Gettin' Square

  Προχθές το μεσημέρι περίμενα στην ουρά του οδοντιάτρου. Η γιατρός μου είναι πολύ καλή και από τότε που θυμάμαι είχε πάντα αδιανόητα πολύ κόσμο. Τους τελευταίους μήνες κλείνει τα μεσημέρια και πολλές φόρες ο γιος της, επίσης οδοντίατρος, δεν πηγαίνει για δουλειά γιατί δεν έχει ραντεβού. Όταν ρώτησα πως είναι δυνατόν να κόψεις από τον οδοντίατρο, μου είπε ότι είναι τόσο δύσκολη η κατάσταση που πλέον κόβεις από παντού. Προσωπικά, ανατρίχιασα γιατί έχοντας χρόνια προβληματικά δοντάκια με οπτικοποίησα να ζω με πονόδοντο στην καλύτερη ή να έχω σοβαρή οδοντιατρική δουλεία στην χειρότερη και να μαζεύω χρήματα για να πάω.

Προχθές λοιπόν, όσο περίμενα στην διπλανή καρέκλα να έρθει ο υιός οδοντίατρος, μέσα ήταν μια πολύ ηλικιωμένη γιαγιά που είχε πρόβλημα με την μασέλα και χρειαζόταν άμεσο φτιάξιμο γιατί δεν μπορούσε καν να φάει. Ακριβώς τι δουλειά ήταν δεν άκουσα, αλλά άκουσα ότι το πόσο είναι περίπου 150 ευρώ. Όταν η γιαγιά άκουσε το πόσο, δάκρυσε και με πνιγμένη φωνή ψέλλισε ότι δεν έχει, δεν πειράζει, δεν είναι προτεραιότητα. Η καλή γιατρός βεβαία, αμέσως της είπε ότι δεν ακούει τίποτα και ότι μπορεί να τα φέρει αν έχει, όταν έχει, δεν έγινε και κάτι. Στεναχωρήθηκα τόσο πολύ που δε έχει βγει ακόμα από το μυαλό μου.

Χτες, στην στάση του λεωφορείου συζητούσε ένα ηλικιωμένο ζευγάρι για τον γιο τους που είναι σπίτι και παίζει με τον δικό του γιο. Η γιαγιά είπε ότι άλλες εποχές θα χαιρόταν που ο γιος της παίρνει χρόνο με τον μικρό του αλλά τώρα είναι απλά κρίμα. Ο γιος είναι άνεργος και όπως η ιδία είπε, είναι αδιανόητο που τώρα οι γονείς με την σύνταξη συντηρούν τα παντρεμένα παιδιά τους.

Γνωστή μου ορκίστηκε, αλλά δεν κέρασε γιατί της φαινόταν αστεία η ευχή καλή σταδιοδρομία(όχι, δε το κανένα από τσιγγουνιά). Φίλοι μου που θα πάρουν πτυχίο αναρωτιούνται τι θα το κάνουν και εμείς που το χουμε ψάχνουμε κάνα γνωστό ψαρά να του το δώσουμε φωτοτυπία να τυλίγει τα ψάρια του.

Σε οποία παρέα και αν βρεθείς, όσο ανάλαφρη και αν είναι η ατμόσφαιρα είτε θα καταλήξεις να μιλάς για την κρίση και το αδιέξοδο στο όποιο βουλιάζεις, είτε θα ακουστεί ένα μικρό σχόλιο είτε με οποιοδήποτε τρόπο και αφορμή θα θυμηθούμε ότι πλέον δεν μπορείς να προβλέψεις τίποτα. Όχι ότι ποτέ κάνεις μπόρεσε να προβλέψει το οτιδήποτε, η Πυθία δεν ζει πια εδώ, αλλά πλέον αναρωτιέμαι αν κανείς έστω ελπίζει. Και μπορεί να λένε ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, αλλά πραγματικά είναι λες και ο κόσμος γύρω μας πάτησε μια παύση και όλοι περιμένουμε να δούμε ποτέ θα σταματήσει αυτή η ελεύθερη πτώση.

