Buffy- full seasons review

ΜΗΝ ΔΙΑΒΑΖΕΤΕ ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΔΕΙ ΤΗΝ ΣΕΙΡΑ 

Η Buffy είναι μια έφηβη, μικροκαμωμένη ξανθιά, επιφορτισμένη με το βάρος του κόσμου στους ώμους της. Είναι η chosen one, η βαμπιροκυνηγος που είναι προορισμένη από το πεπρωμένο της να παλουκώνει βαμπίρια. Επίσης, είναι η πρωταγωνίστρια της ομώνυμης σειράς που ξεκίνησε το 1997 και παρότι ολοκληρώθηκε το 2003 δεν σταμάτησε ποτέ να επηρεάζει την οπ κουλτούρα. Το σύμπαν της Buffy έχει αποτελέσει την έμπνευση για μια σειρά κομιξ από την ιδια(περιπου) συγγραφική ομάδα, εκατοντάδων άρθρων, βιβλίων, αναλύσεων, ακόμα και πανεπιστημιακών μαθημάτων. Τι είναι όμως αυτό που έκανε μια σειρά με εφήβους και βάμπιρου να γίνει τόσο αγαπητή τοπ το κοινό και παράλληλα τόσο αποδεκτή από κριτικούς και ειδικούς;

 Σίγουρα δεν είναι τα εφέ. Ειδικά στις πρώτες σεζόν είναι ολίγων τι για γέλια και για κλάματα και παρότι αργότερα βελτιώνονται θεαματικά, ε ποτέ δε θα συγκλονίσουν και κανέναν. Ούτε οι τρομερές ερμηνευτικές ικανότητες των πρωταγωνιστών της, αφού ναι μεν όλοι ήταν από αξιοπρεπείς έως πολύ καλοί, αλλά νταξ, δεν χάνεις και το μυαλό σου. Ε τότε τι; Όλα τα υπόλοιπα είναι η απάντηση, και κάπως έτσι ξεκινά αυτό το review- Love letter.

  Καταρχήν, ας ξεκινήσουμε από τους λεπτοδουλεμένους χαρακτήρες. Είτε μιλάμε για την σοβαρό και μετρημένο Τζαιλς, είτε για την υπεροπτική Κορντήλια, οι χαρακτήρες είναι μελετημένοι στην λεπτομέρεια τους. Ακόμα και οι δεκάδες γ' ρολόι που πέρασαν δεν είναι απλοί κομπάρσοι, αλλά όλοι σε πείθουν για την ιστορία και το παρελθόν τους. Άλλωστε, κάθε μικρό ή μεγάλο arc δεν είναι απλώς μια ιστορία για να γεμίζει το 40λεπτο αλλά μια αλληγορία και ένας προβληματισμός πάνω σε αμέτρητα θέματα. Είτε μέσα από ανέμελες συζητήσεις, είτε μέσα από κυνηγητά με τρομακτικά τέρατα, ο Whedon ανοίγει έναν διάλογο με τους θεατές. Ποιος θα ξεχάσει την ιστορία της μαθήτριας που κυριολεκτικά έγινε αόρατη μιας και δεν ασχολιόταν κάνεις μαζί της; Ή αργότερα που η σειρά θα μιλήσει για την αποδοχή της διαφορετικότητας είτε αυτό σημαίνει να ερωτεύεσαι βαμπίρ, είτε άτομα του ιδίου φύλλου. Με όχημα τις ιστορίες του, ο Whedon μιλά για την διαφορετικότητα, την φιλία, την οικογενειακή αγάπη, την αντιμετώπιση του θανάτου, την ανάγκη να νιώθεις ότι ανήκεις κάπου, τις μεγάλες ευθύνες. Και τα καταφέρνει εξαίρετα. Αυτό δε σημαίνει βέβαια, ότι δεν έχει και ανεκδιήγητα επεισόδια με ρομπότ, τερατο-αυγά, διαβολικές μπύρες, μούμιες και διάφορα αλλά, που αναρωτιέσαι αν όντως το σκεφτήκαν καλά όταν τα έγραφαν. Αυτά όμως είναι λίγα και εκμηδενίζονται μπροστά την δυναμική ενός Hush, body, once more with a feeling ή ακόμα και ξεκαρδιστικών επεισοδίων όπως το  Doppelgangland  ή το “lover's walk”

