Garden state

Υπόθεση:
Ο Άντριου είναι ένας αποτυχημένος ηθοποιός που δουλεύει σε βιετναμέζικο εστιατόριο. Μια μέρα, λαμβάνει ένα τηλεφώνημα απο τον πατέρα του και πληροφορείται ότι η μητέρα του πέθανε. Ετσι, αποφασίζει να επιστρέψει στο Νιου Τζερσι απο το οποιο κατάγεται για να παραστεί στην κηδεία..

Trailer:

Η ταπεινή μου άποψη:
 Θα ξεκινήσω λέγοντας οτι το έργο είναι ένα μικρό διαμαντάκι, πολυ τρυφερό και τόσο ιδιαίτερο. Αυτο που προσδίδει μεγαλύτερη αξία στο έργο, είναι το γεγονός ότι ο Ζακ Μπραφ έφτιαξε κυριολεκτικά την ταινία μόνος του. Έγραψε, σκηνοθέτησε, πρωταγωνιστησε, εκανε την -εξαιρετικοτατη- μουσική επιμέλεια (Coldplay, The Shins , Iron and Wine μέχρι τους Thievery Corporation και τους Zero 7 και διάφορoi άλλoi)και όλα αυτά απο έναν τηλεοπτικό ηθοποιό που έγινε γνωστός απο το λατρεμένο Scrubs.

 Αλλά ας μιλήσω για τον καθένα ξεχωριστα. Ο Μπραφ αποδίδει πειστικα, τον μονιμως μουδιασμένο Άντριου, που έχει περάσει όλη του την ζωή με φάρμακα. Ενας νεαρός άνδρας που δεν έχει να επιδείξει κάτι ιδιαίτερο στην ζωή του και που νιώθει ότι δεν ανήκει πουθενά. Εχοντας σαν πλεονέκτημα την φατσούλα με το μελαγχολικο του βλέμμα, προσωπικά με έπεισε.
 Η Πορτμαν, πανέμορφη, δροσερή, αστεία, γλυκιά και αθώα σαν μωρό είναι η ιδανική παρτενέρ. Ερωτεύσιμη σε κάθε πλάνο, χτίζει μαζί με τον συμπρωταγωνιστή της, λιθαράκι λιθαράκι την όμορφη σχέση των ηρώων τους. Μια σχεση ουρανοκατέβατη, ανθώπινη, ήρεμη, σαν να τους περίμενε απο πάντα.

 Γύρω απο το πρωταγωνιστικό ζεύγος, μια πλειάδα ηθοποιών που υποδύονται τους δευτερεύοντες χαρακτήρες και δίνουν άλλο χρώμα. Ενας εφευρέτης που έβγαλε ένα σωρό λεφτά και τώρα ρεμπελεύει όλη μερα, ενας νεκροθάφτης που ζει με την μάνα του, είναι μονιμως μαστουρωμένος και έχει ένα σωρό πατέντες για να βγαζει ευκολα χρήματα και φυσικά ο πατέρας. Ο ψυχίατρος πατέρας που είναι υπεύθυνος για την κατάσταση του γιου του, αφου μετά απο ένα σοβαρό ατύχημα που συνέβη, δε σταμάτησε λεπτο να κατηγορεί τον Άντριου. Στις μετρημένες σκηνές που μοιράζονται φαίνεται η παγωμάρα μεταξύ τους και το κενό που υπάρχει ανάμεσα τους, ενω η τελευταια τους κοινή σκηνη είναι αγαπημένη γιατι μιλάει με πολυ απλό τρόπο για την συγχώρεση και το πόσο δύσκολο πράγμα είναι..
Τελειώνοντας να πω, ότι η ταινία είναι απλή, τρυφερη, σαφως αυτοβιογραφική και τελικά τόσο ιδιαίτερη. Η σκηνοθεσία είναι εξαιρετική ειδικά αν αναλογιστούμε οτι πρόκειται για ντεπούτο και σε καμια περιπτωση διεκπαιρεωτική. Ο σκηνοθέτης Μπραφ καταφέρνει να αποδώσει με χιουμορ, ζεστασια αλλα και μελαγχολία την ιστορία του, ενώ οι διάσπαρτες σουρεαλ λεπτομερειες δεν θα αφησουν κανέναν ασυγκίνητο. Η μουσική είναι απολύτως ταιριαστή, οι ηθοποιοί ιδανικοί στον ρόλο τους, το ζευγαράκι αβίαστα υπέροχο και η απλή κεντρική ιστορία μας μιλαει για την μοναξιά, το θάνατο, την αγάπη και το θάρρος που χρειάζεται για να αλλάξει η ζωη μας. Τι αλλο να θελησει κανεις απο μια ταινία;