Sopranos- Full series review

 Οι Σοπράνος (The Sopranos) είναι μια από τις πιο επιτυχημένες αμερικανικές σειρές, με παγκόσμια αποδοχή, όχι μόνο από κοινό και κριτικούς αλλά και από άποψη βραβείων. Βασισμένη σε κλασικές ταινίες μαφίας όπως «Ο Νονός» του Κόπολα ή το «Goodfellas», διηγείται την ιστορία μιας οικογένειας στο Νιού Τζέρσεϊ των ΗΠΑ. Ο πατέρας, Τόνι Σοπράνο (James Gandolfini), είναι ο αρχηγός μιας μαφιόζικης φαμίλιας. Είναι σκληρός άνδρας, αδίστακτος εγκληματίας αλλά ταυτόχρονος οικογενειάρχης και ψυχολογικά ασταθής. Οι συχνές κρίσεις πανικού τον οδηγούν στον καναπέ μιας Ιταλοαμερικάνας ψυχίατρου (Lorraine Bracco) και καθόλην τη διάρκεια της σειράς προσπαθεί να λύσει τα πολλά ψυχολογικά του προβλήματα, να είναι κάλος σύζυγος και πατέρας αλλά και αμείλικτος μαφιόζος.

Σύζυγος του η  Καρμέλα (Eddie Falco), μια τυπική Ιταλοαμερινιδα νεόπλουτη νοικοκυρά που πνίγεται στην σχέση της με τον άνδρα της αλλά ούσα θρήσκα καθολική, αρνείται να χωρίσει. Την χαρούμενη οικογένεια συμπληρώνουν ο 'Άντονι Τζούνιορ (Robert Iler) και η Μέντοου (Jamie Lynn Singler), οι όποιοι διαρκώς προσπαθούν να ζήσουν φυσιολογικά αλλά ποτέ δε τα καταφέρνουν.

Last but not least, ειδική μνεία αξίζει στον προστατευόμενο ανιψιό του Τόνι τον Κριστοφερ (Michael Imperioli), ο οποίος με τον καιρό καταφέρνει να ανεβεί τα σκαλοπάτια της ιεραρχίας στη φαμίλια αλλά και να χτισθεί μια όμορφη και δύσκολη σχέση με την αγαπημένη του, Αντριάνα.

Ας αφήσουμε όμως την εισαγωγή και ας μιλήσουμε για αυτήν την συγκλονιστική σειρά, που αξίζει κάθε μια από τις αμέτρητες αναλύσεις που γράφηκαν για αυτήν, όπως και κάθε υπόκλιση σεβασμού από εμάς τους φανατικούς οπαδούς της.

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΟ ΣΠΟΙΛΕΡ, ΜΗ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΟΥΤΕ ΜΙΣΗ ΓΡΑΜΜΗ ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΔΕΙ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΣΕΙΡΑ. ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ: ΜΗΝ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ.

Καταρχήν, η μισή ομορφιά είναι το καστ της, ένα από τα καλυτέρα οποιασδήποτε σειράς. Ο Τόνυ και η Καρμελα μαγνητίζουν με τις ερμηνείες τους, πείθουν οτι δεν υποδύονται τους χαρακτήρες αλλά ότι είναι οι χαρακτηρες. Προσωπικές αδυναμίες ο Κρις και η Αντριάνα με το 5.12 να είναι χαραγμενο στην μνημη οχι μονο σαν υπερ-στεναχωρο στορυ αλλα και σαν ερμηνειες. Τρελη μορφή ο θεούλης Σολ, η απολυτή μίξη καλής ηθοποιίας, στυλ και απίστευτης σκατόφατσας.

Φυσικά, θα μπορούσα να μιλήσω για την συγκλονιστική μουσική ή την κινηματογραφική σκηνοθεσία αλλά θα αναφερθώ κατά βάση για αυτό που είναι πραγματικά υπόδειγμα προς μίμηση, το σενάριο. Παρά τα μέτρια επεισόδια ή τους ενίοτε τρομερά αργόσυρτους ρυθμούς, η σειρά διαθέτει ένα σενάριο καλοδουλεμένο, σαν δαντελένιο σεμεδάκι. Κάθε επιμέρους ιστορία, δίνει άφθονο υλικό για σκέψη και προβληματισμό αφού με όχημα την μαφιόζικη κουλτούρα,  ο Chase παραδιδει μια πραγματεια πάνω στον ανθρώπινο ψυχισμό και τα όρια, τα τόσο λεπτά να ξεπεραστούν.

