Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

Great expectations

   Το τελευταίο καιρό, μαθαίνω διάφορα παλαβά πράγματα τα οποία θέλω μεν να μοιραστώ αλλά κανένα δεν μπορούσε να σταθεί μόνο του σαν στόρι. Τελικά, σήμερα συνειδητοποίησα ότι όλες αυτές οι μικρές ιστορίες έχουν ένα κοινό παρονομαστή. Όλες, έχουν θέμα τις προσδοκίες, μικρές η μεγάλες, λανθασμένες ή σωστές που έχει ο καθένας από την ζωή του. Θα μου πεις όλοι έχουν προσδοκίες και αλίμονο αν δεν είχαν, αλλά πόσες από αυτές είναι ρεαλιστικές?


    Όπως και στην έκθεση, ας χωρίσουμε αυτό το ποστ κόλαφο σε μικρές χαριτωμένες κατηγορίες για να εξετάσουμε τις αιτίες και τις συνέπειες της μη ρεαλιστικής προσέγγισης της πραγματικότητας. Φυσικά, όλη η ανάλυση εναπόκεινται στην απόλυτα αντικειμενική και αλάνθαστη προσωπική μου θεώρηση των πραγμάτων όποτε ερωτήσεις, απορίες, σχόλια δε ξέρω αν θα γίνουν δεκτά.

   Ας ξεκινήσουμε από το εργασιακό κομμάτι. Γύρω μου βλέπω ανθρώπους είτε με πτυχία είτε χωρίς, που δεν ξέρουν μέχρι που μπορεί να φτάσουν. Φυσικά, υπάρχουν λαμπρές περιπτώσεις ανθρώπων που παράτησαν το γυμνάσιο και μετά ανακάλυψαν κάτι φοβερό και τρομερό ή έγιναν γαμάτοι αθλητές ή πάμπλουτοι επιχειρηματίες αλλά αυτοί δεν είναι το θέμα μας ούτε η ενδεικτική πλειοψηφία. Δυστυχώς όμως, το σύνηθες είναι να ακούς παράλογες απαιτήσεις. Ξέρω, ανθρώπους που σπούδασαν κάτι που δεν είναι καν καθηγητικό ή έχει 10 θέσεις σε σχολεία και διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους ότι διαβάζουν για τον ΑΣΕΠ γιατί αυτό είναι όνειρο ζωής. Πουλάκι μου όμορφο, όταν σπούδαζες ξέρω γω τεχνολογία τροφίμων έλεγες ότι θα μεγαλώσεις και θα γίνεις σουπερ ντουπερ καθηγητής γιατί ως γνωστόν κάθε 2-4 χρόνια προκηρύσσονται 5 θέσεις? Ξέρω άτομο που έκανε το διπλό για να βγάλει την σχολή μου και μετά για κάνα τρίχρονο έδινε και ξανάδινε για μεταπτυχιακό και αναρωτιόταν γιατί δε μπαίνει.  Ξέρω καθηγήτριες που αναρωτιούνται γιατί τα παιδιά κάνουν τόσο σαματά και δεν τις ακούν σαν αγγελάκια. Η γιατί να ακυρώνουν ιδιαίτερα ενώ είναι ευλογημένα να έχουν αυτές ως δασκάλες? Η ξέρω μια άλλη που από τότε που αποφοίτησε έχει κάνει ένα σωρό άσχετα σεμινάρια και συνεχίζει να λέει ότι έχει ένα βιογραφικό ναααααααααα μετά συγχωρήσεως παρότι δεν έχει δουλέψει ούτε μίση ώρα και όλα αυτά που έχει μάθει επί πληρωμής ουσιαστικά δε προσφέρουν κάτι στην αναζήτηση εργασίας. Βεβαία, για να μην είμαι απόλυτη πρέπει να πω ότι τέτοια και αλλά πολλά τραγικά που ξέρω αλλά είμαι κύρια και δε λέω, έχουν την αφορμή τους στο συγκλονιστικό μας εκπαιδευτικό σύστημα. Αν όλοι δεν ήθελαν να γίνουν γιατροί, δικηγόροι η καθηγητές η ζωή όλων μας θα ήταν τόσο πιο εύκολη. Αν δεν σπουδάζαμε πράγματα που δεν έχουν εφαρμογή στην Ελλάδα, δεν θα υπήρχαν τόσο άνθρωποι με πτυχία άνεργοι. Επίσης αν μαθαίναμε ποιες δουλείες έχουν ζήτηση πολλοί από μας θα είχαμε κάνει άλλη επιλογή. Και ναι καθηγήτρια είμαι και εγώ.

  Στον επόμενο τόνο, προχώραμε στο ερωτικό κομμάτι που βασανίζει κόσμο και ντουνιά από τα χρόνια τα παλιά. Ο άνθρωπος είναι συντροφικό ον, του αρέσει η αγάπη και το προδερμ. Ο έρωτας είναι ωραίο συναίσθημα, σου κολλά φτερά στην πλάτη, προσθέτει πεταλούδες στο στομάχι και ηλίθια χαμόγελα στα χείλη. Είναι ωραίος, είναι ανθρωπινός, είναι ζωογόνος δύναμη. Επίσης είναι όπλο που αποβλακώνει τον κόσμο. Σε αυτό το τομέα, οι προσδοκίες είναι ο λόγος που η θα κάνει την σχέση γαμέτη ή θα την ρίξει στα Τάρταρα.  Αν περιμένεις ότι ο άλλος θα είναι κερί αναμμένο για πάντα, ότι πρέπει να σου φέρεται πάντα με τον χ τρόπο, ότι πρέπει πάντα να σε παίρνει τηλέφωνο ψ φόρες, να φορεί τάδε ρούχα, να συναναστρέφεται τους δεινά ανθρώπους ή να μιλεί με συγκεκριμένο τρόπο, τότε κάτι κάνεις λάθος. Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι πολλοί από μας κάνουμε κάποια ή όλα από τα παραπάνω και μετά αναρωτιόμαστε γιατί δεν προχωρεί η ρημάδα η σχέση. Αν έχεις στο μυαλό σου μια προκαθορισμένη προσδοκώμενη συμπεριφορά ποια η πιθανότητα να την βρεις ακριβώς σε ένα άτομο? Δεν θα ήταν καλύτερο αν όλοι περιμέναμε να δούμε τι μπορεί να προσφέρει ο άλλος και μετά να κρίνουμε αν θέλουμε ή όχι να συνεχίσουμε? Δεν είμαστε όλοι για όλα, ούτε όλοι για όλους όποτε αντί να παιδεύουμε αλλήλους ας αποδεχτούμε ότι δε μπορούμε να τα χουμε όλα σετάκι. Το άλλο λάθος είναι οι προσδοκίες των άλλων από μας. Η Ελληνίδα μανά θέλει την κορούλα αποκατεστημένη, άλλωστε η γειτονία μιλάει και όλοι έχουμε μια ξαδέρφη/ξαδέρφη/φίλη που βρήκε το κελεπούρι νωρίς και το παντρεύτηκε κιόλας. Και κάπως έτσι καταλήγουμε να αναλωνόμαστε σε σχέσεις χωρίς μέλλον με ανθρώπους που δε μας ταιριάζουν, με συμβιβασμούς χωρίς τέλος μόνο και μόνο για να μην μείνουμε μόνοι. Αυτό είναι θλιβερό και ακόμα και εγώ που τα λέω έχω πέσει σε τέτοια λούπα αυτολυπησης κάποιες φόρες, αλλά πρέπει να ξέρουμε τι θέλουμε και να μην συμβιβαζόμαστε μέχρι να το αποκτήσουμε.

