Free to choose

  Χτες πήγα να ψηφίσω στο δημοτικό που ήμουν μαθήτρια. Μάλιστα πήγα προς το τέλος της διαδικασίας για να μην περιμένω ουρά με αποτέλεσμα όταν έφτασα να έχει σκοτάδι και μονό τους ανθρώπους από τις εφορευτικές. Το σχολειό είναι ίδιο με το σχολειό που άφησα το 1996 και αυτό με γέμισε με βαθιά θλίψη

Sex, Lies, and Videotape

Με τόσα ψέματα που ντύθηκαν 
οι λέξεις
πώς να σου πω το σ' αγαπώ 
να το πιστέψεις...!

 Ψέματα είναι η παραποίηση της αλήθειας από κάποιον που γνωρίζει ή πιστεύει ότι αυτό που λέει είναι αναληθές. Όλοι μας διατεινόμαστε ότι λέμε πάντα την αλήθεια γιατί όποιος λέει την αλήθεια έχει τον Θεό βοήθεια. Αλίμονο αν κάποιος αμφισβητήσει την ειλικρίνεια μας, γινόμαστε πυρ και μανία και ζητάμε να το πάρει πίσω. Η αλήθεια είναι όμως ότι όλοι μας λέμε μικρά ψεματάκια κάθε μέρα και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.

  Κακό είναι να λες συστηματικά ψεματάκια με σκοπό να κτίσεις μια άλλη εικόνα, να κερδίσεις κάτι που δεν αξίζεις ή να γλιτώσεις από κάτι που έκανες. Κακό είναι αυτό που έκανες η Ζανέτ Κουκ η οποία με την συγκινητική ιστορία ενός μικρού τζάκι κερδίσεις το 1981 βραβείο Πουλιτζερ. Ποιο το κακό? Το αγόρι δεν υπάρχει, τα έβγαλε όλα από το μυαλό της! Από τότε έχουν περάσει πολλά χρόνια, άλλοι τόσοι έγιναν διάσημοι βασιζόμενοι σε ψεματάκια, συνεντεύξεις στηθήκαν, πόλεμοι ξεκίνησαν ψάχνοντας όπλα που δεν υπάρχουν, γεγονότα κρυφτήκαν και η ζωή συνεχίστηκε. Αυτό το ταπεινό μπλοκ δεν ασχολείται όμως, ούτε με δημοσιογράφους ούτε με πολιτικούς και δεν έχει στόχο να στηλιτεύει τίποτα, όποτε προσπερνώ αυτό το κομμάτι και πηγαίνω στα πιο χαριτωμένα.

Great expectations

   Το τελευταίο καιρό, μαθαίνω διάφορα παλαβά πράγματα τα οποία θέλω μεν να μοιραστώ αλλά κανένα δεν μπορούσε να σταθεί μόνο του σαν στόρι. Τελικά, σήμερα συνειδητοποίησα ότι όλες αυτές οι μικρές ιστορίες έχουν ένα κοινό παρονομαστή. Όλες, έχουν θέμα τις προσδοκίες, μικρές η μεγάλες, λανθασμένες ή σωστές που έχει ο καθένας από την ζωή του. Θα μου πεις όλοι έχουν προσδοκίες και αλίμονο αν δεν είχαν, αλλά πόσες από αυτές είναι ρεαλιστικές?

Status Anxiety

 Το πιο συνηθισμενο κομπλιμεντο που μου κανουν είναι για το ποσο ψυχραιμος ανθρωπος ειμαι. Μου λενε μπραβο που δεν εκνευριζομαι ποτε στις ουρες ακομα και αν είναι μεγαλυτερες από την μυτη του πινοκιο όταν ελεγε ψεμματα, που δεν φαινομαι αγχωμενη στις εξετασεις, που πηγαινω στους γιατρους χωρις γκρινια, που δεν τουφεκιζω τους μαθητες μου όταν είναι αξιαγαπητοι σαν την Ματζικα Ντε Σπελ στην εφηβεια της, ακομα και όταν καθομαι και εξηγω ξανα και ξανα κατι σε οποιονδηποτε χωρις να βαρεθω και αν δω ότι δεν θελει να με ακουσει απλα υποχωρω.

