Σκηνοθέτης είναι το πρόσωπο που κατευθύνει την παράγωγη μιας ταινίας. Οραματίζεται την πραγμάτωση του σεναρίου, κατευθύνει το τεχνικό συνεργείο και τους ηθοποιούς, είναι υπεύθυνος για κάθε κομμάτι της ταινίας από το πιο μικρό έως το πιο μεγάλο. Είναι ο άνθρωπος που διάβασε ένα σενάριο και το έπλασε από το μηδέν στο μυαλό του , είναι αυτός που όταν μιλάμε για μια ταινία βάζουμε το όνομα του δίπλα. Είναι ο άνθρωπος που μπορεί να σώσει ένα μέτριο σενάριο, να καταβαραθρώσει ένα πολύ καλό ή να κάνει καλή μια ταινία που στα χεριά κάποιου άλλου θα προκαλούσε ύπνο βαθύ και αδιατάρχο.
10. Ethan & Joel Cohen, True Grit
9. Mark Romanek (Never Let Me Go)
Ο σκηνοθέτης είναι γνωστός βιντεοκλιπάς και αυτή είναι η τρίτη του ταινία. Υπέροχη φωτογραφία, εξαιρετική ατμόσφαιρα μυστήριου και μελαγχολίας. Η ταινία δεν είναι όσο καλή θα ήθελα μιας και έχω διαβάσει το υπέροχο βιβλίο, αλλά αν μη τι άλλο δεν με απογοήτευσε.
8. Danny Boyle (127 Hours)
Αυτό το αγόρι το αγαπώ. Κάνει πολύχρωμες ταινίες όλο νεύρο και ζωντάνια. Μου αρέσει η ποπ αισθητική του, μου αρέσει η βιντεοκλιπιστικη μάτια του, μου αρέσει κάθε ταινία του. Η συγκεκριμένη δεν είναι από τις αγαπημένες μου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι κακή ή αδιάφορη ταινία. Δε θα μπορούσε να λείπει από την λίστα μου η (ενδιαφέρουσα) ιστορία ενός ανθρώπου που χει το χέρι του καταπλακωμένο από ένα βράχο και δεν με έριξε σε κώμα από την βαρεμάρα. Δε το λες και εύκολη υπόθεση.
7 Debra Granik, Winter's bone
Η κυρά Ντέμπρα έστησε την καταθλιπτικότατη ιστορία της σε ένα βλαχοχώρι στη μέση του πουθενά, αλλά δεν βαρέθηκα. Υπέροχη φωτογραφία, απίστευτα πλάνα, εξαιρετική ατμόσφαιρα. Αν δεν μισούσα ολόψυχα τους βλαχους της Αμερικής θα ήταν πολύ ψηλότερα. Go girl!
6 Giuseppe Tornatore – Baaria
Η σκηνοθεσία είναι εξαιρετική, και τι άλλο θα μπορούσαμε να περιμένουμε από τον αξιότιμο κύριο Τορνατόρε? Η Baaaria είναι μια από τις ακριβότερες παραγωγές της σύγχρονης Ιταλίας και αυτό φαίνεται από τα πολλά ακριβά πλανά με γερανό που χρησιμοποιήθηκαν. Προσεγμένα στην λεπτομέρεια σκηνικά και κουστούμια, που αποδίδουν υπέροχα την εποχή, είναι το πλαίσιο στο όποιο κινούνται οι ήρωες μας. Και μάλιστα, παρότι η ματιά του δημιουργού είναι αρκετά νοσταλγική, παραμυθένια και λίγο φολκλόρ, το αποτέλεσμα είναι πολύ κοντά σε αυτό που έχω στο μυαλό μου όταν φαντάζομαι εκείνα τα χρόνια.
5 Christopher Nolan, Inception
Χωρίς να είναι το έπος που όλοι έλεγαν μήνες τώρα, είναι μια ταινία στην οποία ο Νολαν καταφέρνει να βάλει τα πάντα. Σκηνές δράσης(λιιιιιγο μεγαλύτερες από ότι πρέπει) για τους φίλους της περιπέτειας, κατακερματισμένη αφήγηση και ιδιαίτερη σκηνοθεσία για τους πιστούς φαν, ιδιαίτερο φινάλε και μια πολύπλοκη ιδέα με φιλοσοφικές προεκτάσεις και συμβολισμούς, που όμως γίνεται πλήρως κατανοητή. Λένε ότι είναι η ταινία που σκηνοθετήθηκε μονή της, αλλά σιγά και δεν. Είναι όνειρο μέσα σε όνειρο μέσα σε όνειρο. Πόσοι μπορούν να το κάνουν χωρίς να μας ρίξουν στα ναρκωτικά από την ζαλάδα?