  Και φτάνουμε στο άλλο μεγάλο όπλο της σειράς που δεν είναι άλλο από την ατάκα. Οι διάλογοι είναι γεμάτοι χιούμορ, είτε μιλάμε για χα-χα χιούμορ είτε black, είτε για επαναλαμβανόμενα αστεία. Αλλά όχι μόνο αυτό. Οι συνήθως πανέξυπνοι διάλογοι βρίθουν ποπ αναφορών και σχόλιων για την επικαιρότητα. Δεν είναι παράδοξο άλλωστε που στα διάφορα σαιτ που αφορούν τη σειρά, θα βρούμε κυριολεκτικά αμέτρητες  ατάκες ή στιχομυθίες, τόσο  προσεγμένες που εκτός ότι είναι αναγνωρίσιμες ακόμα και χρόνια μετά την θέαση των επεισοδίων, βγάζουν απολυτό νόημα και συναίσθημα ακόμα και αν διαβαστούν μεμονωμένα.

 Αλλά ας επανέλθουμε στους ήρωες αυτής της τόσο αγαπημένης σειράς. Από τις πραγματικά πολλές σειρές που χω δει για μετρημένες μπορώ να πω ότι νοιαζόμουν για πολλούς από τους χαρακτήρες. Συνήθως έχω 1, 2 ή 3 αγαπημένους και οι υπόλοιποι δεν με πολυαπασχολουν, ακόμα και αν τους συμπαθώ.  Δε ξέρω τι μαγικά έκαναν οι συγγραφείς αυτής της σειράς όμως και δημιούργησαν τόσο ζωντανούς χαρακτήρες, σε σημείο να νοιάζεσαι περισσότερο για την μακροημέρευση τους, πάρα για την ιστορία καθεαυτή. Και σε αυτό το σημείο να σημειωθεί ότι ο αγαπημένος whedon εστίασε στην δημιουργία δυνατών γυναίκειων χαρακτήρων. Σε όλα του τα έργα οι γυναίκες έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο και σε όλα τις φέρεται με τον δέοντα σεβασμό και εκτίμηση. Η πρωταγωνίστρια είναι η στερεοτυπική μαζορέτα, η ξανθιά, η όχι τόσο ξύπνια και για όνομα του θεού την λένε ΜΠΑΦΥ. Ο θρύλος λέει ότι επιλέχτηκε αυτή η περιγραφή της ηρωίδας γιατί ο δημιουργός θέλησε να ποδοπατήσει τα κλισέ που θέλουν τις ξανθιές και όμορφες να πεθαίνουν στη πρώτη σκηνή κάθε θρίλερ. Στην περίπτωση μας όμως, η Buffy όχι μόνο δεν πέθανε αλλά έγινε ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους τηλεοπτικούς χαρακτήρες και μια υπερηρωίδα που δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα από τις αντίστοιχες των κομιξ. Δεν έμεινε όμως στο ηρωικό του χαρακτήρα της. Επεισόδιο το επεισόδιο την βλέπουμε να μεγαλώνει, να αντιλαμβάνεται τις αβάσταχτες ευθύνες και να φτάσει όχι μόνο να τις αποδεχτεί αλλά να τις αγκαλιάσει. Ο δρόμος προς την ωρίμανση ήταν πολύ δύσκολος, τα βάσανα που πέρασε άφησαν ανεξίτηλα σημάδια πάνω της, αλλά στον απολογισμό είναι μια αξιόλογη γυναίκα και μια άξια υπερασπίστρια της ανθρωπότητας. 

 Η έτερη γυναίκα της συντροφιάς είναι η πάντα χαμογελαστή και αρκετά περίεργη Willow. Από ντροπαλό κοριτσάκι μεταμορφώνεται σε μια ανεξάρτητη, υπέροχη γυναίκα. Όταν κάποτε αποκτά μαγικές δυνάμεις που διαρκώς αυξάνονται, η Αλισον Χανιγκαν αποτυπώνει εξαίρετα την εσωτερική πάλη της ηρωίδας της. Από την μια είναι η αδιανόητη δύναμη που μόνο αυτή μπορεί να διαχειριστεί και από την άλλη είναι η αγάπη της προς τους ανθρώπους της. Η εσωτερική της πάλη αποτυπώνεται εξαιρετικά στην μαύρη και αράχνη από άποψη αισιοδοξίας 6η σεζόν και το συγκεκριμένο season arc μας παραδίδει μερικά από τα πιο αξιομνημόνευτα επεισόδια της σειράς. Και όπως είπαμε και παραπάνω δεν είναι απλώς η ιστορία μιας μάγισσας που ξέφυγε από τον έλεγχο, αλλά μιας γυναίκας που προσπαθούσε να βρει την ταυτότητα και τα όρια της και παραστράτησε. Ποιος είπε άλλωστε ότι ο δρόμος προς την ωρίμανση είναι στρωμένος με ροδοπέταλα;