Mamma mia!

  Σημερα το πρωι πηγα οδοντιατρο. Γενικα με τα δοντακια μου εχω χρονια προβλημα αλλα αυτο δεν ειναι το θεμα του σημερινου ποστ οποτε δεν θα το αναλυσω. Το θεμα ειναι οτι αμεσως μετα τον γιατρο και παροτι το σπιτι μου απο το ιατρειο απεχει 400 μετρα καταφερα να μπω σε 2-3 μαγαζια και να ξοδεψω σχεδον 40 ευρω. Θα μου πεις 40 ευρω δεν ειναι πολλα αλλα για μενα που δεν μου τρεχουν απο τα μπατζακια ειναι ενα καλο ποσο. Προφανως και δεν μετανιωνω, τα ηθελα αυτα που πηρα αλλα προβληματιστηκα.

  Ο λογος του προβληματισμου μου ειναι ο εξης. Δεν βγαινω ποτε για να χαζεψω βιτρινες, βαριεμαι ανελεητα το shopping και οποτε χρειαζομαι κατι βγαινω, κανω μια γρηγορη γυρα και αν το βρω μεσα στην πρωτη ωρα το παιρνω. Αν δε το βρω δε το παιρνω. Δεν πιστευω καν στο shopping therapy, δεν συνοδευω φιλες όταν το κανουν και παροτι μου αρεσουν τα αξεσουαρ και γενικα προσεχω το ντυσιμο απορω ποτε τα αγορασα όλα αυτά και δεν πεθανα από την βαρεμαρα κατά την αναζητηση.

  Ολο αυτό αντιστρεφεται εξ ολοκληρου όμως όταν γυριζω από γιατρους. Γενικα εχω ευαισθητη υγεια και κάθε τρεις και λιγο για καποιον ηλιθιο ιατρικο λογο τραβιεμαι οποτε ολοι αντιλαμβανομαστε ότι τα περισσοτερα ψωνια μου εχουν γινει κατά την επιστροφη από γιατρους και εξετασεις. Τι είναι αυτό όμως που με κανει να βρισκω παρηγορια στις αγορες ενώ γενικα βαριεμαι τις αγορες? Γιατι να φευγει η βαρεμαρα μονο τοτε? Μηπως ισχυει ότι το shopping therapy εχει θεραπευτικες ιδιοτητες?

P.S

 Το παρον μπλογκ δημιουργηθηκε μια νυχτα με φεγγαρι για να φιλοξενησει μικρες αστειες, χαριτωμενες, παλαβες ιστοριες που συνεβαιναν σε μενα και στους ανθρωπους μου. Η αληθεια είναι ότι κατεγραψα μερικες, άλλες της ξεχασα, άλλες είναι πολύ μεγαλες για να ειπωθουν σε λιγες γραμμες, άλλες χανουν την μαγεια τους αμα δεν εισαι εκει μπροστα να τις ζησεις.

Οι μερες, οι βδομαδες, οι μηνες περασαν και παροτι οι βολτες και οι καφρομαζωξεις συνεχιζονται, η συγγραφεας μεσα μου θρηνει γιατι δεν εχω υλικο για καλο τρου στορυ. Λιγο το να λιγο το αλλο δεν μπορω να αποτυπωσω στο χαρτι καμια καλη ιστορια παροτι από την ημερα που μετακομισα σχεδον καθημερινα γινεται κατι. Μια θα ναι ο γειτονας που κανει σςςςςςςςςς στα σκυλια και στα μωρα που κλαινε, μια θα ναι ο τυπας από κατω που βαζει καψουροτραγουδα, μια που ηπιαμε ένα καρπουζι γεματο βοτκα και ηταν πιο πικρο από την πικρα(εγω δεν ηπια). Και παλι όμως δεν εμπνεομαι.

