Buffy- full seasons review

ΜΗΝ ΔΙΑΒΑΖΕΤΕ ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΔΕΙ ΤΗΝ ΣΕΙΡΑ 

Η Buffy είναι μια έφηβη, μικροκαμωμένη ξανθιά, επιφορτισμένη με το βάρος του κόσμου στους ώμους της. Είναι η chosen one, η βαμπιροκυνηγος που είναι προορισμένη από το πεπρωμένο της να παλουκώνει βαμπίρια. Επίσης, είναι η πρωταγωνίστρια της ομώνυμης σειράς που ξεκίνησε το 1997 και παρότι ολοκληρώθηκε το 2003 δεν σταμάτησε ποτέ να επηρεάζει την οπ κουλτούρα. Το σύμπαν της Buffy έχει αποτελέσει την έμπνευση για μια σειρά κομιξ από την ιδια(περιπου) συγγραφική ομάδα, εκατοντάδων άρθρων, βιβλίων, αναλύσεων, ακόμα και πανεπιστημιακών μαθημάτων. Τι είναι όμως αυτό που έκανε μια σειρά με εφήβους και βάμπιρου να γίνει τόσο αγαπητή τοπ το κοινό και παράλληλα τόσο αποδεκτή από κριτικούς και ειδικούς;

 Σίγουρα δεν είναι τα εφέ. Ειδικά στις πρώτες σεζόν είναι ολίγων τι για γέλια και για κλάματα και παρότι αργότερα βελτιώνονται θεαματικά, ε ποτέ δε θα συγκλονίσουν και κανέναν. Ούτε οι τρομερές ερμηνευτικές ικανότητες των πρωταγωνιστών της, αφού ναι μεν όλοι ήταν από αξιοπρεπείς έως πολύ καλοί, αλλά νταξ, δεν χάνεις και το μυαλό σου. Ε τότε τι; Όλα τα υπόλοιπα είναι η απάντηση, και κάπως έτσι ξεκινά αυτό το review- Love letter.

  Καταρχήν, ας ξεκινήσουμε από τους λεπτοδουλεμένους χαρακτήρες. Είτε μιλάμε για την σοβαρό και μετρημένο Τζαιλς, είτε για την υπεροπτική Κορντήλια, οι χαρακτήρες είναι μελετημένοι στην λεπτομέρεια τους. Ακόμα και οι δεκάδες γ' ρολόι που πέρασαν δεν είναι απλοί κομπάρσοι, αλλά όλοι σε πείθουν για την ιστορία και το παρελθόν τους. Άλλωστε, κάθε μικρό ή μεγάλο arc δεν είναι απλώς μια ιστορία για να γεμίζει το 40λεπτο αλλά μια αλληγορία και ένας προβληματισμός πάνω σε αμέτρητα θέματα. Είτε μέσα από ανέμελες συζητήσεις, είτε μέσα από κυνηγητά με τρομακτικά τέρατα, ο Whedon ανοίγει έναν διάλογο με τους θεατές. Ποιος θα ξεχάσει την ιστορία της μαθήτριας που κυριολεκτικά έγινε αόρατη μιας και δεν ασχολιόταν κάνεις μαζί της; Ή αργότερα που η σειρά θα μιλήσει για την αποδοχή της διαφορετικότητας είτε αυτό σημαίνει να ερωτεύεσαι βαμπίρ, είτε άτομα του ιδίου φύλλου. Με όχημα τις ιστορίες του, ο Whedon μιλά για την διαφορετικότητα, την φιλία, την οικογενειακή αγάπη, την αντιμετώπιση του θανάτου, την ανάγκη να νιώθεις ότι ανήκεις κάπου, τις μεγάλες ευθύνες. Και τα καταφέρνει εξαίρετα. Αυτό δε σημαίνει βέβαια, ότι δεν έχει και ανεκδιήγητα επεισόδια με ρομπότ, τερατο-αυγά, διαβολικές μπύρες, μούμιες και διάφορα αλλά, που αναρωτιέσαι αν όντως το σκεφτήκαν καλά όταν τα έγραφαν. Αυτά όμως είναι λίγα και εκμηδενίζονται μπροστά την δυναμική ενός Hush, body, once more with a feeling ή ακόμα και ξεκαρδιστικών επεισοδίων όπως το  Doppelgangland  ή το “lover's walk”

  Και φτάνουμε στο άλλο μεγάλο όπλο της σειράς που δεν είναι άλλο από την ατάκα. Οι διάλογοι είναι γεμάτοι χιούμορ, είτε μιλάμε για χα-χα χιούμορ είτε black, είτε για επαναλαμβανόμενα αστεία. Αλλά όχι μόνο αυτό. Οι συνήθως πανέξυπνοι διάλογοι βρίθουν ποπ αναφορών και σχόλιων για την επικαιρότητα. Δεν είναι παράδοξο άλλωστε που στα διάφορα σαιτ που αφορούν τη σειρά, θα βρούμε κυριολεκτικά αμέτρητες  ατάκες ή στιχομυθίες, τόσο  προσεγμένες που εκτός ότι είναι αναγνωρίσιμες ακόμα και χρόνια μετά την θέαση των επεισοδίων, βγάζουν απολυτό νόημα και συναίσθημα ακόμα και αν διαβαστούν μεμονωμένα.