Ο Τόνυ είναι ένας εγκληματίας, ένας άνθρωπος με χαλαρή ηθικη και δικούς τους κανονες. Κάθε λεπτό που περνάει, μεταμορφώνεται σε ενα ανθρωπόμορφο τερας που δεν δισταζει να ποδοπατησει καθε γραπτο και αγραφο νόμο, χωρις φόβο αλλα με πολυ παθος. Τρώει σαν ζώο, άπατά την Καρμέλα λες και δεν έχει ξαναδεί γυναίκα ποτέ του,  σκοτώνει φίλους δίχως να υπάρχει πάντα εμφανής αφορμή και λίγο πριν το Τέλος διαπράττει την έσχατη ύβρη, σκοτώνοντας τους πιο αγαπημένους του. Δεν σέβεται ούτε τους στοιχειωδέστερους μαφιόζικους κανόνες, νομίζει ότι είναι το κέντρο του κόσμου και παρότι αντιλαμβάνεται ότι είναι ένας αλάθητος εγκληματίας που σκορπά τον πόνο, δε του περνάει καν από το μυαλό ότι ίσως δεν είναι ο καλος άνθρωπος που πιστεύει. Παρόλα αυτά δεν είναι στερεοτυπικά κάλος ή κακός, είναι το απολυτό γκρίζο. Στα καλά του είναι αγγελούδι, στα κακά του είναι ο Διάολος προσωποποιημένος.

Από την άλλη έχουμε την Καρμέλα που δεν κρύβω ότι για πολλά πολλά επεισόδια ήταν από τις πολύ αγαπημένες μου. Σιγά σιγά συνειδητοποίησα ότι δεν είναι καθόλου για λύπηση γιατί ξέρει πολύ καλά που έμπλεξε και όπως αποδεικνύεται ήταν πάντα πολύ ευχαριστημένη με την ζωή της. Ένα αμάξι, μια γούνα, ένα ακριβό γεύμα είναι ότι χρειάζεται για να κοιτάξει μακριά και να πει χαμογελαστά στους ξένους αλλά πάνω από όλα στον εαυτό της ότι ναι, ναι όλα καλά. Είναι μια ανόητη γυναίκα που για τον πλούτο και την δύναμη, παραμέρισε κάθε έννοια γυναικείας αυτοεκτίμησης και όχι μόνο έμεινε παντρεμένη με έναν άνδρα σαν το Τόνυ, αλλά του γέννησε δυο παιδιά, τα όποια καταστράφηκαν κάτω από την βαριά σκιά των γονιών τους. Και όχι, καταστροφή δεν είναι μόνο ο θάνατος, αλλά και η ψυχολογική ισοπέδωση.

Η κόρη, η τόσο ανεξάρτητη και ιδεολόγα καταλήγει μια θλιβερή βολεμένη γυναικούλα, κατ’ εικόνα και ομοίωση της μητέρας της. Δυστυχώς όμως, έχει πάρει και τα χούγια του πατρός της. Έτσι, όταν μεταμορφώνεται σε δικηγόρο μαφιόζων, δεν έχει καν την τσίπα να παραδεχτεί πόσο ξεπουλήθηκε αλλά βαυκαλίζεται, πιστεύοντας ότι είναι προστάτιδα των απανταχού αδικημένων. Και ποιος μεγαλύτερος αδικημένος από τον πατερούλη, που τόσο άδικα καταδιώκεται από το κακό ΦΒΙ που τον κυνηγά μόνο και μόνο επειδή είναι μετανάστης;  Θλίβομαι, θυμώνω αλλά πάνω από όλα ντρέπομαι γιατί δυστυχώς πάντα θα υπάρχουν γυναίκες σαν την Μέντοου που όχι μόνο εθελοτυφλούν αλλά έχουν και την μασημένη δικαιολογία έτοιμη για να την φτύσουν σε όποιον ρωτήσει.

Ο γιος, ανεπρόκοπος, τεμπέλης, χωρίς στόχο και ενδιαφέρον για τίποτα κληρονομεί όλα τα ψυχοσωματικά από τον πατέρα του. Βεβαία, δεν παίρνει ούτε την σκληρότητα, ούτε του στυλ του Τόνυ και γιαυτό άλλωστε δεν κερδίζει ποτέ το σεβασμό του. Όπως η αδερφή του, εγκαταλείπει ταχύτατα την οικολογική και χίπικη συνείδηση του και κάνει σαφές ότι είναι ένας γιος άξιος των γονιών του, ένα ανόητο πλάσμα που έμαθε να τα μετράει όλα με τα χρήματα.  