Γιαυτο αποφασισα να κανω ένα μικρο ρεκτιφιε, μια μικρη αλλαγη πλευσης βρε αδερφε και να επεκτεινω προς δυσμας και ανατολας τα ορια τουτου του διαδικτυακου τοπου. Ετσι, πλεον δεν θα εχει μονο αστεια τρου στορις αλλα θα εχει και ότι άλλο μου κατεβει. Γιατι όπως λεει και ενας αγαπημενος φιλος, ποιος νοιαζεται για τις αστειες ιστοριες? Κανεις. Ποιος νοιαζεται για τις προσωπικες σου αποψεις? Δυο φορες κανεις.

Και επειδη δυστυχως τον πιστευω ότι αν όχι κανεις ελαχιστοι ασχολουνται δινω αδεια στον εαυτο μου να γραφει ότι θελει. Όταν γινω διασημη υποσχομαι να είναι πολύ συμμαζεμενο το βιβλιο σχετικα με το μπλογκ.

Crazy on the Outside..

Η ψυχοθεραπεια είναι καλο πραγμα. Αν αφηνουμε πραγματα μεσα μας, καταληγουν να μας τρωνε την ζωη και να μας υποσκαπτουν εσωτερικα. Τι καλυτερο λοιπον και πιο απελευθερωτικο από το να βγουμε στους δρομους και ανευ φοβου και παθους να πουμε τι τρελα κουβαλαει ο καθενας μας.

 Το συγκεκριμενο θεματακι σχετιζεται με τα μικρα, παλαβα και χαριτωμενα που ολοι μας κανουμε στην καθημερινοτητα μας.Τι κανετε που το θεωρειτε χαριτωμενο αλλα ολοι σας κοιτανε με απορια? Με τι γελατε και οι αλλοι κανουν γκριματσες? Τι τρωτε, τι δε τρωτε, τι χουγια εχετε ρε αδερφε? Τι ειναι αυτο το κατι το μικρουλι που νομιζετε οτι μονο εσεις κανετε αλλα τελικα θα αποδειχτει οτι υπαρχουν και αλλοι ομοιδεατες στον κοσμο τουτο?

Cinema paradiso..

Απο μικρή μου αρεσε να γραφω. Μαλιστα εγραφα πολυ ωραιες και αστειες εκθεσεις στο λυκειο οποτε θεωρουσα οτι εχω δικιο που μου αρεσει το γραψιμο. Τα χρονια περασαν, προφανως ουτε συγγραφεας εγινα, ουτε καν δημοσιογραφος γιατι πολλα ειμαι, ανοητη δεν ειμαι και γρηγορα συνειδητοποιησα οτι πολλοι ανθρωποι γραφουν πολυ καλυτερα και πιο εξυπνα απο μενα.

Remember me..

Θυμαμαι την δασκαλα της πρωτης και της δευτερας δημοτικου που δεν μας εκανε ποτε ουτε μουσικη, ουτε καλλιτεχνικα, ουτε γυμναστικη. Μονο γλωσσα και μαθηματικα την περισσοτερη ωρα. Αχωνευτη.

Θυμαμαι τις ατελειωτες ωρες που περνουσαμε με τα παιδια της γειτονιας στο παρκο μπροστα από το σπιτι μου.

Θυμαμαι τις ακομα πιο ατελειωτες ποδηλαταδες, γυρω γυρω σε ολη τη θεσσαλονικη.

Θυμαμαι τον δασκαλο της 6^ης δημοτικου, τον κ. Θοδωρη που φορουσε παντα πουλοβερ ακομα και το κατακαλοκαιρο και ηταν ο αγαπημενος μου δασκαλος εβερ.