 Αλλά ας επανέλθουμε στους ήρωες αυτής της τόσο αγαπημένης σειράς. Από τις πραγματικά πολλές σειρές που χω δει για μετρημένες μπορώ να πω ότι νοιαζόμουν για πολλούς από τους χαρακτήρες. Συνήθως έχω 1, 2 ή 3 αγαπημένους και οι υπόλοιποι δεν με πολυαπασχολουν, ακόμα και αν τους συμπαθώ.  Δε ξέρω τι μαγικά έκαναν οι συγγραφείς αυτής της σειράς όμως και δημιούργησαν τόσο ζωντανούς χαρακτήρες, σε σημείο να νοιάζεσαι περισσότερο για την μακροημέρευση τους, πάρα για την ιστορία καθεαυτή. Και σε αυτό το σημείο να σημειωθεί ότι ο αγαπημένος whedon εστίασε στην δημιουργία δυνατών γυναίκειων χαρακτήρων. Σε όλα του τα έργα οι γυναίκες έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο και σε όλα τις φέρεται με τον δέοντα σεβασμό και εκτίμηση. Η πρωταγωνίστρια είναι η στερεοτυπική μαζορέτα, η ξανθιά, η όχι τόσο ξύπνια και για όνομα του θεού την λένε ΜΠΑΦΥ. Ο θρύλος λέει ότι επιλέχτηκε αυτή η περιγραφή της ηρωίδας γιατί ο δημιουργός θέλησε να ποδοπατήσει τα κλισέ που θέλουν τις ξανθιές και όμορφες να πεθαίνουν στη πρώτη σκηνή κάθε θρίλερ. Στην περίπτωση μας όμως, η Buffy όχι μόνο δεν πέθανε αλλά έγινε ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους τηλεοπτικούς χαρακτήρες και μια υπερηρωίδα που δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα από τις αντίστοιχες των κομιξ. Δεν έμεινε όμως στο ηρωικό του χαρακτήρα της. Επεισόδιο το επεισόδιο την βλέπουμε να μεγαλώνει, να αντιλαμβάνεται τις αβάσταχτες ευθύνες και να φτάσει όχι μόνο να τις αποδεχτεί αλλά να τις αγκαλιάσει. Ο δρόμος προς την ωρίμανση ήταν πολύ δύσκολος, τα βάσανα που πέρασε άφησαν ανεξίτηλα σημάδια πάνω της, αλλά στον απολογισμό είναι μια αξιόλογη γυναίκα και μια άξια υπερασπίστρια της ανθρωπότητας. 

 Η έτερη γυναίκα της συντροφιάς είναι η πάντα χαμογελαστή και αρκετά περίεργη Willow. Από ντροπαλό κοριτσάκι μεταμορφώνεται σε μια ανεξάρτητη, υπέροχη γυναίκα. Όταν κάποτε αποκτά μαγικές δυνάμεις που διαρκώς αυξάνονται, η Αλισον Χανιγκαν αποτυπώνει εξαίρετα την εσωτερική πάλη της ηρωίδας της. Από την μια είναι η αδιανόητη δύναμη που μόνο αυτή μπορεί να διαχειριστεί και από την άλλη είναι η αγάπη της προς τους ανθρώπους της. Η εσωτερική της πάλη αποτυπώνεται εξαιρετικά στην μαύρη και αράχνη από άποψη αισιοδοξίας 6η σεζόν και το συγκεκριμένο season arc μας παραδίδει μερικά από τα πιο αξιομνημόνευτα επεισόδια της σειράς. Και όπως είπαμε και παραπάνω δεν είναι απλώς η ιστορία μιας μάγισσας που ξέφυγε από τον έλεγχο, αλλά μιας γυναίκας που προσπαθούσε να βρει την ταυτότητα και τα όρια της και παραστράτησε. Ποιος είπε άλλωστε ότι ο δρόμος προς την ωρίμανση είναι στρωμένος με ροδοπέταλα;

Θα μπορούσα να γράφω ποστ ατέλειωτα για τους υπέροχους γυναικείους χαρακτήρες της σειράς, αλλά δε θα το κάνω και ο μονός λόγος είναι ότι τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Ας είμαστε λιτοί, όλες τους είναι υπεροχές. Αλλά οι υπέροχες γυναίκες έχουν και υπέροχους συντρόφους και επιτρέψτε μου να αναφερθώ και στην διόλου αμελητέα ρομαντική πλευρά της σειράς. 

 Καταρχήν, ο ένας και μοναδικός Angel, η πρώτη και αιώνια αγάπη της Μπάρι, ενσαρκωμένος από τον ωραίο και μοιραίο David Boreanaz. Δε θα πω ψέματα, δεν με συγκλόνισε ποτέ η ιστορία τους. Θεωρώ ότι ξεκίνησε πολύ γρήγορα, έπεσαν και οι δυο με τα μούτρα ο ένας πάνω στον άλλον και μπορεί να δικαιολογείται σεναριακά γιατί αυτή είναι ένα κοριτσάκι που αντικρίζει έναν μυστηριώδη κούκλο και δικαιολογημένα τρελαίνεται μαζί του και από την άλλη αυτός είναι ένας ιππότης, ερωτευμένος stalker που την παρακολουθούσε πολύ καιρό πριν της μιλήσει, αλλά εγώ δεν πείθομαι. Δικαιολογούνται όλα, αλλά η αγάπη τους δεν είναι από τα πρώτα πράγματα που με απασχολούν όταν μιλώ για την σειρά. Για την ακρίβεια εξετίμησα τον Angel σαν ρόλο και σαν δυναμική πολύ καιρό αργότερα, όταν ξεκίνησα να βλέπω την υπέροχη, ομώνυμη σειρά του. Και σε εκείνη την σειρά, οι δυο τους είχαν ένα από τα πιο σπαραξικάρδια επεισόδια με ερωτευμένα ζευγάρια που χω δει ποτέ. Αλλά αυτά θα τα πούμε στο ανάλογο review. 