 Και με τούτα και με εκείνα, φτάνουμε σε αυτό που για μένα είναι η βάση της σειράς, η οικογένεια και το πόσο  αδιανόητα μεγάλη είναι η επιρροή στα νεωτέρα μέλη της. Από τα πρώτα επεισόδια ο Τόνυ συνειδητοποιεί ότι η μάνα του έκλεψε την ανθρωπιά από αυτόν και την αδελφή του και τους έκανε κενά κουφάρια, φαντάσματα αληθινών ανθρώπων. Με την βοήθεια της τρελό-ψυχιάτρου του, νιώθει τις ένοχες και τις τύχεις να τον πνιγούν, αλλά αυτός δεν μετανοεί. Αντιθέτως, τις διώχνει μακριά σαν το χνούδι στο σακάκι και αρνείται να διορθώσει το οτιδήποτε. Βλέπει τα παιδιά του να μεταμορφώνονται στις χειρότερες εκδοχές τους και αυτός κλείνει τα μάτια και αυτοσυγχαιρεται για τα καμάρια που εξέθρεψε. Αν η κατάρα της ανθρωπότητας είναι να επαναλαμβάνουμε όλοι τα λάθη και τα πάθη μας ποτέ θα έρθει η λύτρωση; Όλοι μας θα γίνουμε κάποτε η γονείς μας και θα καμαρώνουμε που πλέον γίναμε ότι κάποτε μας πλήγωσε; Άραγε αλλάζει ο άνθρωπος η απλά ό,τι γεννιόμαστε είμαστε; Και τέλος πάντων ποσό τρομακτικό είναι το μήνυμα της σειράς ότι όλα προκύπτουν από τα παιδικά μας βιώματα και ότι παρά τις εσαεί προσπάθειες να γλυτώσουμε από τους γονείς μας, εν τέλει καταλήγουμε ίδιοι; Α-να-τρι-χια-στι-κο.

 Από τους υπόλοιπους μαφιόζους, όλοι βυθίζονται σιγά σιγά στο σκοτάδι που ξερνά παντού γύρω του ο Τόνυ. Καλοί άνθρωποι γίνονται φονιάδες χωρίς δεύτερη σκέψη, φίλοι σκοτώνουν φίλους, άλλοι παλεύουν μέχρι τέλους να διατηρήσουν ένα ξεθωριασμένο στάτους κβο και όλοι καταλήγουν νεκροί, είτε κυριολεκτικά είτε μεταφορικά.

Και τότε γιατί πολεμούσαν; Γιατί τόσες προσωπικές θυσίες, τόσα εγκλήματα, τόσος πόνος, τόσοι θάνατοι; Ποιο το νόημα των επίλογων τους; Άξιζε που όλοι τους κλείδωσαν μακριά την ανθρωπιά τους και πλέον είναι ανίκανοι να νοιαστούν ακόμα και για τους πιο κοντινούς; Είναι τόσο θλιβερή η συνειδητοποίηση ότι τόσοι άνθρωποι βολεύονται και εθελοτυφλούν, νομίζοντας ότι υπηρετούν πατρογονικές άξιες και κυνηγούν το αμερικανικό όνειρο, αλλά αντιθέτως μετασχηματίζονται αργά και σταθερά στην χειρότερη δυνατή εκδοχή τους.

Όσο για το αριστουργηματικό φινάλε, που μου ανέβασε την πίεση κατακόρυφα δεν θα πω τίποτα. Ήταν το ιδανικό κλείσιμο μιας υπεροχής σειράς. Ανοιχτό φινάλε, δεν ξέρουμε αν έζησε, αν πέθανε, αν μπήκε φυλακή, αν έζησε μια ζωή τρομαγμένος. Ότι και να έγινε όμως, ο Τόνυ είναι καταδικασμένος. Γιατί ακόμα και να έζησε εκτός φυλακής είναι ένας τόσο μόνος άνδρας, εγκλωβισμένος στα ψέματα, ανίκανος να νιώσει αληθινή ευτυχία.

Don't stop believing'

Hold on to the feeling'

Streetlights people