τον χωρισμό του. Αυτή έχει σπουδάσει αρχιτεκτονική αλλά εργάζεται ως διακοσμήτρια βιτρινών και προσπαθεί να προχωρήσει ύστερα από την διάλυση της τετράχρονης σχέσης της.

Το Medianeras είναι μια εναλλακτική κομεντί που σκιαγραφεί την μοναξιά δυο νέων ανθρώπων. Το σκηνικό της ιστορίας είναι η πρωτεύουσα της χρεοκοπημένης Αργεντινής και πρωταγωνιστές δυο άνθρωποι, όχι τόσο διαφορετικοί από τον μέσο θεατή της ταινίας.

Οι δυο νέοι πρωταγωνιστές πνίγονται μέσα στην πολύβουη πόλη και παρότι περιτριγυρίζονται από ανθρώπους, νιώθουν αβάσταχτα μόνοι και αναζητούν το νόημα της ζωής τους.

Ωστόσο, δεν είναι -φαινομενικά- δυστυχισμένοι μιας και ζουν κανονικά την ζωή τους, εργάζονται και δημιουργούν σχέσεις με το άλλο φύλο. Τίποτα όμως δεν τους ολοκληρώνει και διαρκώς νιώθουν ανεπαρκείς.

Ο σκηνοθέτης της ταινίας, Gustavo Tareto, στήνει μια όμορφη, ανάλαφρη ταινία που πραγματεύεται ένα σημαντικό πρόβλημα της σύγχρονης κοινωνίας, την μοναξιά. Παρά το βαρύ θέμα της, δεν είναι δύσκολη ταινία όχι μόνο γιατί είναι διανθισμένη με πολλές αναφορές στην ποπ κουλτούρα και στο σινεμά άλλα γιατί χρησιμοποιεί διάφορες “τσαχπινιές” πέραν των συμβατικών αφηγηματικών μέσων (φωτογραφίες, γκράφιτι, κομιξ κτλ).

Εκτός από την εξαιρετική δουλειά του σκηνοθέτη, η ταινία στολίζεται από τους δυο συμπαθείς πρωταγωνιστές που ανταποκρίνονται ικανοποιητικά στους ρόλους τους άλλα και από το soundtrack, το τόσο ταιριαστό με αυτήν την αστική ιστορία αγάπης και αποξένωσης.

Σε αυτό το σημείο πρέπει να πούμε ότι ο τρίτος πρωταγωνιστής της ταινίας είναι η ίδια η πόλη που ενώνει άλλα και χωρίζει τους ανθρώπους. Τα κτίρια χρησιμοποιούνται σαν αναλογίες προς τις ανθρώπινες σχέσεις και η πρωτεύουσα έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την ζωή των κάτοικων της. Άλλοτε πανέμορφο, άλλοτε φορέας παρακμής και φτώχειας, το πολυπληθές Μπουένος Άιρες, άλλοτε αγκαλιάζει και άλλοτε πνίγει τον κουρασμένο αστό.

Τα κτίρια είναι ασφυκτικά κοντά, οι τοίχοι όμως έχουν μετατραπεί σε τείχη που εγκλωβίζουν τους ανθρώπους και τους καταδικάζουν σε επιφανειακές σχέσεις και έλλειψη επικοινωνίας.

Κάπως έτσι χτίζεται ένα μελαγχολικό παραμύθι για την αποξένωση και την κενή ζωή, που όμως δεν καταθλίβει. Αντιθέτως, είναι τρυφερό και γεμάτο παιχνιδιάρικη διάθεση. Δυστυχώς, δεν καταφέρνει να ξεφεύγει από την μετριότητα μιας και οι ζωές των δυο πρωταγωνιστών είναι επιτηδευμένα όμοιες και ο ρυθμός σε αρκετά σημεία χάνεται, με αποτέλεσμα να κουράζει.

Ωστόσο, η χαλαρή σκηνοθετική μάτια που διαρκώς αποφορτίζει την ατμοσφαίρα και το -συνολικά- έξυπνο σενάριο, σώζουν την ταινία και την καθιστούν μια καλή επιλογή για ένα καλοκαιρινό βράδυ.