   Last but not least, το φιλικό κομμάτι είναι ένας τομέας που βασανίζεται από εσφαλμένες προσδοκίες ενώ δε θα πρεπε.  Η ταμπέλα του «κολλητού/ης» μαθαίνουμε από νωρίς ότι πρέπει να μπαίνει σε ένα, δυο, τρία άτομα. Αυτό ξεκάνει από το σχολειό που τα παιδιά είναι δυστυχώς χωρισμένα σε διαφορές ομάδες και οι περισσότεροι πηγαίνουν σετάκια. Τα χρόνια πέρανε, οι κολλητοί πάνε και έρχονται αλλά πολλοί νιώθουν την ανάγκη να έχουν κάποιο κολλητήρι συνεχεία. Αυτό δεν είναι εφικτό και για να λέμε την αλήθεια δεν είναι υγιές. Δεν μπορείς να είσαι όλη μέρα στο τηλέφωνο όπως τότε στο γυμνάσιο, ούτε να λες τα πάντα με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες. Φεύγοντας από το σχολειό το πρώτο που πρέπει να μαθαίνουμε είναι ότι υπάρχουν όρια και ότι κάνεις, φίλος, αδελφός, ο Παπάς ο ίδιος δεν μπορεί να τα υπερβαίνει μονό και μονό επειδή κουβαλά έναν τίτλο. Μεγάλο πράγμα η φιλία, αλλά δυστυχώς παρερμηνεύεται. Πρέπει να μιλάμε με τον χ τρόπο, πρέπει να λέμε τα ψ πράγματα στον τάδε επειδή είναι φίλος ή πρέπει να κάνουμε τα πάντα μαζί ακόμα και αν δε θέλουμε. Εννοείται ότι για να είναι ο άλλος φίλος σου θες να του μιλάς και να κάνεις πράγματα μαζί του αλλά είναι παράλογο να θεωρείς ότι πρέπει να τα κάνεις όλα μαζί του γιατί μπορεί να θυμώσει. Γενικά, το να θυμώνεις γιατί έτσι έπρεπε να φερθεί ο άλλος είναι σχολικού επιπέδου. Δε λέω να είμαστε γαϊδούρια όρθια αλλά και κάνα δε βαριέσαι που και που δεν έβλαψε κανέναν. Όπως επίσης και να λες την πικρή αλήθεια χωρίς φόβο και πάθος, μόνο καλό κάνει σε μια σχέση όποιου είδους και αν είναι.

  Λέγοντας όλα τα παραπάνω, συνειδητοποιώ ότι θα μπορούσα να πω αλλά τόσα αλλά το θέμα μου δεν είναι ένα ηθικοδιδακτικό κείμενο. Άλλωστε ότι έγραψα, τα ξέρετε καλύτερα από μένα. Το θέμα μου είναι να βγω, να το φωνάξω να το πω πως πρέπει επιτέλους να σταματήσουμε να σκαφτόμαστε τι πρέπει να κάνουμε και να γίνουμε όλοι λίγο πιο χαλαροί. Ο επόμενος δε, που θα πει κάνε ότι θες δεν είναι δικό μου θέμα, μονό και μόνο για να μην με ταράζει γιατί μπορεί να λιώσω, θα νιώσει την οργή μου. Ακόμα και αν δεν απευθύνεται σε μένα.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ωραιο ποστακι! Μου αρεσει ο τροπος που σκεφτεσαι και σε γενικες γραμμες συμφωνω με οσα γραφεις.

Σνουπι είπε...

Για το πρώτο πάντως φταίει περισσότερο το εκπαιδευτικό σύστημα που σε αναγκάζει να διαλέξεις κατευθύνσης ζωής χωρίς να έχεις ίδεα κ το ίδιο το περιβάλλον γονεις κτλ. που σκεφτέται με μυάλα προηγούμενων δεκαετιών(γιατρός, δικηγόρος, δημόσιο να βολευτείς). Για τα άλλα δυο φταίνε αποκλειστικά οι υπερβολικές μας προσδοκίες, αν κ κάποια στιγμή θα το δεις το φως το αλήθινο, θες δε θες. Ότι ούτε οι σχέσεις είναι όσο ιδανικές τις πλάθουμε στο μυαλό μας ούτε η παρέα μας είναι τα ΦΙΛΑΡΑΚΙΑ που έχουν γκόμενες, δουλειές, υποχρεώσεις κ προλαβαίνουν να αράξουν κ ένα 6ωρο στην καφετέρια.