 Στην σειρά που μας αφορά σήμερα λοιπόν, η επική αγάπη των δυο ξεκινά από πολύ νωρίς, όταν σαν από μηχανής θεός ο κούκλος με την καμπαρντίνα έσωσε στο πιλότο την Buffy και έκτοτε δεν σταμάτησε ποτέ να την προσέχει. Έχουμε ραντεβουδάκια, μεγάλες αποκαλύψεις σχετικά με την βαμπιροφυση του αγοριού, φιλιά με τον σταυρό της να τον καίει και αυτός να μην κινείται και όλα αυτά κυλούν όμορφα και ρομαντικά μέχρι που φτάνουμε στο απίστευτο δίπτυχο 2.13-4, δυο από τα εμβληματικοτερα επεισόδια της σειράς.  Τα δυο πιτσουνάκια κάνουν γλυκό έρωτα και σαν αλληγορία για την αλλαγή συμπεριφοράς όλων των αγοριών που μεταμορφώνονται μόλις ρίξουν το κορίτσι, ο Angel τερματίζει την έννοια της μεταστροφής. Καταδικασμένος να χάνει την ψυχή του μόλις νιώσει μια στιγμή απόλυτης ευτυχίας, μεταμορφώνεται στον τρομακτικο(και uber cool) Angelus. Στο άλλο review θα μιλήσουμε για το ποσό απόλυτος θεός είναι ο Angelus που ενίοτε, εκμηδενίζει τον πολύ γλυκό και αιωνίως μελαγχολικό Angel, αλλά εδώ θα είμαστε συγκρατημένοι. Στα Surprise/Innocence η Buffy βιώνει την απολυτή ερωτική απόρριψη σε μια σπαραξικάρδια σκηνή που έχει μείνει στην τηλεοπτική ιστορία(Buffy: I don't understand. Was it m-me? Was I not good? Angelus: You were great. Really. I thought you were a pro.) και όχι μόνο αυτό μετά αναγκάζεται να δει τον αγαπημένο της να τρομοκρατεί τους φίλους της. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, σε ένα από τα καλυτέρα επεισόδια που χω δει ποτέ, στο Passion, ο Angelus σκοτώνει την γλυκιά, αθώα Τζενι σε ένα ντελίριο σαδισμου(ποιος ξέχνα τα ροδοπέταλα άραγε;) και μετά το δικαιολογεί ως Πάθος: Passion speaks to us... guides us... Passion rules us all. And we obey. What other choice do we have?. Και αργότερα στο "I Only Have Eyes For You"  ο ακόμα μεγαλύτερος σαδιστής Weldon, έβαλε τα πνεύματα δύο τραγικών εραστών να καταλάβουν την Buffy και τον Angelus, αναγκάζοντάς τους να ζήσουν ξανά τον χωρισμό τους, αλλά με αντιστραμμένους ρόλους . “ I'm the one who should be sorry, James. You thought I stopped loving you. But I never did. I loved you with my last breath” λέει ο Angelus και πολλές ρομαντικές καρδιές κάνουν κρακ και σπάνε. Μαγεία σκέτη. Και κάπως έτσι φτάνουμε στο Becoming, στο επεισόδιο που από κακή συνεννόηση η Buffy σκοτώνει τον Angel ακριβώς το λεπτό που έχει ανακτήσει την ψυχή του. Μην σου τύχει, πραγματικά.

Buffy: Shh... don't worry about it. I love you.Angel: I love you.Buffy: Close your eyes.

Συγκλονιστική τηλεόραση, το β μισό της 2^ης σεζόν είναι από τα καλυτέρα πράγματα ever και σκέψου, αναγνώστη, ότι τους βαριέμαι μαζί και παρόλα αυτά μονολογώ τόση ώρα για αυτούς τους δυο. Αν με έπειθε η επικότητα της αγάπης τους και αν ο Angel δεν είχε καρδιά αγκινάρα που αγαπά εξίσου παραφορά Darla και Cordelia, μπορεί με τέτοιο υλικό από άποψη σεναρίου, να είχα γράψει τρία ποστ μόνο για αυτούς. Δεν θα το κάνω γιατί αν ήταν να με πιάσει ντελίριο θα το πάθαινα μόνο για τον Spike. 

 Αχ Spike, Spike, Spike. Το αγόρι το αλήτικο με το ξανθό σαντρέ μαλλί, την ψυχωτική γκόμενα, την αγάπη για την Ποπ Κουλτούρα και την αντιμετώπιση των ανθρώπων ως happy meals με πόδια. Αχ και βαχ και ξανά αχ, τι να σου λέω αναγνώστη, αγάπες από τις λίγες το αγόρι και με βλέπω να παρασέρνομαι. Μαζί με την τρελή και αλλοπαρμένη Drusilla, οι δυο vamp versions των Sid & Nancy, φτάνουν στο Sunnydale σαν το επόμενό Big Bad. Παλιοί γνώριμοι με τον Angel, γίνονται τρελοπαρεακι όταν μεταμορφώνεται σε Angelus και προσπαθούν να φέρουν την αποκάλυψη. Ο Spike είναι αστείος, κουλ, ετοιμόλογος, χαριτωμένος με την πιο αντρουά έννοια που μπορώ να εννοήσω. Μερικά από τα ξεκαρδιστικότερα επεισόδια, τον έχουν πρωταγωνιστή (ποιος δε τον θυμάται να κλαίει στην αγκαλιά της Willow ή να είναι δεμένος και να μιλεί για σαπουνόπερες) αλλά τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια του, είναι με τα κορίτσια του. Είτε μιλάμε για την αρρωστημένη του αγάπη με την  Dru είτε με την έμμονη του με την Buffy, ο Spike ξέρει να αγαπά και το αποδεικνύει.  Και στη τελική, το αγόρι δεν έχει ψυχή για να μπορεί να είναι γλυκούλης όλη μέρα κάθε μέρα και παρόλα αυτά τα καταφέρνει εξαιρετικά και δεν σταματά ποτέ να προσπαθεί να βελτιωθεί. Δικά του λόγια:  «Something's happening to me. I can't stop thinking about you. » Και όταν συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να τον αγαπήσει, δε διστάζει να παρακαλέσει: «Just give me something, a crumb, the barest smidgen. Tell me maybe, someday, there's a chance. » Όλα είναι μάταια όμως, η Buffy είναι πολύ κατεστραμμένη ψυχολογικά για να μπορέσει να νοιαστεί και αυτό τον συνθλιβεί, παρότι χωρίς ψυχή: «Let me rest in peace, let me get some sleep. Let me take my love and bury it in a hole six foot deep. I can lay my body down but I can't find my sweet release. Let me rest in peace.» Αλλά η Buffy δεν μπορεί να τον αγαπήσει και σαδιστικά του το λέει κατάμουτρα σε κάθε ευκαιρία, παρότι δεν σταματά ποτέ να ζητά την βοήθεια και την παρέα του.  «Buffy, shame on you. Why does a man do what he mustn't? For her. To be hers. To be the kind of man who would nev- To be a kind of man. And she shall look on him with forgiveness... and everybody will forgive and love. And he will be loved. So everything's okay, right? C-can we rest now? Buffy? Can we rest?» Παρόλο που του φορτώνει όλες τις χαμαλοδουλειές, ακόμα και το Κλειδί και διαρκώς τον υποτιμά, ο Spike παραμερίζει τον εγωισμό του και παραδέχεται πως ξέρει ότι δεν θα τον αγαπήσει ποτέ, αλλά πάντα θα εκτιμά το γεγονότος πως του φέρεται σαν άνδρα και όχι σαν τέρας. Και στην τελική πάντα θα αγαπάμε τον Spike όχι μόνο γιατί γκρέμισαν ένα ολόκληρο σπίτι όταν έκαναν σεξ(αααχ) αλλά γιατί την τελευταία νύχτα πριν την καταστροφή της λέει " hundred plus years and there's only one thing I've ever been sure of. You. Hey, look at me. I'm not asking you for anything. When I say I love you, it's not because I want you, or because I can't have you. It has nothing to do with me. I love what you are, what you do, how you try. I've seen your kindness and your strength. I've seen the best and the worst of you and I understand with perfect clarity exactly what you are. You are a hell of a woman. You're the one, Buffy." Και τέλος πάντων μωρη Buffy, τι άλλο θες για να μείνεις με το αγόρι; Εδώ, τραβιόσουν επί μήνες με τον ανύπαρκτο Ραιλι, ξεπέρνα το, ο Angel δεν μπορεί να είναι μαζί σου, εκτιμά τουλάχιστον το παιδί που παλεύει για σένα όλη μέρα κάθε μέρα και στο τέλος ΠΕΘΑΝΕ ΓΙΑ ΣΕΝΑ. Νισάφι, κοπελιά.

  Κλείνοντας αυτό το μαραθώνιο και διόλου αντικειμενικό αφιέρωμα, θα πω ότι ακόμα και αν δε θες να βλέπεις βαμπιρια,  κάνε μια χάρη στον εαυτό σου και δες αυτά, μόνα τους και μη ξαναδείς τίποτα άλλο σχετικό: 2x14 Innocence, 2x17 Passion, 2x21/22 Becoming, 3x09 The Wish, 3x10 Amends, 4x10 Hush(δεν μέλανε κα-θο-λου, ανατριχίλα σκέτη), 4x22 Restless(σουρεαλισμός που θα ζήλευε το Twin Peaks), 5x16 The Body(μιλά για τον θάνατο με τρόπο που συναγωνίζεται τον μάστορα του είδους, Six feet under),5x22 The Gift, 6x07 Once More, with Feeling (έτσι θα ;eprepeνα είναι τα μιουζικαλ)6x17 Normal Again, 6x19 Seeing Red, 6x22 Grave, 7x05 Selfless,7x07 Conversations with Dead People, 7x16 Storyteller, 7x22 Chosen. Αγάπη μόνο και που να δείτε τι θα γράψω στο Angel review, που έχω και μια αδυναμία παραπάνω.

Wire- Full Series review

(δεν εχει κανα σπουδαιο σποιλερ, απολαυστε με δικη σας ευθύνη από δω και κατω)

Το "The Wire" είναι Αμερικάνικη, αστυνομική σειρά του HBO. Ξεκίνησε το 2002 και στις πέντε σεζόν του, κυριολεκτικά άλλαξε τον τρόπο που βλέπουμε τηλεόραση γενικά, αστυνομικές σειρές ειδικά. Με ντοκυμανταιρίστικη υφή, πολλούς ερασιτέχνες ηθοποιούς -πολλοί εκ των οποίων είχαν υπάρξει πραγματικοί εγκληματίες- ξεχωρίζει τόσο για το ωμό ρεαλισμό της όσο και για τη μαυρίλα που την χαρακτηρίζει. Είναι μια σειρά- γροθιά στο στομάχι, η θέαση της οποίας απαιτεί μεγαλες αντοχές. Έχει πολλούς πρωταγωνιστές, είναι αργοσυρτη(αλλα όχι βαρετή) και πραγματεύεται τις ιστορίες των φτωχών της Βαλτιμόρης, ένα θέμα όχι τόσο εύπεπτο για τους πολλούς. Αυτός είναι και ο λόγος που παρότι θεωρείται καθολικά ως αριστούργημα, τιμήθηκε με μετρημένα βραβεία.

   Το μεγαλύτερο προτέρημα της σειράς είναι ότι δεν διαλέγει πλευρές, δεν εξιδανικεύει, δεν ηθικολογεί. Από την μια ξετυλίγει τις ιστορίες των ανθρώπων του νομού και της τάξης και από την άλλη, την ζωή των παρανόμων. Ωστόσο, δεν δίνει μασημένη τροφή και αφήνει τον θεατή να προβληματιστεί και να κρίνει. Άλλωστε κάνεις από τους «καλούς» ή τους «κακούς» δεν είναι μονόπλευρα «καλός» ή «κακός». Δεν υπάρχει άσπρο και μαύρο, όλοι κινούνται στις αποχρώσεις του γκρίζου.

Μα πάνω από όλα το Wire είναι ένα φιλόδοξο έργο. Καταπιάστηκε με ένα πολύ ευρύ και ιδιαίτερο θέμα, την διαφθορά του Συστήματος, αλλά δεν έκανε τσαπατσουλιές. Με χειρουργική ακρίβεια ανατέμνει την έννοια της διαφθοράς, ξεχωρίζει τις θεματικές της και σε κάθε σεζόν τις εξαντλεί. Κάθε σαιζόν εστιάζεται και σε μια διαφορετική περιοχή της Βαλτιμόρης και σε μια διαιρετική πτυχή του αδηφάγου Συστήματος. Η πρώτη σαιζόν ασχολείται με το Νόμο (Αστυνομία & Δικαστήρια), η δεύτερη σαιζόν με τα συνδικάτα, η τρίτη  με την πολιτική και το τέρας της γραφειοκρατίας. Η τέταρτη με την παιδεία και η τελευταία με τον τύπο.

