Sex, Lies, and Videotape

Με τόσα ψέματα που ντύθηκαν 
οι λέξεις
πώς να σου πω το σ' αγαπώ 
να το πιστέψεις...!

 Ψέματα είναι η παραποίηση της αλήθειας από κάποιον που γνωρίζει ή πιστεύει ότι αυτό που λέει είναι αναληθές. Όλοι μας διατεινόμαστε ότι λέμε πάντα την αλήθεια γιατί όποιος λέει την αλήθεια έχει τον Θεό βοήθεια. Αλίμονο αν κάποιος αμφισβητήσει την ειλικρίνεια μας, γινόμαστε πυρ και μανία και ζητάμε να το πάρει πίσω. Η αλήθεια είναι όμως ότι όλοι μας λέμε μικρά ψεματάκια κάθε μέρα και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.

  Κακό είναι να λες συστηματικά ψεματάκια με σκοπό να κτίσεις μια άλλη εικόνα, να κερδίσεις κάτι που δεν αξίζεις ή να γλιτώσεις από κάτι που έκανες. Κακό είναι αυτό που έκανες η Ζανέτ Κουκ η οποία με την συγκινητική ιστορία ενός μικρού τζάκι κερδίσεις το 1981 βραβείο Πουλιτζερ. Ποιο το κακό? Το αγόρι δεν υπάρχει, τα έβγαλε όλα από το μυαλό της! Από τότε έχουν περάσει πολλά χρόνια, άλλοι τόσοι έγιναν διάσημοι βασιζόμενοι σε ψεματάκια, συνεντεύξεις στηθήκαν, πόλεμοι ξεκίνησαν ψάχνοντας όπλα που δεν υπάρχουν, γεγονότα κρυφτήκαν και η ζωή συνεχίστηκε. Αυτό το ταπεινό μπλοκ δεν ασχολείται όμως, ούτε με δημοσιογράφους ούτε με πολιτικούς και δεν έχει στόχο να στηλιτεύει τίποτα, όποτε προσπερνώ αυτό το κομμάτι και πηγαίνω στα πιο χαριτωμένα.

 Το ψεματάκια είναι κινητήριος δύναμη και αυτό το ξέρουν οι ισχυροί αυτού του κόσμου καλύτερα από μένα και σένα, φιλέ αναγνώστη. Οι σταυροφορίες έγιναν με το πρόσχημα να σώσουν  τους Άγιους Τόπους αλλά στο ενδιάμεσο ρήμαξαν ότι συνάντησαν στο δρόμο τους. Ο Καποδίστριας για να πείσει τους Έλληνες να φάνε πατάτες τις έκρυψε σε μια αποθήκη λέγοντας ότι είναι θησαυρός και αυτοί το πίστεψαν, τις έκλεψαν και από τότε γίναμε μεγάλοι πατατοφάγοι. Και οκ, αυτό μπορεί να μην είναι ότι πιο ιστορικά ακριβές, παρότι χαριτωμένο, αλλά ακριβέστατη είναι η φήμη της Φιλικής Εταιρείας ότι από πίσω τους βρισκόταν η μαμά Ρωσία. Σιγά και δεν.  Ειδικά τα δυο τελευταία αποδεικνύουν ότι ενίοτε το ψεματάκι κάνει μεγαλύτερο καλό από την αλήθεια. Γιατί ποιος θα γινόταν φιλικός αν ήξερε ότι δεν έχουν καμία βοήθεια?

 Τι γίνεται όμως με όλα αυτά τα μικρά που όλοι μας ξεστομίζουμε στο πλαίσιο των κοινωνικών συμβάσεων, της καλής συμπεριφοράς και της ευγένιας?

  Πάμε για φαγητό σε σπίτι και αυτό δε τρώγεται, Ποιος θα πει στη νοικοκυρά την αλήθεια και δε θα φάει τουλάχιστον λίγο? Θα λεγες στη κοπέλα σου ότι το τζιν την παχαίνει όταν σε ρωτάει όλοι νάζι? Η θα λεγες στη φίλη που μονολογεί ασύστολα για τα πονεμένα παιδικά της χρόνια ότι βαριέσαι? Οταν νοιάζεσαι κάποιον και δεν θέλεις να τον πληγώσεις φυσικά και κάνεις την αλήθεια γάργαρα και κρατάς το στοματάκι σου κλειστό. Σίγουρα, η στρουμπουλή κοπέλα ξέρει ότι το τζιν είναι τσίτα και η νοικοκυρά μπορεί να ξεχωρίσει ποτέ το φαγητό είναι τόσο καλό που οι συνδαιτυμόνες θα έτρωγαν και το τραπεζομάντιλο και πότε απλά το τρώνε. Δεν χρειάζεται όμως να το ακούνε, μερικές φορές η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει.