Θα μπορούσα να γράφω ποστ ατέλειωτα για τους υπέροχους γυναικείους χαρακτήρες της σειράς, αλλά δε θα το κάνω και ο μονός λόγος είναι ότι τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Ας είμαστε λιτοί, όλες τους είναι υπεροχές. Αλλά οι υπέροχες γυναίκες έχουν και υπέροχους συντρόφους και επιτρέψτε μου να αναφερθώ και στην διόλου αμελητέα ρομαντική πλευρά της σειράς. 

 Καταρχήν, ο ένας και μοναδικός Angel, η πρώτη και αιώνια αγάπη της Μπάρι, ενσαρκωμένος από τον ωραίο και μοιραίο David Boreanaz. Δε θα πω ψέματα, δεν με συγκλόνισε ποτέ η ιστορία τους. Θεωρώ ότι ξεκίνησε πολύ γρήγορα, έπεσαν και οι δυο με τα μούτρα ο ένας πάνω στον άλλον και μπορεί να δικαιολογείται σεναριακά γιατί αυτή είναι ένα κοριτσάκι που αντικρίζει έναν μυστηριώδη κούκλο και δικαιολογημένα τρελαίνεται μαζί του και από την άλλη αυτός είναι ένας ιππότης, ερωτευμένος stalker που την παρακολουθούσε πολύ καιρό πριν της μιλήσει, αλλά εγώ δεν πείθομαι. Δικαιολογούνται όλα, αλλά η αγάπη τους δεν είναι από τα πρώτα πράγματα που με απασχολούν όταν μιλώ για την σειρά. Για την ακρίβεια εξετίμησα τον Angel σαν ρόλο και σαν δυναμική πολύ καιρό αργότερα, όταν ξεκίνησα να βλέπω την υπέροχη, ομώνυμη σειρά του. Και σε εκείνη την σειρά, οι δυο τους είχαν ένα από τα πιο σπαραξικάρδια επεισόδια με ερωτευμένα ζευγάρια που χω δει ποτέ. Αλλά αυτά θα τα πούμε στο ανάλογο review. 