  Φυσικά το Wire δεν βαυκαλίζεται και δεν πουλά φούμαρα. Δεν είναι δυνατόν να νικηθεί το Συστημα,μονο κάποιες μικρές νίκες μπορούν να προσφέρουν μια κάποια λύση. Και πάλι όμως, μετά από κάθε νίκη, μετά από κάθε θυσία, το Σύστημα ανασυγκροτείται και επανέρχεται πιο δυνατό και πιο λυσσασμένο, έτοιμο να εξοντώσει όποιον αντιστέκεται. Και αυτό που μένει στο τέλος(φιναλε σεζόν/σειράς) είναι η πνιγηρή διαπίστωση ότι σε ένα κόσμο διεφθαρμένο, μια κοινωνία κουρασμένη, ο αγώνας των λίγων δεν θα δικαιωθεί ποτέ. Γιατί το Τέρας είναι παντοδύναμο και μετρημένοι Δον Κιχώτηδες δεν θα μπορέσουν να το σκοτώσουν.

 Καμία ανάλυση της σειράς όμως, δεν θα είναι πλήρης, χωρίς αναφορά στους χαρακτήρες της. Η αλήθεια είναι ότι διαθέτει παρά πολλούς χαρακτήρες και σε κάθε σεζόν προστίθενται παραπάνω. Παρότι κάθε σεζόν η σειρά μετακομίζει σε άλλο σημείο της Βαλτιμόρης, δεν ξεχνά τους ήρωες και ακούραστα συνεχίζει να τους ακλουθεί όλους. Οι περισσότερες ιστορίες μπλέκονται μεταξύ τους, ακόμα και αν μεσολαβούν πολλές σεζόν αναμεταξύ τους γιαυτό το Wire είναι μια σειρά που πρέπει να την παρακολουθείς με θρησκευτική ευλάβεια. Αλλιώς, είσαι καταδικασμένος να μη προσέξεις λεπτομέρειες που λίγα ή πολλά επεισόδια αργότερα θα έχουν ζωτική σημασία.

 Όταν ξεκίνησα την θέαση της, η σειρά με άγχωσε πολύ. Παρά πολλά πρόσωπα, πολλές παράλληλες ιστορίες, απίστευτη αργκό, όποτε λίγο απελπίστηκα γιατί συνειδητοποίησα ότι απαιτούσε την αμέριστη προσοχή μου. Ωστόσο, δε κιότεψα, παρακολούθησα με προσοχή, αγάπη και προδερμ και ω του θαύματος λίγο πριν το  φανταστικό φινάλε, όλα μπήκαν στη θέση τους, σαν κομμάτια του πάζλ και πλέον τίποτα δεν ήταν ασαφές. Αυτό απαιτεί μεγάλη τέχνη. Δεν είναι εύκολο να ενώσεις φαινομενικά ασύνδετα κομμάτια, αμέτρητα άτομα και ιστορίες και στο τέλος όχι μόνο να μη μπερδευτεί κάνεις αλλά να οδηγηθείς σε ένα συγκλονιστικό φινάλε. Για να μην επαναλαμβάνομαι να πω ότι σε κάθε σεζόν είχα παρόμοιο πρόβλημα. Και κάθε φορά λυνόταν το ίδιο μαγικά. Αυτό που λάτρεψα είναι ότι κάθε επεισόδιο τέλειωνε στο κατάλληλο σημείο που με ωθούσε να δω το επόμενο επεισόδιο άμεσα. Φοβερή μαγκιά για ένα έργο που βασίζεται στο αργό ξετύλιγμα και δεν ποντάρει σε φτηνούς εντυπωσιασμούς.

 Σε κάθε πλάνο, επεισόδιο, ιστορία πρωταγωνιστές είναι οι άνθρωποι και το Σύστημα. Για το Σύστημα μιλήσαμε, είναι αμείλικτο και τρώει τους ανθρώπους. Ποιοι είναι όμως, οι άνθρωποι;

Σε έναν διεφθαρμένο κόσμο κανείς από τους "καλούς" δεν είναι προσκοπάκια. Άλλος είναι βίαιος, άλλος κλέβει χρήματα, άλλος έχει οικογενειακά προβλήματα, όλοι έχουν κουβαλάνε αμαρτίες. Πολλές. Αλλά ούτε οι κακοί, είναι μόνο κακοί. Έχουν ανθρώπους που αγαπούν, έχουν δική τους ηθική, συχνά έπιανα τον εαυτό μου να τους νοιάζομαι. Ακόμα και οι δολοφόνος με την κοντόκανη ο Ομάρ, ο φόβος και ο τρόμος της πολης, είναι ένας συγκλονιστικός χαρακτήρας που γεμίζει την οθόνη και –δικαιολογημένα- διαθέτει το μεγαλύτερο φαν κλαμπ από όλους τους ήρωες. Βασικά ο Ομάρ είναι από μόνος του, ένας λόγος να δει ο οποιεσδήποτε Wire. Ένας Ρομπέν των Φτωχών, ένας υπεράνθρωπος, η ζωντανή απόδειξη πως αν ξέρεις να γραφείς μπορείς να δημιουργήσεις απόλυτα ζωντανούς χαρακτήρες.

 Αυτό όμως που μπορεί να σκοτώσει κάθε αισιοδοξία που διαθέτει ο όρμος θεατής είναι οι ανήλικοι πρωταγωνιστές. Στις ιστορίες συμμετέχουν από μικρά παιδάκια μέχρι έφηβοι και μέχρι να φτάσεις στην 4^η σεζόν που είναι αφιερωμένη στα σχολεία, έχεις ήδη ένα στομάχι κόμπο και φοβάσαι τι άλλο θα πάθουν οι αθώες ψυχές.  Μην αναρωτιέσαι αναγνώστη, πολλά παθαίνουν. Και δυστυχώς τίποτα δε γίνεται χάριν μελοδραματισμού, αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι αυτά κάπου εκεί έξω γίνονται. Καθημερινά.