Είναι θλιβερό και με εξοργίζει ότι όσοι είναι τώρα στα ξεκινήματα της ζωής τους, αρμενίζουν στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, αλλά το συγκεκριμένο άγνωστο δεν είναι το κουλ, το ανεξερεύνητο, το απόλυτο αλλά μια τρομακτική μαύρη τρυπα που δεν ξέρεις τι κρύβει.

Όταν ήμουν 18, όχι πολύ παλιά, την τελευταία μέρα των εξετάσεων ήταν τόσο απόλυτη η χαρά μας γιατί νιώθαμε ότι όλος ο κόσμος ξεδιπλώνεται μπροστά μας. Κοιτούσαμε εμπρός και βλέπαμε σπουδές, ταξίδια, ανεμελιά, φερτάκια και φανταζόμασταν πως θα είναι το φοιτητικό μας σπίτι και η μονή μας έγνοια ήταν ποια θα είναι η παρέα για τον επόμενο καφέ.

Φέτος, πάλι οι μαθητές χάρηκαν και γέμισαν το τουητα με γελαστά τούητς αλλά πολλοί από αυτούς από την επόμενη μέρα άρχισαν να συζητούν για το ποια σχολή δίνει σίγουρο μισθό, αν πιάνουν την πόλη τους γιατί ο μπαμπάς είναι άνεργος ή στην ερώτηση που θα πάνε να το κάψουν το πρώτο τους ενήλικο καλοκαίρι οι πιότεροι δήλωσαν το εξοχικό κάποιου φίλου ή και πουθενά. Όχι, δεν είναι ανάγκη να πας διακοπές, ούτε να ζήσεις ξέφρενη ζωής, ούτε να βυθιστείς στην καταναλωτική κοινωνία που στην έκθεση μαθαίνουμε ότι ευθύνεται για τα πάντα.

Αλλά είναι απαίσιο που δεν έχεις καν την επιλογή να είσαι 18 και να μην μπορείς να ανασάνεις το 100% της ανεμελιάς που κρύβουν τα χρόνια σου, να είσαι 25 και να μην έχεις ούτε μισοί ένσημο παρότι ψάχνεις δουλειά καιρό τώρα, να είσαι 35 και να έχασες την δουλειά σου αλλά το δάνειο ακόμα να τρέχει.

Είναι απαίσιο να είσαι παππούλης και να μετράς τα ευρώ για τα φάρμακα ή να τρέμεις τι θα γίνει αν πεθάνεις και δεν έχουν την σύνταξη σου τα ενήλικα παιδιά σου.

Είναι απαίσιο να βλέπεις πως τίποτα δεν γίνεται, κάνεις δεν νοιάζεται και να τρως όλη σου την φαιά ουσία προσπαθώντας να σκεφτείς ένα μέλλον που δε σε γεμίζει πανικό.

Όλα αυτά τα σκεφτόμουν χτες που έμαθα για την επανάσταση της πλατείας και άκουσα για το πλήθος του κόσμου που πήγε. Η αλήθεια είναι ότι χτες δεν πήγα αλλά σήμερα θα πάω και μακάρι να μην είναι ένα event 2-3 ήμερων, αλλά μακάρι όλο το  καλοκαίρι να είμαστε εκεί, όλοι μαζί μια παρέα. Δεν χρειάζεται ούτε βία, ούτε να κλείνουν οι δρόμοι και οι μισοί να βρίζουν τους άλλους μισούς γιατί έχουν ξεμείνει κολλημένοι στο αμάξι, ούτε ξύλο, ούτε νεκροί, ούτε τίποτα. Τα δοκιμάσαμε αυτά, δε ξέρω αν έχουν κάποιο αποτέλεσμα αλλά γιατί να μην δοκιμάσουμε και κάτι ακόμα?

Δεν ξέρω αν η πλατειο-επανάσταση θα φέρει κάποιο αποτέλεσμα αλλά τι κακό μπορεί να συμβεί αν όλοι οι κάτοικοι γίνουν μια μεγάλη παρέα? Δεν ενοχλείς κανένα και περνάς το μήνυμα ότι είμαστε όλοι εδώ, ενωμένοι δυνατοί. Καθίσαμε παρά πολύ καιρό άπρακτοι και αν αυτό είναι το πρώτο τοσοδούλικο βηματάκι μπροστά γιατί να το απαξιώνουμε?

Ειρήνη υμιν, αδέρφια.