 Στην σειρά που μας αφορά σήμερα λοιπόν, η επική αγάπη των δυο ξεκινά από πολύ νωρίς, όταν σαν από μηχανής θεός ο κούκλος με την καμπαρντίνα έσωσε στο πιλότο την Buffy και έκτοτε δεν σταμάτησε ποτέ να την προσέχει. Έχουμε ραντεβουδάκια, μεγάλες αποκαλύψεις σχετικά με την βαμπιροφυση του αγοριού, φιλιά με τον σταυρό της να τον καίει και αυτός να μην κινείται και όλα αυτά κυλούν όμορφα και ρομαντικά μέχρι που φτάνουμε στο απίστευτο δίπτυχο 2.13-4, δυο από τα εμβληματικοτερα επεισόδια της σειράς.  Τα δυο πιτσουνάκια κάνουν γλυκό έρωτα και σαν αλληγορία για την αλλαγή συμπεριφοράς όλων των αγοριών που μεταμορφώνονται μόλις ρίξουν το κορίτσι, ο Angel τερματίζει την έννοια της μεταστροφής. Καταδικασμένος να χάνει την ψυχή του μόλις νιώσει μια στιγμή απόλυτης ευτυχίας, μεταμορφώνεται στον τρομακτικο(και uber cool) Angelus. Στο άλλο review θα μιλήσουμε για το ποσό απόλυτος θεός είναι ο Angelus που ενίοτε, εκμηδενίζει τον πολύ γλυκό και αιωνίως μελαγχολικό Angel, αλλά εδώ θα είμαστε συγκρατημένοι. Στα Surprise/Innocence η Buffy βιώνει την απολυτή ερωτική απόρριψη σε μια σπαραξικάρδια σκηνή που έχει μείνει στην τηλεοπτική ιστορία(Buffy: I don't understand. Was it m-me? Was I not good? Angelus: You were great. Really. I thought you were a pro.) και όχι μόνο αυτό μετά αναγκάζεται να δει τον αγαπημένο της να τρομοκρατεί τους φίλους της. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, σε ένα από τα καλυτέρα επεισόδια που χω δει ποτέ, στο Passion, ο Angelus σκοτώνει την γλυκιά, αθώα Τζενι σε ένα ντελίριο σαδισμου(ποιος ξέχνα τα ροδοπέταλα άραγε;) και μετά το δικαιολογεί ως Πάθος: Passion speaks to us... guides us... Passion rules us all. And we obey. What other choice do we have?. Και αργότερα στο "I Only Have Eyes For You"  ο ακόμα μεγαλύτερος σαδιστής Weldon, έβαλε τα πνεύματα δύο τραγικών εραστών να καταλάβουν την Buffy και τον Angelus, αναγκάζοντάς τους να ζήσουν ξανά τον χωρισμό τους, αλλά με αντιστραμμένους ρόλους . “ I'm the one who should be sorry, James. You thought I stopped loving you. But I never did. I loved you with my last breath” λέει ο Angelus και πολλές ρομαντικές καρδιές κάνουν κρακ και σπάνε. Μαγεία σκέτη. Και κάπως έτσι φτάνουμε στο Becoming, στο επεισόδιο που από κακή συνεννόηση η Buffy σκοτώνει τον Angel ακριβώς το λεπτό που έχει ανακτήσει την ψυχή του. Μην σου τύχει, πραγματικά.

Buffy: Shh... don't worry about it. I love you.Angel: I love you.Buffy: Close your eyes.

Συγκλονιστική τηλεόραση, το β μισό της 2^ης σεζόν είναι από τα καλυτέρα πράγματα ever και σκέψου, αναγνώστη, ότι τους βαριέμαι μαζί και παρόλα αυτά μονολογώ τόση ώρα για αυτούς τους δυο. Αν με έπειθε η επικότητα της αγάπης τους και αν ο Angel δεν είχε καρδιά αγκινάρα που αγαπά εξίσου παραφορά Darla και Cordelia, μπορεί με τέτοιο υλικό από άποψη σεναρίου, να είχα γράψει τρία ποστ μόνο για αυτούς. Δεν θα το κάνω γιατί αν ήταν να με πιάσει ντελίριο θα το πάθαινα μόνο για τον Spike. 