 Και δίπλα στις διαλυμένες παιδικές υπάρξεις υπάρχουν και οι αστυνομικοί, αυτοί οι άνθρωποι με τα τόσα λάθη και τα ακόμα περισσότερα πάθη. Σε κάθε σεζόν, τους βλέπουμε να δουλεύουν αδιάκοπα, να πήζουν από την ατελείωτη γραφειοκρατία, να παραμερίζουν την προσωπική τους ηρεμία και ευτυχία. Διαρκώς προσπαθούν και σαν ελάχιστη επιβράβευση κάπου, κάποτε συλλαμβάνουν μερικούς. Άλλοι είναι σημαντικοί, αλλά είναι δευτερότριτοι, κάνεις δεν είναι μεγάλο κεφάλι. Ακόμα και όταν φτάσουν στο μεγάλο κεφάλι και είναι έτοιμοι να ανασάνουν, σαν άλλη Λερναία Ύδρα, ξεπετάγεται ένα δεύτερο κεφάλι, κάπου άλλου. Και το κυνήγι ξεκινά από την αρχή, οι αστυνομικοί μαζεύουν τα κομμάτια τους, οι αμαρτωλοί της πολης ψάχνουν να βρουν το αποκούμπι τους, να βγει κάπως η επομένη μέρα.

 Όταν λέμε αμαρτωλούς δεν εννοούμε μόνο τους πρεζεμπορους και τους δολοφόνους. Είναι και οι απλοί άνθρωποι όπως ο Φρανκ της 2^ης σεζόν που απλώς ήθελε να βοηθήσει το σωματείο του. Πολλά λάθη ο Φρανκ, αλλά τα έκανε οδηγούμενος από μια προσωπική αίσθηση ηθικής. Δικαιολογημένος; Όχι. Αλλά όταν είσαι καταδικασμένος από την πρώτη μέρα της ζωής σου στη φτώχεια και το περιθώριο, πόσο καλός άνθρωπος μπορεί να γίνεις; Είναι και κάποιοι άλλοι όπως οι πολλά βαρείς και όχι, Στριγκερ Μπελ και Εηβον, δυο ευφυείς άνθρωποι, με μεγάλα όνειρα, που βλέποντας τα έργα και τις ημέρες τους, δεν μπορείς να αναρωτηθείς πως θα είχαν καταλήξει αν είχαν πάρει άλλη πορεία πλεύσης στην ζωή τους. Είναι τα διάφορα ορφανά που ανδρώνονται στους δρόμους μην έχοντας άλλη εναλλακτική, είναι οι αποφυλακισμένοι που προσπαθούν να αλλάζουν σελίδα αλλά το παρελθόν σαν βαράκι τους κρατεί πίσω. Δε θυμώνω με τα παιδιά όμως ούτε με τις μανάδες, ούτε με όσους που θεωρούν αυτή τη ζωή σαν μόνη επιλογή. Όχι. Τι να περιμένω σε μια κοινωνία με διαλυμένα σχολεία, που οι δάσκαλοι μαγειρεύουν τους βαθμούς για να μην τους κλείσουν και υποχρεώνουν παιδιά που δε ξέρουν το όνομα τους να γράφουν να ακολούθουν απαρέγκλιτα το επίσημο πρόγραμμα; Δε θα έπρεπε να υπάρχει κάποια άλλη προσέγγιση για τα παιδιά που ζουν σε τέτοιες κοινωνίες;  Είναι δυνατόν να κλείνουν εκπαιδευτικά πρόγραμμα την στιγμή που όλοι γνωρίζουμε ότι η ελπίδα ανθίζει μόνο μέσα από την παιδεία; Αλλά φυσικά, σε μια παρηκμασμένη κοινωνία που τα λεφτά αλλάζουν χεριά κάθε λεπτό, κάνεις δεν νοιάζεται να θέσει τα θεμέλια για το μέλλον. Και δυστυχως αυτα γι-νο-νται. 

 Και κάπου εκεί φτάνουμε στη πέμπτη σεζόν που μόνο η σκέψη της με γεμίζει θλίψη. Όχι, δεν είναι υπερβολή άλλωστε σκοπός της τέχνης είναι να συγκινήσει, να προβληματίσει, να θέσει ερωτήματα. Ελεεινοί χαρτογιακάδες ανεβαίνουν στην ιεραρχία, οι τίμιοι καταλήγουν άνεργοι ή ξεχασμένοι, οι έσχατοι έσονται πρώτοι παντού, το αρχηγιλίκι των ναρκωτικών αλλάζει διαρκώς χεριά. Και το θλιβερό είναι ότι πάντα θα αλλάζει και πάντα κάποιος Μακ Νάλτη θα τους κυνηγά. Και μετά κάποιος άλλος. Και πάντα θα καταλήγουμε στην προφητική σκηνή της πρώτης σεζόν που δυο πιτσιρίκια του δρόμου παίζουν σκάκι: 

Υπέροχο

Sopranos- Full series review

 Οι Σοπράνος (The Sopranos) είναι μια από τις πιο επιτυχημένες αμερικανικές σειρές, με παγκόσμια αποδοχή, όχι μόνο από κοινό και κριτικούς αλλά και από άποψη βραβείων. Βασισμένη σε κλασικές ταινίες μαφίας όπως «Ο Νονός» του Κόπολα ή το «Goodfellas», διηγείται την ιστορία μιας οικογένειας στο Νιού Τζέρσεϊ των ΗΠΑ. Ο πατέρας, Τόνι Σοπράνο (James Gandolfini), είναι ο αρχηγός μιας μαφιόζικης φαμίλιας. Είναι σκληρός άνδρας, αδίστακτος εγκληματίας αλλά ταυτόχρονος οικογενειάρχης και ψυχολογικά ασταθής. Οι συχνές κρίσεις πανικού τον οδηγούν στον καναπέ μιας Ιταλοαμερικάνας ψυχίατρου (Lorraine Bracco) και καθόλην τη διάρκεια της σειράς προσπαθεί να λύσει τα πολλά ψυχολογικά του προβλήματα, να είναι κάλος σύζυγος και πατέρας αλλά και αμείλικτος μαφιόζος.

