Έχω μια μαθήτρια, 13 ετών, την Π. Είναι ένα πολύ όμορφο, έξυπνο, ευγενικό και χαριτωμένο κοριτσάκι, με πρόβλημα δυσλεξίας. Αυτό σημαίνει ότι έχει πρόβλημα στην αποστήθιση κατά λέξη και της είναι πολύ δύσκολο να γράψει ένα στρωτό κείμενο, παρότι είναι κάθε μέρα διαβασμένη.
Δυστυχώς όμως, σε αυτήν την όμορφη και ηλιόλουστη χώρα ακόμα και αν έχεις ένα τόσο κοινό πρόβλημα όσο η δυσλεξία, δε μπορείς να βρεις τα δίκια σου, γιατί πέφτεις στην ανάγκη ηλίθιων δημοσίων υπάλληλων.
Όταν ανέλαβα να την διαβάζω καθημερινά, η Π. ήταν τέταρτη δημοτικού. Πολύ φοβισμένη, πολύ μαζεμένη, δεν ήξερε ούτε προπαιδεία, ούτε να κλίνει ρήματα. Μέσα σε λίγες εβδομάδες, όχι μονό τα μαθέ, τα έμαθε και μια χαρά, και επίσης ανέβηκε το κέφι και η αυτοπεποίθηση της. Σύντομα, το μάθημα έγινε πολύ πιο εύκολο, και παρότι μέχρι σήμερα δεν έχει αποστηθίσει τίποτα απέξω, εντούτοις μπορείς να πει όλα μα όλα τα θεωρητικά μαθήματα ολόσωστα, απλά πιο συνοπτικά και με το δικό της τρόπο. Ωραία, θα μου πείτε. Ναι, σιγά θα πω εγώ.
Παρότι, είναι βασική εντολή του υπουργείου, τα παιδια να μην αποστηθίζουν, ειδικά σε μικρές ηλικίες, όσες φόρες προσπάθησε να πει μάθημα με τον δικό της τρόπο, συνάντησε την όχι και τόσο ενθαρρυντική συμπεριφορά του δάσκαλου της, με αποτέλεσμα να αποφοιτήσει από το δημοτικού, έχοντας σηκώσει ελάχιστες φόρες χέρι, και έχοντας πει μάθημα ακόμα λιγότερες.
Και φτάνουμε στο Γυμνάσιο. Η μητέρα της έχει πάρει στο ΚΕΔΔΥ(Κέντρο Διάγνωσης Διαφοροδιάγνωσης και Υποστήριξης) και έχει κατορθώσει να κλείσει ραντεβού μετά από μήνες αναμονής. Να μη τα πολυλογώ, μετά από τις δυο μονό συνεδρίες, τις οποίες δικαιούτο η μικρή, απεφάνθησαν ότι έχει τόση δυσλεξία και στο γραπτό και στο προφορικό λόγο, που δεν παίρνει χαρτί απαλλαγής. Πως ακριβώς μέτρησαν την τόση δυσλεξία και μάλιστα στο χαρτί της διάγνωσης βρήκαν ένα σωρό πράγματα που δεν έχει καν η μικρή, είναι πολύ περίεργο πραγματικά. Με αποτέλεσμα η Κ. να έχει μονό ένα χαρτί επιεικείας το οποιο σημαίνει ότι δίνει κανονικά εξετάσεις με όλα τα αλλά παιδάκια.
Αυτό επίσης σημαίνει, ότι όσες φόρες σηκώνει χέρι λέει κάθε φορά μαθήματα, αλλά όσες φόρες γράφει διαγώνισμα, το αποτέλεσμα το λες και απελπισία. Αλλά όχι, δε το λες απελπισία, δυσλεξία το λες. Την δυσλεξία που το ΚΕΔΔΥ δεν ήξερε πώς να διαγνώσει.
Και στο σχολειό, βεβαία, παρότι όλοι οι δάσκαλοι ξέρουν από πρώτο χέρι πόσο δυσκολεύεται, κάνεις δεν κάνει την ρημάδα την εξατομικευμένη προσέγγιση που τόσο ευαγγελίζονται τα παιδαγωγικά βιβλία.
Φιλόλογος προχθές, έβαλε σε απροειδοποίητο διαγώνισμα, 48 ρήματα να τα κλίνουν σε παρελθοντικούς χρόνους, και μετά πήγε στην μαμά της Π. να της κάνει χαριτωμένη «επίπληξη» για την μικρή και τις επιδώσεις(σημείωση, η μαμά εργάζεται στο σχολειό). Πως ακριβώς επιτρέπεται καθηγητής να κάνει σχόλια του τύπου «μα καλά η κόρη σου τιιιιιιποτα?», δε το χω πιάσει ακόμα.
Ίσως βεβαία, φταίει το πόσο απασχολημένος είναι ο εκλεκτός συνάδελφος, απασχολούμενος ολημερίς και ολονυχτίς με τους διαδραστικούς πινάκες. Οι διαδραστικοί πινάκες είναι ένα πολύ ωραίο καινούριο φρούτο, που μπήκε τον τελευταίο καιρό στα σχολειό, στην προσπάθεια να γίνει η επαφή με τις νέες τεχνολογίες. Με λίγα λόγια, είναι ένας πινάκας αφής με την βοήθεια του όποιου παρεμβαίνεις στις σημειώσεις που προβάλεις, και κάνεις το μαθήμα πιο άμεσο και ενδιαφέρον. Τυχαία πάλι, ο φίλος μου ο Θ. κάνει τέτοια σεμινάρια σε σχολειά και μου είπε, ότι κάνουν ένα σεμινάριο για όλους τους καθηγητές και ένα σεμινάριο ατομικό για τον υπεύθυνο καθηγητή. Αυτά τα δυο σεμινάρια έγιναν, αλλά ο κύριος τάδε έδωσε αρκετές ώρες από τα μαθήματα του σε άλλους, γιατί έχει λέει να ασχοληθεί με τους πινάκες. Τινι τρόπω έρωτώ εγώ? Να ήταν φυσικός ή μαθηματικός να πω ότι θέλει να ετοιμάσει το υλικό του. Και πάλι όμως, αυτό θα το κάνει σπίτι του. Άρα, τι κάνει τις ώρες που ασχολείται με τους πινάκες?
Αλλά ας τον αφήσουμε τον κύριο, γιατί μπορεί όντως να κάνει κάτι και να παίρνω αμαρτία άδικα.
Ο άλλος λόγος που γράφω αυτό το κείμενο, είναι τα περιώνυμα τμήματα ένταξης τα οποία λειτουργούν τα τελευταία χρόνια στα δημόσια σχολειά. Για τη φοίτηση μαθητή/μαθήτριας με Ε.Ε. στο Τ.Ε. δεν είναι απαραίτητη η διάγνωση από Κ.Δ.Α.Υ. ή άλλη διαγνωστική υπηρεσία, αλλά είναι αρκετή η υπεύθυνη δήλωση του γονέα. Στόχος αυτού του τμήματος είναι να κάνει το παιδί έξι επιπλέον ώρες την εβδομάδα στα βασικά μαθήματα ώστε να τα μάθει καλύτερα, μιας και οι μαθησιακές του δυσκολίες δε το βοηθούν. Εξαιρετικό και θεάρεστο αν με ρωτάτε. What’s the catch?
Η παγίδα της όλης υπόθεσης είναι, ότι τα παιδια τα παίρνουν από ώρες μαθημάτων, δεν χαλαλίζουν ούτε λεπτό εκτός σχολικής ώρας. Και το τραγελαφικό είναι ότι δε τους παίρνουν από «εύκολα»(αλλά εξίσου σημαντικά για την ανάπτυξη του παιδιού) μαθήματα όπως πχ μουσική ή γυμναστική, αλλά από οποιοδήποτε μαθήματα πχ βιολογία η λογοτεχνία. Έτσι, ενώ παραδέχονται ότι οι συγκεκριμένοι μαθητές έχουν δυσκολίες, τους στερούν το μάθημα τους. Παραλογοοοοοοοοοο!
Αυτά είχα να πω, αυτά είχα να δηλώσω, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί το κοριτσάκι αυτό, πραγματικά το αγαπώ και βλέπω πόσο παιδεύεται. Και άντε η δική μου η μαθήτρια, έχει υποστήριξη από το σπίτι και κουτσά στραβά τα καταφέρνει. Τόσα αλλά παιδάκια όμως, παιδεύονται και αποτυγχάνουν στο σχολειό, ενώ θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι πιο εύκολα για αυτά, αν το σχολειό ήταν τόπος γραμμάτων και όχι η «δουλειά» βολεμένων δημοσίων υπάλληλων. Φυσικά, υπάρχουν εξαίρετοι καθηγητές που τιμούν το επάγγελμα και το μισθό τους, αλλά οι άλλοι, οι βολεμένοι, είναι οι χειρότεροι του είδους και ντροπιάζουν και εμάς τους υπόλοιπους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου