Καιρο ειχα να παθω δυσπνοια βλέποντας ταινια.
Το Νεμπράσκα είναι μια ιστορία για την αγάπη. Η Κεητ μαλώνει διαρκώς τον Γουντι, αλλα τον υπερασπίζεται κάθε φορά με σθένος. Και μετα τον ξαναμαλώνει. Και μετά του φτιάχνει τα μαλλάκια οταν ειναι αρρωστος και περιμένει να γιάνει για να της γκρινιάζει και να τον στραβοκοιτάει.
Ο Ντεηβιντ και ο Ρος έχουν κουραστει με τον πατέρα τους. Αλκοολικι, οικονομικά προβληματα, αυτά ήταν η παιδική τους ηλικια. Και παρότι τιποτα απο αυτα δεν ειναι το θέμα της ταινιας, ουτε κανεις κατηγορεί τον Γουντι αμεσα, ξερουμε οτι ολα αυτα διαμόρφωσαν τις σχέσεις της οικογενειας. Παρόλα αυτά, ο Γουντι πλέον ειναι γεροντάκι, ολα αυτα ειναι περασμένα και (αναγκαστικά) ξεχασμένα. Ο Ντεηβιντ αγαπα πολύ τον πατέρα του αλλα απο οτι φαινεται ποτέ δε μπορεσαν να χτισουν ζεστές σχέσεις. Με αφορμή ομως το ταξίδι, δε χορταίνει να ρωτά ερωτησεις που κανονικά θα έπρεπε να γνωριζει, δεν σταματα να ζητά συμβουλές απο τον σχεδόν ξεμωραμένο πατέρα του, δεν παυει να θέλει την αποδοχή του. Τελικά, ειναι αληθεια: ποτε δεν παυουμε να ειμαστε τα παιδάκια των γονιων μας, ακομα και αν γεράσουμε οι ιδιοι.
Η αγάπη ομως βρίσκεται και στα αδερφια του Γουντι που μαζευονται και βλέπουν σιωπηλά τον αγώνα. Τα αγόρια της οικογενειας δεν μιλουν πολύ αλλα αυτη η συγκέντρωση γεροντακιων ειναι οτι πιο κοντα μπορουν στο να δειξουν τι νιώθουν.
Μα πέρα απο την αγάπη, η ταινια ειναι μια ιστορία για την αποδοχή. Οι άνθρωποι τείνουμε να θεωρούμε τους γονεις μας άτρωτους, τελειους, ιδανικους και οταν αυτοι αποτυγχάνουν, γιατι διαολε ειναι απλως ανθρωποι, εμεις πληγωνομαστε βαθια. Και περνουν τα χρονια και η απογοητευση(μικρή ή μεγάλη φωλιάζει) και μετα ο μπαμπας σου γινεται ενα γεροντάκι και ο θυμος εχει καταλαγιάσει, αλλα αυτος δεν ειναι πλεον σε θέση να σου ανοιχτει. Βλέπεις ομως οτι τα χρονια του τελειωνουν και αναρωτιεσαι αν ποτε θα τον γνωρισεις αρκετα. Και τοτε συνειδητοποιεις οτι αν δεν εχεις χτισει οτι θες με τους γονεις, τους γνωριζεις μεσα απο ιστοριες και απο τις αναμνησεις των αλλων.
Και ψηλώνεις 10 ποντους οταν σου λενε ομορφες ιστοριες για τους γονεις σου, ιστοριες που εγιναν μια ζωη πριν, τοτε που (φαντασου το!) ηταν νεοι. Αλλα το χρονια εχουν περάσει και τα γεροντάκια εχουν βλέμμα και συναισθηματα μικρου παιδιου. Και συ τι μπορεις να κανεις; Το πιο απλό. Να δείξεις οτι δεν τους βλέπεις σαν γεροντια, αλλά σαν ανθρωπους με επιθυμιες και γιατι οχι να τους κάνεις ενα χατηρι, δεν εγινε και κατι. Ακομα και αν αυτο που ζητουν ειναι ανοητο, δε βαριέσαι. Μετριέται μωρε η χαρα;
Θα μπορουσα να γινω πιο γραφικη απο το Πηλιο αλλα σταματω. Οποτε ξεχνω ομως τα δικά μου γεροντάκια, θα θυμαμαι τι εγραφα σε αυτο το ρηβιου και θα επανορθωνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου