Mamma mia!

  Σημερα το πρωι πηγα οδοντιατρο. Γενικα με τα δοντακια μου εχω χρονια προβλημα αλλα αυτο δεν ειναι το θεμα του σημερινου ποστ οποτε δεν θα το αναλυσω. Το θεμα ειναι οτι αμεσως μετα τον γιατρο και παροτι το σπιτι μου απο το ιατρειο απεχει 400 μετρα καταφερα να μπω σε 2-3 μαγαζια και να ξοδεψω σχεδον 40 ευρω. Θα μου πεις 40 ευρω δεν ειναι πολλα αλλα για μενα που δεν μου τρεχουν απο τα μπατζακια ειναι ενα καλο ποσο. Προφανως και δεν μετανιωνω, τα ηθελα αυτα που πηρα αλλα προβληματιστηκα.

  Ο λογος του προβληματισμου μου ειναι ο εξης. Δεν βγαινω ποτε για να χαζεψω βιτρινες, βαριεμαι ανελεητα το shopping και οποτε χρειαζομαι κατι βγαινω, κανω μια γρηγορη γυρα και αν το βρω μεσα στην πρωτη ωρα το παιρνω. Αν δε το βρω δε το παιρνω. Δεν πιστευω καν στο shopping therapy, δεν συνοδευω φιλες όταν το κανουν και παροτι μου αρεσουν τα αξεσουαρ και γενικα προσεχω το ντυσιμο απορω ποτε τα αγορασα όλα αυτά και δεν πεθανα από την βαρεμαρα κατά την αναζητηση.

  Ολο αυτό αντιστρεφεται εξ ολοκληρου όμως όταν γυριζω από γιατρους. Γενικα εχω ευαισθητη υγεια και κάθε τρεις και λιγο για καποιον ηλιθιο ιατρικο λογο τραβιεμαι οποτε ολοι αντιλαμβανομαστε ότι τα περισσοτερα ψωνια μου εχουν γινει κατά την επιστροφη από γιατρους και εξετασεις. Τι είναι αυτό όμως που με κανει να βρισκω παρηγορια στις αγορες ενώ γενικα βαριεμαι τις αγορες? Γιατι να φευγει η βαρεμαρα μονο τοτε? Μηπως ισχυει ότι το shopping therapy εχει θεραπευτικες ιδιοτητες?

Όλα αυτά σκεφτομουν οσο περπατουσα τα 400 μετρα σημερα και μπαινοβγαινα σε μαγαζια(damm you, γιατρε γιατι να εισαι σε κεντρικο σημειο?)και κατεληξα ότι για όλα φταιει η μανα μου. Θα μπορουσα ευκολα να κατηγορησω την γυναικεια καταναλωτικη μου φυση αλλα είναι τοσο κλισε και τελος παντων εγω πότε δε φταιω γιατι ως γνωστον ειμαι αλαθητη με ποσοστο ορθοτητας μεγαλυτερο του Παπα.

   Η αγαπημενη μου μανουλα, λοιπον, εξαπανεκαθεν που λεν και στο χωριο μου, οποτε γυρνουσαμε από καποιο γιατρο ειτε ηταν μια απλη εξεταση στο δερματολογο ειτε κατι σοβαροτερο μου αγοραζε κατι. Συνηθως ηταν κατι φαγωσιμο γιατι ως γνωστον το φαγακι θεραπευει πασα νοσο η τις λιγοτερες φορες κανα μπιχλιμπιδι η κανα ρουχο. Όπως προειπα ειμαι ολιγον αρρωστιαρικο οποτε ολοι αντιλαμβανομαστε ότι και για τα κιλα που εχω βαλει τελευταια προφανως φταιει παλι η μανα μου.

Αρα, δια της εις ατοπον επαγωγην ποιος φταιει? Η δολια μανα. Γιατι τωρα που γινα 25 χρονων γαιδαρα, εχω μαθει αυτό το μοτιβο συμπεριφορας και το επαναλαμβανω μονη μου. Αφου μαλιστα, με συμφερει και με κανει να χαιρομαι δε νομιζω ποτε να σταματησω αυτην την χαριτωμενη συνηθεια οποτε σε λιγα χρονια που θα ειμαι μια αφρατη, αφραγκη με πολλα ρουχα κοπελα ολοι ξερουμε τι ποστ θα κανω και ποιον θα κατηγορω.

Υ.Γ Η μαμα μου είναι η καλυτερη μαμα του κοσμου, με εκανε αυτό που ειμαι, της χρωσταω τα παντα και ακομα παραπανω αλλα ηθελα να το πω χρονια τωρα. Και επειδη αν της το πω θα πει ότι δε μου ξαναπαιρνει τιποτα και αν δε θελω να ξοδευω να βγαινω χωρις πορτοφολι, τα γραφω σε αυτό το μπλογκ που σχεδον κανεις δε διαβαζει και δε θα το μαθει ποτε.

Σε αγαπω μαμα!