Free to choose

  Χτες πήγα να ψηφίσω στο δημοτικό που ήμουν μαθήτρια. Μάλιστα πήγα προς το τέλος της διαδικασίας για να μην περιμένω ουρά με αποτέλεσμα όταν έφτασα να έχει σκοτάδι και μονό τους ανθρώπους από τις εφορευτικές. Το σχολειό είναι ίδιο με το σχολειό που άφησα το 1996 και αυτό με γέμισε με βαθιά θλίψη
. Έχει το ίδιο ξεπλυμένο χρώμα, έχει τα ιδία θρανία που θυμάμαι άλλαξαν την τελευταία μου χρόνια εκεί και από πράσινα αποκτήσαμε λευκά. Έχει ακόμα και τα ιδία(ή παρόμοια ποστερ στους τοίχους). Οι βρύσες ήταν το ίδιο χαλί που τις θυμάμαι, δε ξέρω αν είναι οι ίδιες ή έγιναν ίδιες με τα χρόνια και εκεί που κάποτε είχαμε ένα μικρό χώρο με κάτι σκοροφαγωμένες βιβλιοθήκες γεμάτες με εργαστηριακά πραγματάκια που ποτέ δε χρησιμοποιήσαμε, τώρα δεν έχουμε καν βιβλιοθήκες. Αμφιβάλω αν αποκτήσαμε πουθενά εργαστήριο αλλά εκείνη η γωνία πλέον έχει μπροστά της ένα κόντρα πλακέ και από πίσω έχει πεταμένα πράγματα, τούβλα, παλιές καρέκλες και ότι τέλος πάντων βαριόντουσαν να πετάξουν. Όλα αυτά που τα ξέρω? Άμα ανεβείς τις σκάλες για τον δεύτερο όροφο και κοιτάξεις αριστερά τα βλέπεις σε όλη τους την δόξα. Αυτό με στενοχώρησε. Δε ξέρω ποιος είναι υπεύθυνος για αυτό το χαλί αλλά εμένα με έκανε τούρμπο. Φταίνε οι διευθυντές? Φταίνε οι μαθητές? Φταίει η τοπική αυτοδιοίκηση? Ή μήπως το κράτος που δίνει έλα απαραδεκτο ποσό για την παιδεία?

Το θέμα είναι ότι μπαίνοντας ένιωθα να βράζω από θυμό και παρότι μετά που έφυγα δεν έδωσα συνέχεια γιατί μιλούσα στο τηλέφωνο, σήμερα που ξύπνησα και είδα τα τρομακτικά νούμερα αποχής θύμωσα και στεναχωρήθηκα ακόμα παραπάνω. Ζούμε σε μια χωρά που παραπαίει χρόνια τώρα αλλά τους τελευταίους μήνες βουλιάζει όλο χάρη. Ζούμε σε μια χωρά που οι επιχειρήσεις κλείνουν κάθε μέρα, που οι δρόμοι έχουν τις ίδιες λακκούβες, που οι δημόσιοι/δημοτικοί υπάλληλοι νομίζουν ότι είναι κάτι σαν επίγειοι θεούληδες. Έχουμε τόσα προβλήματα και όμως 1 στους 2 σχεδόν, προτίμησε να κάτσει σπίτι με την φραπεδιά του παρά να πάει να ψηφίσει. Οκ δέχομαι ότι πολλοί είναι μακριά, το οικονομικό είναι ένας λόγος αλλά όλοι οι υπόλοιποι τι λόγο είχαν να μην εμφανιστούν? Θα μου πεις τώρα, κοπελιά είναι δημοτικές όχι βουλευτικές, κλαιν μεν. Όχι φιλε μου. Μπορεί να μη βγάζουμε κυβέρνηση αλλά η χθεσινή ψηφοφορία όπως κάθε ψηφοφορία ήταν ένα μήνυμα. Ας βγάλω έξω το μήνυμα προς την κυβέρνηση, δε θα πω ότι έπρεπε να ψηφίσουμε ως αντίδραση στην πολιτική του ΑΠ αλλά ήταν ένα μήνυμα προς τους τοπικούς άρχοντες και προς όλους εμάς. Την πόλη στην οποία ζούμε, κάποιοι την κυβερνούν και οι τοπικοί άρχοντες είναι πολύ πιο κοντά στο λαό από τους 300 της βουλής. Στους δήμους, στις νομαρχίες, στις κοινότητες όλοι έχουμε βρεθεί πολλές φόρες και θα βρεθούμε άλλες τόσες. Δρόμοι, πράσινο, καθαριότητα είναι μερικά από τα απολύτως απαραίτητα που διαχειρίζονται αυτοί οι άνθρωποι. Σκέψου αυτό φιλέ μου. Αν ο διαχειριστής της πολυκατοικίας σου έκλεβε τα λεφτά από το πετρέλαιο ή δεν ήθελε να πάρετε καθαρίστρια θα τον εκλέγατε ξανά? ‘Η απλά δεν θα πήγαινες στην συνέλευση της ψηφοφορίας γιατί εκείνη την ώρα έχει το Νησί και όχου αδελφάκι μου?