 Αχ Spike, Spike, Spike. Το αγόρι το αλήτικο με το ξανθό σαντρέ μαλλί, την ψυχωτική γκόμενα, την αγάπη για την Ποπ Κουλτούρα και την αντιμετώπιση των ανθρώπων ως happy meals με πόδια. Αχ και βαχ και ξανά αχ, τι να σου λέω αναγνώστη, αγάπες από τις λίγες το αγόρι και με βλέπω να παρασέρνομαι. Μαζί με την τρελή και αλλοπαρμένη Drusilla, οι δυο vamp versions των Sid & Nancy, φτάνουν στο Sunnydale σαν το επόμενό Big Bad. Παλιοί γνώριμοι με τον Angel, γίνονται τρελοπαρεακι όταν μεταμορφώνεται σε Angelus και προσπαθούν να φέρουν την αποκάλυψη. Ο Spike είναι αστείος, κουλ, ετοιμόλογος, χαριτωμένος με την πιο αντρουά έννοια που μπορώ να εννοήσω. Μερικά από τα ξεκαρδιστικότερα επεισόδια, τον έχουν πρωταγωνιστή (ποιος δε τον θυμάται να κλαίει στην αγκαλιά της Willow ή να είναι δεμένος και να μιλεί για σαπουνόπερες) αλλά τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια του, είναι με τα κορίτσια του. Είτε μιλάμε για την αρρωστημένη του αγάπη με την  Dru είτε με την έμμονη του με την Buffy, ο Spike ξέρει να αγαπά και το αποδεικνύει.  Και στη τελική, το αγόρι δεν έχει ψυχή για να μπορεί να είναι γλυκούλης όλη μέρα κάθε μέρα και παρόλα αυτά τα καταφέρνει εξαιρετικά και δεν σταματά ποτέ να προσπαθεί να βελτιωθεί. Δικά του λόγια:  «Something's happening to me. I can't stop thinking about you. » Και όταν συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να τον αγαπήσει, δε διστάζει να παρακαλέσει: «Just give me something, a crumb, the barest smidgen. Tell me maybe, someday, there's a chance. » Όλα είναι μάταια όμως, η Buffy είναι πολύ κατεστραμμένη ψυχολογικά για να μπορέσει να νοιαστεί και αυτό τον συνθλιβεί, παρότι χωρίς ψυχή: «Let me rest in peace, let me get some sleep. Let me take my love and bury it in a hole six foot deep. I can lay my body down but I can't find my sweet release. Let me rest in peace.» Αλλά η Buffy δεν μπορεί να τον αγαπήσει και σαδιστικά του το λέει κατάμουτρα σε κάθε ευκαιρία, παρότι δεν σταματά ποτέ να ζητά την βοήθεια και την παρέα του.  «Buffy, shame on you. Why does a man do what he mustn't? For her. To be hers. To be the kind of man who would nev- To be a kind of man. And she shall look on him with forgiveness... and everybody will forgive and love. And he will be loved. So everything's okay, right? C-can we rest now? Buffy? Can we rest?» Παρόλο που του φορτώνει όλες τις χαμαλοδουλειές, ακόμα και το Κλειδί και διαρκώς τον υποτιμά, ο Spike παραμερίζει τον εγωισμό του και παραδέχεται πως ξέρει ότι δεν θα τον αγαπήσει ποτέ, αλλά πάντα θα εκτιμά το γεγονότος πως του φέρεται σαν άνδρα και όχι σαν τέρας. Και στην τελική πάντα θα αγαπάμε τον Spike όχι μόνο γιατί γκρέμισαν ένα ολόκληρο σπίτι όταν έκαναν σεξ(αααχ) αλλά γιατί την τελευταία νύχτα πριν την καταστροφή της λέει " hundred plus years and there's only one thing I've ever been sure of. You. Hey, look at me. I'm not asking you for anything. When I say I love you, it's not because I want you, or because I can't have you. It has nothing to do with me. I love what you are, what you do, how you try. I've seen your kindness and your strength. I've seen the best and the worst of you and I understand with perfect clarity exactly what you are. You are a hell of a woman. You're the one, Buffy." Και τέλος πάντων μωρη Buffy, τι άλλο θες για να μείνεις με το αγόρι; Εδώ, τραβιόσουν επί μήνες με τον ανύπαρκτο Ραιλι, ξεπέρνα το, ο Angel δεν μπορεί να είναι μαζί σου, εκτιμά τουλάχιστον το παιδί που παλεύει για σένα όλη μέρα κάθε μέρα και στο τέλος ΠΕΘΑΝΕ ΓΙΑ ΣΕΝΑ. Νισάφι, κοπελιά.

  Κλείνοντας αυτό το μαραθώνιο και διόλου αντικειμενικό αφιέρωμα, θα πω ότι ακόμα και αν δε θες να βλέπεις βαμπιρια,  κάνε μια χάρη στον εαυτό σου και δες αυτά, μόνα τους και μη ξαναδείς τίποτα άλλο σχετικό: 2x14 Innocence, 2x17 Passion, 2x21/22 Becoming, 3x09 The Wish, 3x10 Amends, 4x10 Hush(δεν μέλανε κα-θο-λου, ανατριχίλα σκέτη), 4x22 Restless(σουρεαλισμός που θα ζήλευε το Twin Peaks), 5x16 The Body(μιλά για τον θάνατο με τρόπο που συναγωνίζεται τον μάστορα του είδους, Six feet under),5x22 The Gift, 6x07 Once More, with Feeling (έτσι θα ;eprepeνα είναι τα μιουζικαλ)6x17 Normal Again, 6x19 Seeing Red, 6x22 Grave, 7x05 Selfless,7x07 Conversations with Dead People, 7x16 Storyteller, 7x22 Chosen. Αγάπη μόνο και που να δείτε τι θα γράψω στο Angel review, που έχω και μια αδυναμία παραπάνω.