Θυμαμαι τα καλοκαιρια στο Πευκοχωρι με τους γονεις μου και το μαγαζι με τις υπεροχες κρεπες και τα ακομα πιο υπεροχα παγωτα.

Θυμαμαι την ημερα που ηρθαν στο σχολειο και από ένα πορτοκαλι εκτρωμα το γεμισαν υπεροχα γκραφιτι.

Θυμαμαι την πρωτη φορα που δοκιμασα τσιγαρο σε ένα μπαλκονι χροοοοοονια πριν.

Θυμαμαι το πρωτο μου κινητο που ηταν μικρο, μπλε και θλιβερο.

Θυμαμαι την προσφορα της Βονταφον κάθε Πεμπτη με τα 100 δωρεαν μηνυματα και ολο το κοσμο να στελνει ότι ναναι εκεινη την μερα.

Θυμαμαι την ημερα που γυρισα από την καταθεση του μηχανογραφικου και βρηκα το γραμμα ότι περασα το προφισιενσυ και την μαμα μου με σπασμενο χερι.

Θυμαμαι τα Σαββατα να καθομαι στο Σταρ και να βλεπω ολες τις σειρες ακομα και τις μερες που πνιγομουν στο διαβασμα.

Θυμαμαι την πρωτη μερα που πηγα για μαθημα στο πανεπιστημιο. Αρχαια 1.-01, 11-1, δευτερος οροφος.

Θυμαμαι να δινω τα Λατινικα 1.01 ξανα και ξανα με την ιδια καθηγητρια και να το περναω την 6^η φορα με άλλη καθηγητρια, τα τριπλα θεματα, και ακομα μεγαλυτερη υλη.

Θυμαμαι την πρωτη μερα που κατεβασα τραγουδι από το ιντερνετ και το Lets get loud εκανε πανω από δεκα λεπτα να κατεβει.

Θυμαμαι την ημερα που εδινα πτυχιακο και ο διπλανος μου εχοντας διαβασει 30 σελιδες περασε με μεγαλυτερο βαθμο γιατι η εξεταση ηταν προφορικη και ηξερε την καθηγητρια.

Θυμαμαι τις πρωτες μου διακοπες.

Θυμαμαι τις καλυτερες μου διακοπες.

Θυμαμαι την πρωτη φορα που δοκιμασα παρδαλο κοκτεηλ και αποφασισα ότι τετοια ποτα είναι φτιαγμενα για μενα.

Θυμαμαι την ημερα που μπηκα μονη μου στο αμαξι και ανεβαινα ανηφοριες με την ψυχη στο στομα.

Θυμαμαι την πρωτη εκδρομη με το αμαξι λιγες μερες μετα εκτος πολης και το πώς γλυτωσαμε από του Χαρου τα δοντια.

Θυμαμαι την ημερα που μετακομισα σε δικο μου σπιτι.

Θυμαμαι την ημερα που γνωρισα κάθε σημαντικο μου ανθρωπο.

Και παροτι θυμαμαι κάθε τι μικρο χαζο και ανοητο, ξεχναω ονοματα, που εβαλα τα μισα μου πραγματα, τι εχω να κανω, τι εχω διαβασει στο ταδε βιβλιο ή τι πραγματευεται η άλλη ταινια. Τι σου είναι η μνημη τελικα..

Λούφα και παραλλαγή..

  Πριν λιγες μερες ψαχναμε με την αδερφη πληροφοριες για τα ελληνικα στρατα μιας και ο φιλος της παει φανταρος και ηθελε να ξερει κατιτις παραπανω. Πεσαμε λοιπον σε ενα πολυ ωραιο και ενημερωτικο σαιτ, το οποιο αναμεσα σε πολλα ανελυε και την διατροφη των φανταρων. Το παραθετω παρακατω με ελαφρυ σχολιασμο οχι για να το κοροιδεψω αλλα γιατι ειναι τραγικα αστεια η ακριβολογια τους. Προφανως και πρεπει να μετρανε τις μεριδες, τοσα στοματα ταιζουν αλλα να χουν οδηγια για 202 γρ. Κρεας ανα ατομο?

The Usual Suspects

-          Θα δουμε. Τι θα δουμε? Ποιοι θα δουμε και ποτε θα το δουμε? Πες χριστιανε μου ναι η ου και ασε τα μισα τα οποια με δεσμευουν.

           

-          Ελεος και ημαρτον σε αυτους που εχουν ντεμεκ ιδεολογιες, κοσμοθεωριες και ακλονητα πιστευω τα οποια ποδοπατουν αλυπητα όταν ερθει η δυσκολη ωρα της εφαρμογης τους.

-          Διπλο ελεος στις γκομενες που κυκλοφορουν  με ξανθο εξτεσιον-τεραστιο μαυρο γυαλι-κολλητο τζιν-χαιμαλια-μεγαλη τσαντα και πανακριβο κινητο. Αυτά τα κανει η Μπεκαμ που α)εχει τοσα λεφτα που δε ξερει που να τα βαλει β)εχει τοσο λεφτα οποτε μπορει να κωλοβαρεσει οσο γουσταρει.

-          Αν ξανακουσω άλλη μια να λεει ότι διατηρει αναλογιες μοντελου με πολύ νερο και γιογκα θα σπασω την τηλεοραση. Εγω οποτε πινω πολύ νερο γιατι μονο φουσκωνω και κατουριεμαι? Αλλα ουτε η πεινα φευγει ουτε αδυνατιζω?

 -          Δεν υπαρχει πιο ενοχλητικο από αυτους που λενε ότι ξερουν να κανουν κατι και ενώ φαινεται πως δεν το χουν καθονται παλευουν με αποτελεσμα να σου χαλανε και ότι ηδη ειχες κανει. Δεν είναι κακο να λεμε καμια φορα ότι δεν ξερουμε.

-          Η ατακα «που χαααααααααααθηκες» από ξεχασμενο φιλο, συμφοιτητη, συμπεθερο που σε βλεπει μια φορα στα χιλια χρονια και σου κανει μουτρακια είναι τουλαχιστον ηλιθια. Και η συνεπακολουθη επιμονη να παμε για καφε επιτοπου είναι αν μη τι άλλο ενοχλητικη.

-          Εξισου ενοχλητικο με την πωλητρια που θα κανει οτιδηποτε για να πουλησει την πραγματεια της ακομα και αν αυτό σημαινει πως θα κυκλοφορω σαν ξαδερφη της Λαιδη Γκαγκα. Γιατι δεν καταλαβαινουν ότι μια κακη αγορα είναι περισσοτερο αποτρεπτικη από την μη αγορα? Και ότι ο απογοητευμενος η πιεσμενος πελατης δε θα ξαναρθει?

-          Επισης αγαπητοι φιλοι, γνωστοι και αγνωστοι αμα θετε κατι ανοιξτε το στοματακι σας και πειτε το. Αν δεν μπορω να το καταλαβω μονη μου σημαινει ότι το φτωχο μου μυαλουδακι δεν φτανει μεχρι εκει οποτε χρειαζομαι υποτιτλισμο. Το να κρατας μουτρα η το χειροτερο κρυμμενα μυστικα και ντοκουμεντα πως ακριβως βοηθα στην επιλυση του οποιου προβληματος?

-          Το οποιο παει πακετο με το ηλιθιο «εγω το ξερα/καταλαβα/ψυχανεμιστηκα» από τοτε αλλα δεν ειπα τιποτα γιατι δεν είναι δουλεια μου. Συγγνωμη χρυσο μου αν θελησω να πεσω στο θερμαικο για να δω αν θα βγαλω λεπια θα με αφησεις? Όταν ο άλλος κανει κατι στραβο το λεει ο άλλος που και καλα νοιαζεται. Γιατι η κατεπιφασην διακριτικοτητα είναι αδιαφορια και όχι τακτ.

Αυτό το τριχαριτωμενο ποστ γκρινιας γραφηκε χωρις κανεναν συγκεκριμενο αποδεκτη και μαλιστα σε μια μερα που ειμαι εξαιρετικα χαρουμενη αφου μου εκαναν εκπληξη κουρκουμπινοπιτα και πεταω. Απλα μου ηρθε η εμπνευση οποτε μη με ρωτατε τι και πως. Σας αγαπω ολους.

Home alone

 Χρονια ηθελα να μεινω μονη μου αλλα λιγο που σπουδασα στην πολη μου λιγο που η δουλεια μου δεν ειναι σταθερη μια το ενα μια το αλλο ποτε δε τα ειχα καταφερει. Τελικα φετος, αρκετα ξαφνικα και πολυ γρηγορα ηρθαν ετσι οι συγκυριες και βρεθηκα κυρα και αρχοντισσα στο φτωχικο μου.

Οσο καιρο ζουσα με τους γονεις μου ακουγα ιστοριες τρελας απο φιλους αλλα ποτε δεν εδινα αρκετη σημασια θεωρωντας οτι αυτα δε θα συμβουν ποτε σε μενα. Ακομα και οταν η φιλη Ε. εγινε το πρωτο μου τρου στορυ με την τρελογρια γειτονισσα της, συνεχιζα να τρεφω την βαθια και ακλονιστη πιστη οτι εγω παντα θα ημουν η απολυτη νοικοκυρα, δουλα και κυρα.Οτι το σπιτι μου θα ηταν ενα ηλιολουστο καταφυγιο που σαν κουκουλι θα με εκλεινε μεσα του. Μια ζεστη φωλιτσα για να εξισορροπω το τσι μου και να καθαριζω το καρμα μου.Ενα ησυχαστηριο οπου το πνευμα μου θα αντικρυζε το εσωτερικο του φως.

Και μετα μετακομισα.

No Questions Asked

  Η όρεξη μου να μονολογω σε ένα κενό ιντερνετικο χαρτί δεν εχει ακομα χαθει οποτε αποφασισα να συμπληρώσω το λεγόμενο ερωτηματολόγιο του Προυστ που δεν είναι δικό του, βέβαια. Είναι ένα πολύ γνωστό παιχνίδι του 19ου αιώνα, που επέζησε επειδή έτυχε να το συμπληρώσει ο Προυστ. H πρώτη του εκδοχή βρίσκεται σε ένα αγγλικό λεύκωμα με τίτλο Confessions. An Album to Record Thoughts, Feelings, &c., που ανήκε στην Aντουανέτ Φωρ, φίλη του Προυστ. Tο λεύκωμα αυτό το βρήκε ένας από τους γιους της Φωρ, ο Aντρέ Mπερζ, ο οποίος δημοσίευσε τις απαντήσεις του Προυστ το 1924. Kατά τον Mπερζ χρονολογούνται μεταξύ των ετών 1884 και 1887 (ο Προυστ γεννήθηκε το 1871). Yπάρχει και μεταγενέστερη εκδοχή του, με άλλες απαντήσεις φυσικά, τις οποίες ο Προυστ τιτλοφορείMarcel Proust par lui-même. Προέρχονται από το 1890 ή λίγο αργότερα.

Βρηκα δυο εκδοχες και επειδη οπως εχω πει, ειμαι μεγαλη πολυλογου, θα τα απαντησω ολα, να χετε να με καμαρωνετε..

The butterfly effect..