4. Martin Scorsese (Shutter Island)
Κάνοντας την λίστα συνειδητοποιώ ότι έχω κάποιες μεγάλες αγάπες που τους ακολουθώ πιστά και ένας από αυτούς είναι το αγόρι τούτο. Σκηνοθετική μαεστρία, υπέροχα πλανα, μπαρτονικη αισθητική και σουρεαλιστική δεξιοτεχνία στις σεκάνς ονείρων. Είναι γνωστός εραστής του κινηματογράφου ο Μάρτιν και κάθε πλάνο του, κρύβει από πίσω δέκα αναφορές τις οποίες δε δύναμαι να αναλύσω γιατί δεν έχω τις κατάλληλες γνώσεις. Ωστόσο, φαίνεται ότι είναι μάστορας, φαίνεται το μεράκι. Καταπληκτική δουλειά, κρίμα που όλοι τον αγνόησαν τόσο επιδεικτικά. Τι τους έχει κάνει?
3. Tetsuya Nakashima (Confessions)
Μα καλά αυτήν την ταινία δεν την έχει δει κάνεις? Είναι μεγάλη σε διάρκεια, μιλανε γιαπωνέζικα, είναι μια ταινία με εξομολογήσεις. Και παρόλα αυτά μου άρεσε τρομερά. Βουτηγμένο σε μια μαύρο-γκρι παλέτα, με τις νότες της κλασσικής μουσικής να σηκώνουν την τρίχα κάγκελο και μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα που νομίζεις ότι θα σε πνίξει. Τρομερή ταινία, το μεγάλο συν της οποίας είναι αδιαμφισβήτητα η σκηνοθεσία και το όλο στήσιμο.
2 David Fincher (The Social Network)
Εξαιρετική ταινία, την λάτρεψα ανελέητα και δε ξέρω απο που να αρχίσω τους ύμνους και που να τελειώσω. Ο υπεραγαπημένος μου Φίντσερ, κάνει πάλι το θαύμα του. Αυτός το αγόρι δεν κάνει ποτέ κακή ταινία(δεν έχω δει το αλιεν 3), αλλά και σε αυτές που δεν είναι Fight Club, καταφέρνει να δώσει μια ιδιαίτερη οπτικη.Κραταει εξαιρετικά τον ρυθμό, δεν χάνει ατάκα από τους ταχυτάτους διάλογους, δεν κάνει κοιλιά ούτε δευτερόλεπτο, τα πλανά του έχουν όλα γούστο και γενικά είναι μια ταινία να χαίρεσαι να την βλέπεις.
1 Darren Aronofsky, Black Swan
Τον αγαπάμε τον κύριοι Αρονοφσκι σαν σκηνοθέτη πολύ πολύ πολύ, αν και να πω την μαύρη μου αλήθεια ποτέ δε τρελάθηκα με καμία απο τις ταινίες του. Ωστόσο, πάντα μου άρεσε η ιδιαίτερη μάτια του και σε αυτήν τη ταινία νομίζω μας χαρίζει απλόχερα την καλύτερη δουλειά του. Οι κινήσεις της κάμερας, το όλο στήσιμο, η φωτογραφία, απλά υπέροχα. Δε ξέρω να το ερμηνεύσω με τεχνικούς ορούς, αλλά στις δυο ώρες που διήρκησε κατάφερε να με μαγέψει σκηνοθετικά, όσο λίγες. Υπερβολικός, δραματικός, ψυχασθενικός, ένιωθα το άγχος της Νίνα σε κάθε πλάνο. Μια ταινία που σε λίγα χρόνια θα την λέμε κλασσική. Και αυτό το μουστάκι θα το λέμε παράδειγμα προς αποφυγήν.
Να με σχωρνάνε οι κύριοι David Yates (Harry Potter and the Deathly Hallows, Part 1) και Matthew Vaughn (Kick-Ass) αλλά δε χωρούσαν στην λίστα μου. Αγαπημένες ταινίες και οι δυο, η 1η όσο μπαρτονική και ενήλικη μπορεί να γίνει μια ταινία χαρι ποτερ και η 2η όσο αβάσταχτα pure fun μπορεί να είναι μια ταινία που βασίζεται σε κομιξ. Επίσης, να με σχωρνανε οι Tom Hooper (The King's Speech) και Rodrigo Cortes (Buried). Ο αξιότιμος κύριος Hooper σκηνοθέτησε μια ακαδημαϊκή ταινία με ένα βαρετό στόρι και το απέδωσε όσο φρέσκο και αστείο θα μπορούσε να γίνει. Ο Cortes καταφέρνει να αποτυπώσει τελεία την κλειστοφοβική του ατμόσφαιρα και μας πείθει απόλυτα ότι βλέπουμε έναν εγκλωβισμένο άνθρωπο. Έντονα πλανά όπου πρέπει, σιωπές όπου απαιτείται, επιβραδύνει και επιταχύνει με τους σωστούς ρυθμούς και γενικά η ταινία είναι τόσο όσο. Λίγοι θα μπορούσαν να γυρίσουν ταινία σε ένα μισοσκότεινο φέρετρο, χωρίς να τα κάνουν θάλασσα. Παρόλα αυτά επειδή καμία από αυτές τις ταινίες δεν είναι από τις αγαπημένες μου του 2010 και επειδή όλες οι άλλες συνολικά μου άρεσαν περισσότερο, προτίμησα να τους αφήσω στην απέξω, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αν έστηνα 15αδα δε θα χωρούσαν και σε καλή θέση κιόλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου