Buried

170,000 SQ miles of desert. 90 minutes of Oxygen. No way out

Υπόθεση:

Ένας νεαρός άνδρας ξυπνά μέσα σε ένα φέρετρο που βρισκεται θαμμενο κατω από την γη. Δεν μπορει να κουνηθει, να αναπνευσει καλα καλα, εχει μονο έναν αναπτηρα και ένα κινητο. Θα τα καταφερει να σωθεί?

Trailer:

Η ταπεινή μου άποψη:

Ένας άνδρας που δε φταιει κυριολεκτικα σε τιποτα, βρισκεται θαμμενος με το ρολοι να μετραει αντίστροφα και τις πιθανοτητες επιβιωσης να είναι εναντιον του. Ο κλειστοφοβικος του εφιάλτης ξεκινα και για 90 λεπτα παρακολουθούμε τις εναγωνιες του προσπαθειες να ακουστεί. Δυστυχως παρότι εχει ένα κινητο και παιρνει τηλεφωνο ένα σωρο ανθρωπους κανείς δεν μπορει ή δεν θελει να τον βοηθησει. Δε λεω παραπανω, γιατι χαλαει το σασπενς αλλά η αληθεια είναι ότι η ταινια ξεφευγει από το απλο θεμα της επιβιωσης και θετει(με αρκετά απλοικο τροπο) βεβαια γενικοτερους προβληματισμους.

Ποιος άνθρωπος θα ακουγε καποιον να λεει με τρεμαμενη φωνη ότι είναι θαμμενος ζωντανος και αυτός θα νοιαζόταν για την θεση του? Η θα ζητουσε αριθμο κοινωνικης ασφαλισης? Η θα ρωτούσε γιατι μπηκε στο φερετρο? Αυτά και αλλα τρομακτικα γινονται μεσω τηλεφωνου. Και μπορεί το αληθινά τρομακτικο να είναι ότι είναι θαμμενος αλλα προσωπικα με στεναχωρησε και με εκνεύρισε η αντιμετώπισή των απεξω. Ποτε ακριβως πεθανε η ανθρωπια? Ποιος είναι τρομοκράτης και μεχρι που θα εφτανες αν ειχες χτυπησει τον πατο της εξαθλιωσης?

Πέρα από αυτά που ήδη ανέφερα, η ταινία εχει και πικρό χιούμορ ειδικα μεσα από τις ενιοτε ειρωνικές απαντήσεις του απηυδισμένου Πωλ, όταν πλεον κατανοει ότι γυρω του εχει στηθει ένα θέατρο του παραλογου.

Στα της ταινίας, ο Cortes καταφέρνει να αποδώσει τέλεια την κλειστοφοβικη του ατμοσφαιρα και μας πείθει απολυτα ότι βλεπουμε έναν εγκλωβισμενο ανθρωπο. Εντονα πλανα οπου πρέπει, σιωπές οπου απαιτειται, επιβραδυνει και επιταχύνει με τους σωστους ρυθμους και γενικά η ταινια είναι τοσο οσο. Ο Ρέινολντς, μου άρεσε αρκετά, δινει μια καλη ερμηνεια και αποδεικνύει ότι μπορει να μην είναι ο Ντε Νιρο της γενιας του, αλλα δεν είναι μονο ενας μορφονιός που του πρεπουν μονο ρομαντικές κομεντί. Καταφέρνει να πεισει σαν ενας απελπισμένος που προσπαθεί να κρατηθεί στη ζωή, με αντιδρασεις ταιριαστες στις μεταπτώσεις των συναισθημάτων και στην κορυφωση του πανικου του.

Γενικά η ταινια, είναι ένα κερδισμενο κινηματογραφικό στοιχημα παροτι αντικειμενικα δεν είναι και πολύ εύκολο να κρατησεις αμειωτο το ενδιαφερον με έναν μονο ηθοποιο σε ένα τόσο μικρο χώρο, Ωστόσο, τα καταφέρνουν αρκετα καλα και αυτό είναι αρκετο. Δεν πεφτει σε επαναλαμβανόμενα μοτίβα, παρότι εξαρχής αναρωτιόμουν ποσα πράγματά μπορουν να συμβούν μεσα σε ένα φέρετρο, δεν εχει δράση, δεν περπατάει καν ο ηρωας και ωστοσο κρατά το ενδιαφέρον καλύτερά από αρκετές μπλοκμπαστεριες.

Τελειώνοντας αυτό το ταπεινό ριβιου, να πω ότι η ταινία δεν είναι κανένα αριστουργημα. Ο Ρέινολντς είναι μεν καλός, αλλα καποιος άλλος θα ητανε εξαιρετικός και η ιδεα είναι μεν ευφυέστατη αλλα δεν ξεφεύγει από μερικα αρχετυπικα κλισέ που με ταραζουν στις περισσότερες ταινίες. Δυστυχως, δεν μπορω να πω παραπανω γιατι θα χαλασω την ταινια, ούτε θα γκρινιαξω για μερικες απιθανοτητες όπως το γιατι αναπνεει ακομα ενώ δεν μπαινει αέρας από πουθενα και το ζιπο δε σταματάει να δουλεύει. Το θέμα είναι, πως το buried είναι μια αξιοπρεπής ταινία που μπορεί να μη συγκλόνισε τον άκοσμο μου, αλλα είναι καλη για ένα βραδάκι με παρέα.

Υ.Γ Το φιναλε είναι ωραιο, αν και εχω αντιρρησεις.
Υ.Γ2 Αν πω ότι το αναλογο επεισοδιο CSI του Ταραντινο μου αρεσε πιοτερο τι θα πειτε?


Cast
 Ryan Reynolds as Paul Conroy


Ακούγονται μονο:
 Ivana Miño
 Anne Lockhart
 Robert Paterson
 José Luis García Pérez
 Stephen Tobolowsky
 Samantha Mathis
 Erik Palladino
 Warner Loughlin