Εχετε αναρωτηθει ποτε τι θα γινοταν αν υπηρχαν παραλληλα συμπαντα οπου εμεις θα ζουσαμε αλλες εκδοχες του εαυτου μας; Που θα ακολουθουσαμε ενα απο τα δεκαδες δρομολογια που ανοιγονται μπροστα μας αλλα εμεις πρεπει καθε φορα να παρουμε μονο ενα? Αραγε ειναι το σωστοτερο? Αραγε τα πραγματα θα ηταν καλυτερα αν καναμε αυτο και οχι το αλλο? Πως θα νιωθαμε αν μπορουσαμε για λιγο να ριξουμε μια κλεφτη ματια στην δευτερη επιλογη μας? 

Αυτο ειναι ενα απο τα αγαπημενα μου φιλοσοφικα ερωτηματα, τα οποια λατρευω να παρακολουθω σε ταινιες και σειρες.Το γνωστο και μη εξαιρετεο φαινομενο της πεταλουδας διδασκει οτι καθε επιλογη μας οδηγει σε μια ατερμονη αλληλουχια γεγονοτων τα οποια ειναι τοσο αρηκτα δεμενα αν και σπανιως αυτο ειναι εμφανες απο την αρχη. Δεν ξερω αν το φτερουγισμα μιας πεταλουδας στα Τρικαλα δημιουργει τσουναμι στην Χαβαη, αλλα εχω νιωσει πολλες φορες αυτην την απολυτη αλληλουχια που με συναρπαζει και ταυτοχρονα με τρομαζει.

Me, myself and I..

Είχα να γραψω τοσο καιρο.Χρωσταω ηδη αρκετα τρου στορις. Κεφια πολλα δεν εχω. Και ομως μου βγαινει μια απιστευτη αναγκη να γραφω. Επειδη να καταπιεζομαστε καλο δεν ειναι, ειπα να συμπληρωσω μερικα απο τα γνωστοτερα μπλογκοπαιχνιδα. Οχι οτι με διαβαζει κανεις ξενος, τα περισσοτερα ειναι γνωστα αλλα αφου μου ρθε μη το καταπνιξω.

My Big Fat Greek Wedding

Η αλήθεια είναι οτι έχω πολυ καιρο να γραψω στο αγαπημενο τουτο μπλογκ αλλα για να λεμε του στραβου το δικιο δεν ειχα και ορεξη. Μια το ενα μια το αλλο, μια που ειμαι γνωστη γκαντεμω δεν ειχα ποτε την επαρκη αναλογια διαθεσης και χρονου για να κατσω να καταθεσω τις βαρυγδουπες σκεψεις μου.

Χτες το βραδυ ομως, ηρθε στο σπιτι μια φιλη να συζητησει κατι θεματακια της και ξαφνικα μου ηρθε μια απιστευτη ορεξη να αμπελοφιλοσοφησω. Και επισης αποφασισα να μην γραφω στο μπλογκ μου μονο αστειες ιστοριες αλλα καθημερινες σκεψεις. Ποτε δεν ειχα ημερολογιο, ουτε ηθελα κιολας αλλα μια μικρη αυτοψυχαναλυση ενίοτε ειναι επιθυμητη και γιατι οχι απαραιτητη.

Άσε το κακό να μπει..

  Ο Γιαννης ως γνωστον ειναι αγαπημενος φιλος. Επισης ειναι 18 ετων και δινει παννεληνιες σε ελαχιστες μερες. Λιγο οι εξετασεις, λιγο οι ορμονες της ηλικιας, λιγο το εκ γενετης σαλεμα που εχει μας οδηγησαν σε ενα διημερο που ο αγαπημενος μας Γιαννακης παραλογιζοταν χωρις ελεος, αρχη, μεση και τελος..

  Χτες λοιπον εβριζε το συμπαν ολο, φιλους γνωστους και αγνωστους λες και του ειχαν κανει κατι. Απειλουσε θεους και δαιμονες, τον πειραζαν τα παντα και θυμοταν να διηγηθει ιστοριες απο τα παλια και τα περασμενα.

