Sex, Lies, and Videotape

Με τόσα ψέματα που ντύθηκαν 
οι λέξεις
πώς να σου πω το σ' αγαπώ 
να το πιστέψεις...!

 Ψέματα είναι η παραποίηση της αλήθειας από κάποιον που γνωρίζει ή πιστεύει ότι αυτό που λέει είναι αναληθές. Όλοι μας διατεινόμαστε ότι λέμε πάντα την αλήθεια γιατί όποιος λέει την αλήθεια έχει τον Θεό βοήθεια. Αλίμονο αν κάποιος αμφισβητήσει την ειλικρίνεια μας, γινόμαστε πυρ και μανία και ζητάμε να το πάρει πίσω. Η αλήθεια είναι όμως ότι όλοι μας λέμε μικρά ψεματάκια κάθε μέρα και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.

  Κακό είναι να λες συστηματικά ψεματάκια με σκοπό να κτίσεις μια άλλη εικόνα, να κερδίσεις κάτι που δεν αξίζεις ή να γλιτώσεις από κάτι που έκανες. Κακό είναι αυτό που έκανες η Ζανέτ Κουκ η οποία με την συγκινητική ιστορία ενός μικρού τζάκι κερδίσεις το 1981 βραβείο Πουλιτζερ. Ποιο το κακό? Το αγόρι δεν υπάρχει, τα έβγαλε όλα από το μυαλό της! Από τότε έχουν περάσει πολλά χρόνια, άλλοι τόσοι έγιναν διάσημοι βασιζόμενοι σε ψεματάκια, συνεντεύξεις στηθήκαν, πόλεμοι ξεκίνησαν ψάχνοντας όπλα που δεν υπάρχουν, γεγονότα κρυφτήκαν και η ζωή συνεχίστηκε. Αυτό το ταπεινό μπλοκ δεν ασχολείται όμως, ούτε με δημοσιογράφους ούτε με πολιτικούς και δεν έχει στόχο να στηλιτεύει τίποτα, όποτε προσπερνώ αυτό το κομμάτι και πηγαίνω στα πιο χαριτωμένα.

Great expectations

   Το τελευταίο καιρό, μαθαίνω διάφορα παλαβά πράγματα τα οποία θέλω μεν να μοιραστώ αλλά κανένα δεν μπορούσε να σταθεί μόνο του σαν στόρι. Τελικά, σήμερα συνειδητοποίησα ότι όλες αυτές οι μικρές ιστορίες έχουν ένα κοινό παρονομαστή. Όλες, έχουν θέμα τις προσδοκίες, μικρές η μεγάλες, λανθασμένες ή σωστές που έχει ο καθένας από την ζωή του. Θα μου πεις όλοι έχουν προσδοκίες και αλίμονο αν δεν είχαν, αλλά πόσες από αυτές είναι ρεαλιστικές?

Status Anxiety

 Το πιο συνηθισμενο κομπλιμεντο που μου κανουν είναι για το ποσο ψυχραιμος ανθρωπος ειμαι. Μου λενε μπραβο που δεν εκνευριζομαι ποτε στις ουρες ακομα και αν είναι μεγαλυτερες από την μυτη του πινοκιο όταν ελεγε ψεμματα, που δεν φαινομαι αγχωμενη στις εξετασεις, που πηγαινω στους γιατρους χωρις γκρινια, που δεν τουφεκιζω τους μαθητες μου όταν είναι αξιαγαπητοι σαν την Ματζικα Ντε Σπελ στην εφηβεια της, ακομα και όταν καθομαι και εξηγω ξανα και ξανα κατι σε οποιονδηποτε χωρις να βαρεθω και αν δω ότι δεν θελει να με ακουσει απλα υποχωρω.

Mamma mia!

  Σημερα το πρωι πηγα οδοντιατρο. Γενικα με τα δοντακια μου εχω χρονια προβλημα αλλα αυτο δεν ειναι το θεμα του σημερινου ποστ οποτε δεν θα το αναλυσω. Το θεμα ειναι οτι αμεσως μετα τον γιατρο και παροτι το σπιτι μου απο το ιατρειο απεχει 400 μετρα καταφερα να μπω σε 2-3 μαγαζια και να ξοδεψω σχεδον 40 ευρω. Θα μου πεις 40 ευρω δεν ειναι πολλα αλλα για μενα που δεν μου τρεχουν απο τα μπατζακια ειναι ενα καλο ποσο. Προφανως και δεν μετανιωνω, τα ηθελα αυτα που πηρα αλλα προβληματιστηκα.

  Ο λογος του προβληματισμου μου ειναι ο εξης. Δεν βγαινω ποτε για να χαζεψω βιτρινες, βαριεμαι ανελεητα το shopping και οποτε χρειαζομαι κατι βγαινω, κανω μια γρηγορη γυρα και αν το βρω μεσα στην πρωτη ωρα το παιρνω. Αν δε το βρω δε το παιρνω. Δεν πιστευω καν στο shopping therapy, δεν συνοδευω φιλες όταν το κανουν και παροτι μου αρεσουν τα αξεσουαρ και γενικα προσεχω το ντυσιμο απορω ποτε τα αγορασα όλα αυτά και δεν πεθανα από την βαρεμαρα κατά την αναζητηση.

  Ολο αυτό αντιστρεφεται εξ ολοκληρου όμως όταν γυριζω από γιατρους. Γενικα εχω ευαισθητη υγεια και κάθε τρεις και λιγο για καποιον ηλιθιο ιατρικο λογο τραβιεμαι οποτε ολοι αντιλαμβανομαστε ότι τα περισσοτερα ψωνια μου εχουν γινει κατά την επιστροφη από γιατρους και εξετασεις. Τι είναι αυτό όμως που με κανει να βρισκω παρηγορια στις αγορες ενώ γενικα βαριεμαι τις αγορες? Γιατι να φευγει η βαρεμαρα μονο τοτε? Μηπως ισχυει ότι το shopping therapy εχει θεραπευτικες ιδιοτητες?