Σύζυγος του η  Καρμέλα (Eddie Falco), μια τυπική Ιταλοαμερινιδα νεόπλουτη νοικοκυρά που πνίγεται στην σχέση της με τον άνδρα της αλλά ούσα θρήσκα καθολική, αρνείται να χωρίσει. Την χαρούμενη οικογένεια συμπληρώνουν ο 'Άντονι Τζούνιορ (Robert Iler) και η Μέντοου (Jamie Lynn Singler), οι όποιοι διαρκώς προσπαθούν να ζήσουν φυσιολογικά αλλά ποτέ δε τα καταφέρνουν.

Last but not least, ειδική μνεία αξίζει στον προστατευόμενο ανιψιό του Τόνι τον Κριστοφερ (Michael Imperioli), ο οποίος με τον καιρό καταφέρνει να ανεβεί τα σκαλοπάτια της ιεραρχίας στη φαμίλια αλλά και να χτισθεί μια όμορφη και δύσκολη σχέση με την αγαπημένη του, Αντριάνα.

Ας αφήσουμε όμως την εισαγωγή και ας μιλήσουμε για αυτήν την συγκλονιστική σειρά, που αξίζει κάθε μια από τις αμέτρητες αναλύσεις που γράφηκαν για αυτήν, όπως και κάθε υπόκλιση σεβασμού από εμάς τους φανατικούς οπαδούς της.

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΟ ΣΠΟΙΛΕΡ, ΜΗ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΟΥΤΕ ΜΙΣΗ ΓΡΑΜΜΗ ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΔΕΙ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΣΕΙΡΑ. ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ: ΜΗΝ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ.

Καταρχήν, η μισή ομορφιά είναι το καστ της, ένα από τα καλυτέρα οποιασδήποτε σειράς. Ο Τόνυ και η Καρμελα μαγνητίζουν με τις ερμηνείες τους, πείθουν οτι δεν υποδύονται τους χαρακτήρες αλλά ότι είναι οι χαρακτηρες. Προσωπικές αδυναμίες ο Κρις και η Αντριάνα με το 5.12 να είναι χαραγμενο στην μνημη οχι μονο σαν υπερ-στεναχωρο στορυ αλλα και σαν ερμηνειες. Τρελη μορφή ο θεούλης Σολ, η απολυτή μίξη καλής ηθοποιίας, στυλ και απίστευτης σκατόφατσας.

Φυσικά, θα μπορούσα να μιλήσω για την συγκλονιστική μουσική ή την κινηματογραφική σκηνοθεσία αλλά θα αναφερθώ κατά βάση για αυτό που είναι πραγματικά υπόδειγμα προς μίμηση, το σενάριο. Παρά τα μέτρια επεισόδια ή τους ενίοτε τρομερά αργόσυρτους ρυθμούς, η σειρά διαθέτει ένα σενάριο καλοδουλεμένο, σαν δαντελένιο σεμεδάκι. Κάθε επιμέρους ιστορία, δίνει άφθονο υλικό για σκέψη και προβληματισμό αφού με όχημα την μαφιόζικη κουλτούρα,  ο Chase παραδιδει μια πραγματεια πάνω στον ανθρώπινο ψυχισμό και τα όρια, τα τόσο λεπτά να ξεπεραστούν.

Ο Τόνυ είναι ένας εγκληματίας, ένας άνθρωπος με χαλαρή ηθικη και δικούς τους κανονες. Κάθε λεπτό που περνάει, μεταμορφώνεται σε ενα ανθρωπόμορφο τερας που δεν δισταζει να ποδοπατησει καθε γραπτο και αγραφο νόμο, χωρις φόβο αλλα με πολυ παθος. Τρώει σαν ζώο, άπατά την Καρμέλα λες και δεν έχει ξαναδεί γυναίκα ποτέ του,  σκοτώνει φίλους δίχως να υπάρχει πάντα εμφανής αφορμή και λίγο πριν το Τέλος διαπράττει την έσχατη ύβρη, σκοτώνοντας τους πιο αγαπημένους του. Δεν σέβεται ούτε τους στοιχειωδέστερους μαφιόζικους κανόνες, νομίζει ότι είναι το κέντρο του κόσμου και παρότι αντιλαμβάνεται ότι είναι ένας αλάθητος εγκληματίας που σκορπά τον πόνο, δε του περνάει καν από το μυαλό ότι ίσως δεν είναι ο καλος άνθρωπος που πιστεύει. Παρόλα αυτά δεν είναι στερεοτυπικά κάλος ή κακός, είναι το απολυτό γκρίζο. Στα καλά του είναι αγγελούδι, στα κακά του είναι ο Διάολος προσωποποιημένος.

Από την άλλη έχουμε την Καρμέλα που δεν κρύβω ότι για πολλά πολλά επεισόδια ήταν από τις πολύ αγαπημένες μου. Σιγά σιγά συνειδητοποίησα ότι δεν είναι καθόλου για λύπηση γιατί ξέρει πολύ καλά που έμπλεξε και όπως αποδεικνύεται ήταν πάντα πολύ ευχαριστημένη με την ζωή της. Ένα αμάξι, μια γούνα, ένα ακριβό γεύμα είναι ότι χρειάζεται για να κοιτάξει μακριά και να πει χαμογελαστά στους ξένους αλλά πάνω από όλα στον εαυτό της ότι ναι, ναι όλα καλά. Είναι μια ανόητη γυναίκα που για τον πλούτο και την δύναμη, παραμέρισε κάθε έννοια γυναικείας αυτοεκτίμησης και όχι μόνο έμεινε παντρεμένη με έναν άνδρα σαν το Τόνυ, αλλά του γέννησε δυο παιδιά, τα όποια καταστράφηκαν κάτω από την βαριά σκιά των γονιών τους. Και όχι, καταστροφή δεν είναι μόνο ο θάνατος, αλλά και η ψυχολογική ισοπέδωση.