Θυμηθηκε μια συμμαθητρια λεσβια που μοιαζει με ανδρα. Θυμηθηκε μια αλλη που μοιαζει με ιαπωνικο ανιμε. Μετα εναν θλιβερο τυπο που καθονταν μαζι στο θρανιο τα παλια τα χρονια και εγραφε γιαννης και νικος = φιλοι για παντα στο μπρατσο του.

Party Down..

Η μέρα που γίνεται κάποιος 18 είναι ημερα οροσημο, μερα χαράς μέρα γιορτής. Πλεον μπορεις να ψηφισεις, να πιεις νομιμα, να βγαλεις διπλωμα, να κανεις ότι θελεις με οποιον θελεις χωρις να φοβασαι ότι ο άλλος θα μπει φυλακη για αποπλάνηση ανηλικου. Μπορεις να ζησεις μονος σου, να σπουδασεις, να παρεις νομικα οποια αποφαση θες χωρις κηδεμονα. Μπορεις να φυγεις από το σπιτι και να μεινεις μονος αμα εχεις λεφτα. Ή σε κάθε καυγα να απειλεις την μανα σου ότι θα το κανεις γιατι πλεον μπορεις. Γενικως και ειδικως πολλα μπορει σαν κανεις.

 Αυτή η μερα λοιπον είναι μια μερα που ολοι θελουμε να θυμομαστε. Τι εκανα εγω στην δικη μου ενηλικιωση δε θυμαμαι ντιπ αλλα κανεις δε νοιαζεται τωρα γιατι το θεμα της παρουσης ιστοριας δεν ειμαι εγω αλλα ο αγαπημενος φιλος Γιαννης. Για τον φιλο Γιαννη λοιπον, αποφασισαμε να κανουμε μια μικρη χαριτωμενη εκπληξη ολοι οι φιλοι ώστε να χει κατι να θυμαται.

Love is in the air..

 14 Φεβρουαρίου 2010, η γιορτή των ερωτευμενων.. Ομορφη μερα γιορτινή, που σε καθε ρομαντικη κομεντι που σεβεται τον εαυτο της ο ηλιος καιει, τα πουλακια κελαηδουν και σε καθε παρκο, παγκακι, ακροθαλασια ειναι ενα αγκαλιασμενο φωτογενες ζευγαρακι που κοιταει νοσταλγικα την θαλασα.

Στη Θεσσαλονικη του 2010 ομως, προφανως και τα πραγματα δεν ειναι ετσι.. Βρεχει, εχει μουνταμαρα απο το πρωι και ολη η τρελοπαρεα(καμια 15 ατομα) εκτος απο δυο ειμαστε μπακουρια. Τι πιο λογικο λοιπον απο το να μαζωχτουμε ολοι οι γαματοι και να παμε σε μια ταβερνα να τα πιουμε?

Μαζευομαστε ολοι οι ελευθεροι και ωραιοι, παραγγελνουμε ενα λουκουλειο γευμα, το κρασι ρεει αφθονο και το κεφι ειναι στα υψη. Οπως καθε φορα, τραγουδαμε μονοι μας ποτ πουρι απο ελληνικες επιτυχιες με το Live σιντι της Δε-δε-δεσποινας να ειναι σταθερη επιλογης μας, ο Θ. Βγαινει φωτο με κατι αγνωστους ξενους, ο Γ. Και η Ε. Αγκαλιαζονται καθε τρεις και λιγο λες και ο μικρος μολις γυρισε απο το Βιετναμ. Καπου παραδιπλα, εγω ολο καμαρι διηγουμαι μια παλια ιστορια μπαλαντζαρισματος, 3-4 απο εμας μπλεκουν ολοι μαζι τα ποτηρια σαν ερωτευμενοι πιγκουινοι και πασχιζουν να πιουν ολοι ταυτοχρονως και εκεινο ειναι το κομβικο σημειο που κανω καλοκαιρινο το φρεσκοαγορασμενο παντελονι του Γ.