 Για τον ίδιο λόγο, χωρίζουμε και λέμε το χιλιοειπωμένο «δεν φταις εσύ, θέλω να μείνω μόνος μου/να διαλογιστώ/να διαβάσω/ να αγκαλιάσω το παιδικά μέσα μου».      Σιγά και δεν, μην έλεγε κάνεις ότι χωρίζει επειδή βαρέθηκε, επειδή βρήκε πιο όμορφη γκόμενα/ο, επειδή ξεστραβώθηκε και είδε ότι δεν είσαι αυτό που νόμιζε. Λίγα λόγια και καλά, δε χρειάζεται να παίρνεις την καρδιά του άλλου και να την ποδοπατάς με τα δωδεκάποντα.

Πριν φτάσουμε στο χωρισμό όμως, λέμε στο φως των ματιών μας διάφορα μικρά ψεματάκια και ανακρίβειες που χωρίς αυτά δε ξέρω πόσες σχέσεις θα επιβίωναν. Λέμε ψεματάκια για το ποτέ χωρίσαμε την προηγούμενη σχέση, αν την σκεφτόμαστε ακόμα, αν απατήσαμε ποτέ, αν είναι η πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου, η ο πιο καλος εραστής Έβερ. Δε λέμε, ότι βαριόμαστε τις βραδιές ποίησης ή τους αγώνες ποδόσφαιρου και για να φτάσουμε να πούμε κακό λόγο για τους φίλους της αγαπούλας μας πρέπει να μας έχουν κάνει το βίο αβίωτο. Ειδικά για την μητέρα, μάνουλα, μαμά και τις χαριτωμένες παρεμβάσεις της δε ξέρω κανέναν που να τόλμησε να πει κάτι κακό με μεγάλη ευκολία.

 Ένας άλλος τομέας που το «άκακο»ψεματάκια πάει και έρχεται είναι ο κοινωνικός δηλ φίλοι, συγγενείς, συνεργάτες, γνωστοί και άγνωστοι. Οι γυναίκες κρύβουν τα κιλά και την ηλικία τους, οι άνδρες αν ήταν βύσμα στο στρατό και με πόσο λάδωμα πήραν το δίπλωμα. Η μανούλα δηλώνει ότι το καμάρι περάσει ΤΕΙ ιχθυοκαλλιέργειας γιατί τελικά το Πολυτεχνείο δεν είναι και τίποτα σημαντικό. Ο απουσιολόγος λέει ότι περάσει Ιατρική με δυο ώρες διάβασμα και τρελές διασκεδάσεις ενώ ο ψαράς δηλώνει σταθερά ότι ψαρεύει μονο 10 κιλά τσιπούρα. Η φίλη δε θα σου πει ότι το πρασινωπο παντελόνι σου, μοιάζει σαν καρναβαλιστικο και η πιο αθώα ατάκα είναι «κάνει ότι νομίζεις», δηλαδή εγώ δεν συμφωνώ αλλά δε θα κάτσω να σκάσω κιόλας.

  Όλοι μας κρύβουμε άγχη, ανασφάλειες, λάθη και πάθη γιατί φοβόμαστε ότι άμα πούμε την αλήθεια θα πέσει ο ουρανός να μας πλακώσει ή οι υπόλοιποι δεν θα μας αγαπούν όπως παλιά. Ο φίλος μου ο Αριστοτέλης, εκείνος ο αρχαίος, έλεγε ότι ένα ψεματάκι φέρνει το άλλο και έτσι ξεκινώντας από κάτι έσοδα μικρού μπορούμε να καταλήξουμε με μυτούλα μεγαλύτερη από του Πινόκιο. Σίγουρα το να πεις στη μαμά ότι τα γεμιστά είναι νόστιμα δεν είναι η καταστροφή του σύμπαντος αλλά όλα τα αλλά τα μικρά και τα καθημερινά, χτίζουν σιγά σιγα μια εικόνα μας που ίσως δεν ανταποκρίνεται πλήρως στην αλήθεια. Φυσικά, η λύση δεν είναι να γίνουμε όλοι πεντάχρονα και να λέμε την αλήθεια με αφοπλιστική ειλικρίνεια, ούτε να πληγώνουμε τον άλλοι κρυμένοι πίσω από τον μανδύα της φιλαλήθειας αλλά καλό είναι να λέμε ότι πιστεύουμε χωρίς φοβόμαστε και πάθος αν είναι αυτό που θα πούμε να έχει κακό αποτέλεσμα στο μέλλον. Γιατί μπορεί να γλιτώνουμε τις συνέπειες των πράξεων μας σήμερα, τι γίνεται όμως στο μέλλον?

Σας αγαπώ όλους.