Η κόρη, η τόσο ανεξάρτητη και ιδεολόγα καταλήγει μια θλιβερή βολεμένη γυναικούλα, κατ’ εικόνα και ομοίωση της μητέρας της. Δυστυχώς όμως, έχει πάρει και τα χούγια του πατρός της. Έτσι, όταν μεταμορφώνεται σε δικηγόρο μαφιόζων, δεν έχει καν την τσίπα να παραδεχτεί πόσο ξεπουλήθηκε αλλά βαυκαλίζεται, πιστεύοντας ότι είναι προστάτιδα των απανταχού αδικημένων. Και ποιος μεγαλύτερος αδικημένος από τον πατερούλη, που τόσο άδικα καταδιώκεται από το κακό ΦΒΙ που τον κυνηγά μόνο και μόνο επειδή είναι μετανάστης;  Θλίβομαι, θυμώνω αλλά πάνω από όλα ντρέπομαι γιατί δυστυχώς πάντα θα υπάρχουν γυναίκες σαν την Μέντοου που όχι μόνο εθελοτυφλούν αλλά έχουν και την μασημένη δικαιολογία έτοιμη για να την φτύσουν σε όποιον ρωτήσει.

Ο γιος, ανεπρόκοπος, τεμπέλης, χωρίς στόχο και ενδιαφέρον για τίποτα κληρονομεί όλα τα ψυχοσωματικά από τον πατέρα του. Βεβαία, δεν παίρνει ούτε την σκληρότητα, ούτε του στυλ του Τόνυ και γιαυτό άλλωστε δεν κερδίζει ποτέ το σεβασμό του. Όπως η αδερφή του, εγκαταλείπει ταχύτατα την οικολογική και χίπικη συνείδηση του και κάνει σαφές ότι είναι ένας γιος άξιος των γονιών του, ένα ανόητο πλάσμα που έμαθε να τα μετράει όλα με τα χρήματα.  

 Και με τούτα και με εκείνα, φτάνουμε σε αυτό που για μένα είναι η βάση της σειράς, η οικογένεια και το πόσο  αδιανόητα μεγάλη είναι η επιρροή στα νεωτέρα μέλη της. Από τα πρώτα επεισόδια ο Τόνυ συνειδητοποιεί ότι η μάνα του έκλεψε την ανθρωπιά από αυτόν και την αδελφή του και τους έκανε κενά κουφάρια, φαντάσματα αληθινών ανθρώπων. Με την βοήθεια της τρελό-ψυχιάτρου του, νιώθει τις ένοχες και τις τύχεις να τον πνιγούν, αλλά αυτός δεν μετανοεί. Αντιθέτως, τις διώχνει μακριά σαν το χνούδι στο σακάκι και αρνείται να διορθώσει το οτιδήποτε. Βλέπει τα παιδιά του να μεταμορφώνονται στις χειρότερες εκδοχές τους και αυτός κλείνει τα μάτια και αυτοσυγχαιρεται για τα καμάρια που εξέθρεψε. Αν η κατάρα της ανθρωπότητας είναι να επαναλαμβάνουμε όλοι τα λάθη και τα πάθη μας ποτέ θα έρθει η λύτρωση; Όλοι μας θα γίνουμε κάποτε η γονείς μας και θα καμαρώνουμε που πλέον γίναμε ότι κάποτε μας πλήγωσε; Άραγε αλλάζει ο άνθρωπος η απλά ό,τι γεννιόμαστε είμαστε; Και τέλος πάντων ποσό τρομακτικό είναι το μήνυμα της σειράς ότι όλα προκύπτουν από τα παιδικά μας βιώματα και ότι παρά τις εσαεί προσπάθειες να γλυτώσουμε από τους γονείς μας, εν τέλει καταλήγουμε ίδιοι; Α-να-τρι-χια-στι-κο.

 Από τους υπόλοιπους μαφιόζους, όλοι βυθίζονται σιγά σιγά στο σκοτάδι που ξερνά παντού γύρω του ο Τόνυ. Καλοί άνθρωποι γίνονται φονιάδες χωρίς δεύτερη σκέψη, φίλοι σκοτώνουν φίλους, άλλοι παλεύουν μέχρι τέλους να διατηρήσουν ένα ξεθωριασμένο στάτους κβο και όλοι καταλήγουν νεκροί, είτε κυριολεκτικά είτε μεταφορικά.

Και τότε γιατί πολεμούσαν; Γιατί τόσες προσωπικές θυσίες, τόσα εγκλήματα, τόσος πόνος, τόσοι θάνατοι; Ποιο το νόημα των επίλογων τους; Άξιζε που όλοι τους κλείδωσαν μακριά την ανθρωπιά τους και πλέον είναι ανίκανοι να νοιαστούν ακόμα και για τους πιο κοντινούς; Είναι τόσο θλιβερή η συνειδητοποίηση ότι τόσοι άνθρωποι βολεύονται και εθελοτυφλούν, νομίζοντας ότι υπηρετούν πατρογονικές άξιες και κυνηγούν το αμερικανικό όνειρο, αλλά αντιθέτως μετασχηματίζονται αργά και σταθερά στην χειρότερη δυνατή εκδοχή τους.

Όσο για το αριστουργηματικό φινάλε, που μου ανέβασε την πίεση κατακόρυφα δεν θα πω τίποτα. Ήταν το ιδανικό κλείσιμο μιας υπεροχής σειράς. Ανοιχτό φινάλε, δεν ξέρουμε αν έζησε, αν πέθανε, αν μπήκε φυλακή, αν έζησε μια ζωή τρομαγμένος. Ότι και να έγινε όμως, ο Τόνυ είναι καταδικασμένος. Γιατί ακόμα και να έζησε εκτός φυλακής είναι ένας τόσο μόνος άνδρας, εγκλωβισμένος στα ψέματα, ανίκανος να νιώσει αληθινή ευτυχία.

Don't stop believing'

Hold on to the feeling'

Streetlights people