  Όλοι αυτοί οι άνθρωποι αντιπροσωπεύουν εμάς και θα πρεπε όλοι να πάμε να πούμε την γνώμη μας γιατί αυτό είναι το λιγότερο αλλά και το σημαντικότερο που έχουμε να κάνουμε. Ειδικά σε τόσο δύσκολες εποχές, η γνώμη μας υποτίθεται έχει δύναμη και τι καλύτερο από τις εκλογές? Προσπερνώ ότι δεν έχει διαμαρτυρηθεί κάνεις για τίποτα, ότι (ειρηνικές)διαδηλώσεις δεν γίνονται, ότι όλοι αφήνουμε τον χρόνο να κυλάει ελπίζοντας ότι όλα θα φτιάξουν με έναν μαγικό, αδιόρατο τρόπο. Γιατί εμείς είμαστε το λίκνο του πολιτισμού ρε. Γιατί εμείς κτίσαμε Παρθενώνα όταν οι άλλοι ζούσαν σε σπηλιές ρε. Γιατί εμείς είμαστε και τι δεν είμαστε και σιγά μην μας γονατίσει το ΔΝΤ.

  Αν δεν ασχοληθούμε με τα μικρά γιατί να μας πάρουν στα σοβαρά για τα μεγάλα? Χτες, αλλά και σε κάθε εκλογική διαδικασία άκουσα και είδα τα απίστευτα. Είδα παππουδάκια με το ένα πόδι στο τάφο να πάνε να ψηφίσουν και νέους να πίνουν τον καφέ τους αγέρωχοι διπλά στο εκλογικό κέντρο. Και ναι, μπορεί ο πάππους να ψηφίζει το ίδιο κόμμα από την εποχή του μεσοπόλεμου και να νομίζει ότι ψηφίζοντας τον χ υποψήφιο τιμά τον Εθνάρχη ή τον Γέρο της Δημοκρατίας αλλά ξέρεις τι γαμάτε φιλέ μου που απαξιείς? Αυτός έχει ένα χ κριτήριο και το υπερασπίζεται. Οι περισσότεροι ψηφίζουν με αλλοπρόσαλλα κριτήρια και είναι δύσκολο να βρεις άνθρωπο μεγάλης ηλικίας που αλλάζει ψήφο αλλά τουλάχιστον πάει και την δίνει. Εσύ ο διαβασμένος, ο νέος, ο περπατημένος που ακούς τις ψαγμένες μουσικές και γέμισες το τουήτερ χτες με έξυπνα(και σωστά σχόλια) τι έκανες? Πηγές να ψηφίσεις? Ψήφισες κατά συνείδηση? Η ψήφισες αυτό που ψηφίζετε οικογενειακά? Σε αντιπροσωπεύουν οι ιδέες του υποψήφιου?

Και συ κύριε και κύρια που ψηφίσεις το χ κόμμα που τυχαίνει ο δικός σου υποψήφιος να ξανακατεβαίνει για επανάληψη θητείας αναρωτήθηκες ποτέ αν το αξίζει? Είπα σε δικό μου άτομο χτες ότι αν δε θέλει να ψηφίσει στη πόλη του τον χ (αποδεδειγμένο)καραγκιόζη που κατεβάζει το κόμμα του, δε πειράζει ας ρίξει υπερ του αλλου, άκυρο ή λευκό. Αν και απευθυνόμουν σε ένα απολύτως λογικό άτομο άκουσα ένα «ιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι μα αυτός είναι του αντίπαλου κόμματος είναι δυνατόν?» Μα βρω καλό μου τον άλλον τον είδαμε τον χαρήκαμε, τον καμαρώσαμε τον κρίναμε και τον κατακρίναμε μήπως να δίναμε ευκαιρία και στον άλλον που μπορεί να μην τον ξέραμε και από χτες αλλά ποτέ δε ξέρεις τι θα κάνει? «Έλα τώρα, όλοι ίδιοι είναι. Άλλωστε ο δικός μας βρήκε στην τιβι και τα διέψευσε». Και μένα όταν κατηγορούν τα διαψεύδω, αυτόν δεν έχει να λέει.

  Γενικά, η χθεσινή ψηφοφορία μου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα. Εγώ πήγα και ψήφισα και όταν βγει αν μη τι άλλο θα χω να λέω ότι ναι τον ψήφισα όχι δεν τον ψήφισα. Η ψήφος μου ήταν κατά συνείδηση και δεν είχε σχέση ούτε με τι ψηφίσαν οι γονείς μου ούτε με πιθανά ρουσφέτια που ίσως, κάπου, κάποτε λάβω. Την επόμενη εβδομάδα, έχουμε επαναληπτικές εκλογές. Εύχομαι και προσεύχομαι όλοι να πάμε και ας γράψουμε μαντινάδες πάνω στο χαρτί. Πήγαινε! Ρίξε μια ψήφο! Πες κάτι! Η αποχή είναι άποψη αλλά τώρα βουλιάζουμε μήπως είναι καιρός να κάνουμε κάτι λίγο πιο δραστικό?

Σας αγαπώ όλους.